Onlangs vroeg iemand me ‘Wanneer zie jij je eigen tattoos?’. Ik weet niet of de vraag ingegeven was door de irritatie over inkt in een burgerlijk gezelschap of het om echte interesse ging. Ik zie ze dagelijks, maar denk er niet dagelijks over na. Het zet wel aan tot denken.En het begon hiermee. Een column in de morgen over Joe Dynamite (Glorybound).
Lees verder
Toen ik studeerde in Gent kon de boog uiteraard niet altijd gespannen staan. Al zou men mij dat nu niet meer aangeven, ik had een passie. Dans. Moderne dans, mime, noem maar op. Heelder weekends gingen er aan op.
En soms trok ik naar D’ Oude Kapel. Een ietwat schimmig gebouwtje aan de Blandijnberg. Zoals de naam het al zegt was het een kapel die omgebouwd was tot een dansruimte. Heel licht, heel aangenaam, maar ook rudimentair. Jettie Roels inspireerde daar met Indische dans en Pol Van Assche was de fijne bezieler van de tango. Lukas Vandenabeele gaf er mime. Heerlijke tijden.
Lees verder
‘Altijd met jullie neus in de boeken, dat is het leven niet hoor! Jullie gedragen zich als verhevenen, de echte wereld ziet er zo niet uit. En daarbij, er wordt niet meer gelezen, er zijn intelligentere manieren om info te verkrijgen, en te gebruiken!’
Het tragische aan bovenstaand zinnetje is dat het ook in de realiteit werd uitgesproken. Tegen mij!
Het interessante is dat er zoveel over te zeggen valt.
Lees verder
‘Neen Dude, echt ik vind dat awkward, snapt ge?’
‘Maar Holy Cow, ik geloof echt… dieje vibe zat echt niet goed, dat was niet chill, snapt ge wat ik bedoel?’
‘Gast, sure, dat is daar veel, die crowd is te hype, weet ge wel….’
‘Bent ge wel zeker dat ze dat gedefined hebben, like that? See what i mean?’
Lees verder
Je bent je nooit echt bewust van de kwetsende aard van bepaalde uitdrukkingen. Onder elkaar wordt dat nogal snel gezegd en het stoort meestal niet echt. ‘Ziede ’t niet? ’t Bijt bekanst in uwe neus!’ ‘Hey dove pot, ik heb het tegen u, laat uw oren eens uitspuiten!’, om maar een paar pareltjes aan te halen.
Lees verder
Ik bedacht de eerste regels van een gedicht. Ik heb niets met poëzie, of tenminste, ik heb er heel veel mee, maar het is een genre dat het mijne niet is. Te mooi, te traag, te bedachtzaam. Die eerste regel klonk een beetje als volgt ‘De stilte van grootmoeders klok’. Het ene leidt tot het andere. ik begon na te denken, Niet meer over poëzie, maar over stilte en jachtigheid.
Lees verder
Verhaaltjes uit de oude doos. Toen Linkedin op de Belgische markt actief werd, waren veel van mijn zakelijke contacten totaal niet geneigd om hierop actief te zijn. Men vertrouwde het hele zaakje niet. Een paar jaar geleden werd die houding ondenkbaar. wie niet vindbaar was op Linkedin, telde professioneel niet mee.
Lees verder “Some winters happen in the sun”, de eerste zin van het laatste boek dat we uitwisselden.
We hoopten op louterend lezen. Wat overblijft is kilte, ondanks het vrolijke mooie zomerweer waar je zo van hield. Want we zijn je kwijt. Dag op dag een week geleden.
We zijn een vriendin verloren. Dat is onwezenlijk. Onwerkelijk. Het had niet mogen zijn. Anderen zijn hun maatje, hun partner, hun mama, hun zus, hun dochter kwijt. Dat is nog erger. Verdriet kent niet echt gradaties, gemis waarschijnlijk wel. Ook al missen we je allemaal. We weten niet waar je nu bent. Geen schrik, we denken aan je. Meer dan je voor mogelijk houdt.
