De meesten weten het. Normaal houd ik mijn verjaardag angstvallig voor mezelf. Ik had dat altijd al. Als kind herinner ik me dat ik ’s ochtends wakker werd en hoopte, vurig hoopte dat iedereen het zou vergeten, zodat ik ’s avonds verongelijkt zou kunnen zeggen ‘Allez, bedankt om het weer maar eens te vergeten!’. Qua verkniptheid kan dat tellen, ik weet het.

Veel later had het er meer mee te maken dat ik niet veel merites zag in het feit dat je een jaar lang hebt doorsparteld. Waarom zou je blij moeten zijn om die 365 dagen? Wat valt er te vieren. Het heeft er ook mee te maken dat je honderd keer dank je moet zeggen, en daarbij een ongeëvenaard enthousiasme moet ten toon spreiden. Ik heb dat niet.

En nu,’in de nadagen’ van mijn bestaan, wil ik liever niet herinnerd worden aan de snelheid van het verval. Laat het maar zo…

Maar ik was vergeten om op de diverse sociale media, de heuglijke datum van mijn neerdalen op deze aardkloot te verwijderen. Een storm felicitaties en steunbetuigingen werd mijn deel.

Zoals u het van mij gewoon bent, zal ik daar eerlijk over zijn. Het was eigenlijk erg prettig! Er zijn de gewoontemensen die elk van hun vrienden hetzelfde gifje of prentje opsturen. Het is niet anders.

Maar er zijn ook heel veel berichtjes van mensen die je uit het oog verloren bent, waaraan je al heel lang niet meer hebt gedacht, of die om welke reden dan ook niet echt meer in het brandpunt staan. Of die heel oprecht en lief wensen versturen. En eigenlijk is dat prettig. Waardoor je er mee begint te kletsen, en afspreekt om elkaar te zien.

Bij deze dus, ik geef het toe. Ik zat fout, al die jaren! En dank voor alle mooie wensen die ik gekregen heb. Ik zal proberen om er nog een jaar aan toe te voegen!