Lees verder“In 2024 krijgen de linkse leerkrachten de rekening gepresenteerd… of rekenen we er mee af”
Proficiat met uw doortastendheid en zegezekerheid.
2024 wordt uw jaar!
We gaan een mooie toekomst tegemoet, zo te horen.
10! 10, Godverdomme… Welgeteld 10 Belgen hebben ooit de Tour gewonnen. De laatste kennen we allemaal, de kleine uit Mere. Die andere grootheid kunnen we ook nooit vergeten, die er vijf op zijn naam heeft staan.
Ik vermeld hun namen niet. Waarom zou ik? Lees verder
Oren, één van die belangrijke details
Ik zat rechtover de man. We hadden een meeting. Het was de eerste keer dat ik hem ontmoette. Hij kwam stuurs en ietwat nors over, ook al was dat misschien het maskeren van een stuk onzekerheid. Je weet het nooit bij CEO’s. Lees verder
Foto door lalesh aldarwish op Pexels.com
Soms slaat de realiteit je keihard in het gezicht.
Ik fiets voor de zoveelste keer door de Kammenstraat, in Antwerpen, die opengebroken ligt. Om het allemaal wat vlot te laten verlopen moeten fietsers afstappen.Een hups meisje met vrolijk wiebelende paardenstaart rijdt voor mij en doet dat braaf. Lees verder
De meesten weten het. Normaal houd ik mijn verjaardag angstvallig voor mezelf. Ik had dat altijd al. Als kind herinner ik me dat ik ’s ochtends wakker werd en hoopte, vurig hoopte dat iedereen het zou vergeten, zodat ik ’s avonds verongelijkt zou kunnen zeggen ‘Allez, bedankt om het weer maar eens te vergeten!’. Qua verkniptheid kan dat tellen, ik weet het. Lees verder
Nooit heb ik mij lulliger gevoeld dan vorige week zaterdag, op het strand van Zoutelande.
Lullig omdat ik een Belg was in dit nu voor een tijdje verdoemde plekje, Lees verder
‘Allez, Maurice, dat ziede na toch zelf!’
Maurice zag niks zelf. Hij had zich net in een jasje gehesen dat hem vele maten te klein was, maar het kon hem ook niet zo heel veel verdommen. Lees verder
Peter Vandenberghe
Beste Peter,
Twee weken geleden. Het went niet meteen. En dat is maar goed ook. Wij waren niet de beste vrienden, daarvoor is dat begrip te kostbaar. We waren wel vrienden.
Je staat op mijn bureau. ik heb dat nodig om het te laten inzinken. Lees verder
Desktop op kalme momenten
Beste vrienden van het betere verhaaltje. We hebben al een hele weg samen afgelegd, u en ik. WC-verhalen, reisverhalen, ontboezemingen, honden, verloren gelopen knuffels, koffiekoeken, noem maar op. Het gaat niet meteen stoppen, daarom doe ik het te graag. Maar er werd mij hier en daar wel toegefluisterd dat ik niet erg professioneel overkwam met dit vehikel.
Toegegeven, verhalen over liftende hoeren, hot marijke of de designproblemen van hedendaagse wc’s, Lees verder
het is weer die tijd van het jaar…
Of een beer. Of een paard, Hij kon het allemaal zijn. Als hij na een nacht stappen met vrienden, de hele wereld uitnodigde om bij ons thuis te komen slapen, omdat dat gezellig was, dan was het een varken, een schoon varken, maar een varken. Heerlijk mateloos en met het gevoel dat de wereld van hem en zijn vrienden was.
Als hij werkte, dan kon hij dat als een paard. Zonder omkijken, zonder zeuren, gewoon doen. Hij kon ook gewoon lief zijn, voor zijn vrouw, voor zijn kinderen. niet zeemlief, gewoon lief, in de zin van het goed menen.
Mijn vader was geen hartelijk mens. Hij keek heel streng, niet omdat hij boos was, maar gewoon omdat zijn hoofd zo stond. Mijn schoolkameraadjes hadden er schrik van. ik niet, ik vond hem meer dan ok. Een lieve beer. Hij kwam wel vaak stuntelig bij zijn pogingen om lief te zijn…
View original post 341 woorden meer
U weet het. Ik ben een Delhaizewijf. Ik heb het graag proper, netjes gerangschikt en met veel packaging en keuze. Maar heel af en toe moet ik toegeven dat die mannen uit Halle echt wel weten waar ze mee bezig zijn. Lees verder
Fear and Courage
Het jaar is nog maar net begonnen. ik stuur geen nieuwjaarskaartjes, of briefjes. Maar ik wil wel dat het jullie in 2017 erg goed vergaat. Dit is dan maar zo’n beetje mijn nieuwjaarsbrief, met goede voornemens.
Ik zag veel van de normale wensen passeren. Warmte, succes, geluk, goede gezondheid. Het werd gehoopt en gewenst. Misschien volstaat dat niet. Lees verder
Vorige woensdag heb ik een stukje gepleegd in De Morgen waarover nogal wat commotie ontstaan is. ‘Burn-Out bij ambtenaren, yeah right!’. Onmiddellijk regende het reacties.Helaas, niet altijd van de fijne soort. Een hele mooie van Sarah Jane en eentje die volgens mij deel uitmaakt van het probleem, geschreven door Luc Hamelinck, in een waarschijnlijk goedbedoelde poging om het voor de ambtenaar op te nemen.
Los van de verbale agressie, de ‘kick in de balls’, het ‘mes door het hart’ en en veel reacties die redelijk ver van de pot gerukt waren, moet er eerst één ding gebeuren. Lees verder
Ik weet niet hoeveel meer ik kan doen. Ik zit hier, ik deel graag mijn uitzicht met u. Het is niet echt iets om depressief van te worden, mensen lezen nog, of zijn geïnteresseerd in boeken… Dat is het goede nieuws.
Nu moet ik ze alleen nog geïnteresseerd krijgen in mijn/ons boek.
De interacties tot nu toe beperken zich tot…
‘Goh, waar zijn hier de wc’s? ‘
‘Zeg, diejen boek van Eddy Merckx, stot dor hen priz up!’ Lees verder
Guido Everaert, of Guidooohh – zoals zijn roepnaam in blogland luidt – hing vorig weekend rond op de Gentse Feesten. Het kon dan ook niet anders dat hij op de toen nog niet zo plakkerige keikoppen aan de Vlasmarkt inspiratie opdeed voor een column op demorgen.be. Er zijn zo van die nachtridders die daar 10 dagen lang voldoende verhaal verzamelen om de bezoekcijfers van nieuwssites in komkommertijd op niveau te houden.
De zonnebril op de Vlasmarkt is een surrogaat voor ingebeelde waardigheid
Guido vertelt in zijn stuk dat hij zich als vijftigjarige wat ongemakkelijk zou voelen mocht hij in het ochtendgloren nog aan een Irish coffee zou staan nippen. Laat dat nu net het middelpunt vormen waar de Flashmarkt om draait: waardigheid én leeftijd worden aan de kant geschoven om op te gaan in een collectieve bacchanaliteit.
Heerst er toch wat schroom om all the way te gaan: doe…
View original post 408 woorden meer
Valentijn. een dorpje met een koffiebar van de betere soort. Geen tien namen voor verschillende varianten gestoomde of geschuimde melk. Kleine koffie, grote koffie, en wat afschuimsels. En ‘en passant’ ook niet te beroerd om alcohol te schenken. Het koppeltje stapte binnen. Lees verder
Just! Guidooohh 