10! 10, Godverdomme… Welgeteld 10 Belgen hebben ooit de Tour gewonnen. De laatste kennen we allemaal, de kleine uit Mere. Die andere grootheid kunnen we ook nooit vergeten, die er vijf op zijn naam heeft staan.
Ik vermeld hun namen niet. Waarom zou ik? Lees verder
‘Allez, Maurice, dat ziede na toch zelf!’
Maurice zag niks zelf. Hij had zich net in een jasje gehesen dat hem vele maten te klein was, maar het kon hem ook niet zo heel veel verdommen. Lees verder
Nu begrijp ik mijn oude ‘tante Madeleine’ veel beter. Stil en genietend zat ze op een stoel en keek naar het gewemel om haar heen op familiefeestjes. Ze zei zelf niet veel, maar ze keek, en ze babbelde even als ze werd aangesproken. Ze wilde het voor geen geld missen, ondanks haar ogenschijnlijke passiviteit. Ze was toen al vrij oud Lees verder
Het is zover. Ik geef eerlijk toe dat ik erg lang gehoopt heb dat het allemaal maar een boze droom zou zijn. Dat de republikeinse partij een misschien niet erg elegante oplossing zou vinden, maar toch een manier om deze ellende te vermijden. Het heeft niet mogen zijn. Het instagrambeeld van Moby vat het – wat mij betreft – perfect samen.
Ik ben dan ook links krapuul dat geen verstand heeft van economie en democratische besluitvormingsprocessen. Lees verder
Gewoon omdat het kan. En omdat ik er nog niet te veel over gezaagd heb. Exact een jaar geleden heb ik mijn eerste boekje gepleegd. Bij Lannoo Campus. Storytelling, verhalen maken merken. Al bij al was dat redelijk succesvol, in de mate dat we nu al over halfweg zitten in de tweede druk. Het ligt nog steeds op de boekenbeurs, op de stand van Lannoo, en wat leuk is, naast mijn grote voorbeeld, Guillaume. Lees verder
102… 102 fukking kilo’s. Zoveel Guido loopt er op dit moment rond. Op het dieptepunt, of moet ik spreken op het trieste hoogtepunt, van mijn aards bestaan heeft de weegschaal ooit gepiekt op 105kg. Schrale troost, dat het iets minder is. Angstwekkend dat ik weer in die richting evolueer.. Lees verder
Ze lag op straat. Ze keek een beetje hulpeloos en ze had pijn, dat zag je. De oude botten doen niet altijd wat het hoofd in gedachten heeft, of is het omgekeerd. Boodschappen, half uit de smaakvol geruite winkeltrolley. Op de stoep.
Intens treurig word ik, wanneer ik met mijn nieuwe conversatiestarter (Rufus, de hond) door de Kempische verkavelingen wandel. Treurig is misschien niet het woord. Eerder verward. Lees verder
The Swedgens!
“In life you have to do a lot of things you don’t fucking want to do. Many times, that’s what the fuck life is… one vile fucking task after another”
Het is november. Movember maand. Lees verder
(Column De Morgen 2014… morgen wordt duidelijk waarom)
Toronto, ongeveer 10 jaar geleden. Wat me in die stad opviel, was in eerste instantie het hoog ‘Europees’ gehalte van sommige wijken, en anderzijds de grote aanwezigheid van jongens en meisjes met een hoog ‘inkt-gehalte’. Getatoeëerd dus. Niet van het slordige werk, maar echt kunstige, veelkleurige en uitgebreide tattoos, op gevarieerde lichaamsdelen van vaak nog erg jonge mensen. Zelf heb ik niet de behoefte om mijn wegtanend, uitdijend lijf te voorzien van versieringen of prentjes. ’t Is een beetje zoals met mijn werkplek, soberheid en zo min mogelijk ornamenten.
Lees verder
de duo-functie
De trouwe lezers weten het. Eens zo af en toe moet er aandacht geschonken worden aan de stofwisseling. Meer bepaald aan de infrastructuur om het proces tot een goed einde te brengen. Het is sterker dan mijzelf, ik weet ook niet waar de fascinatie vandaan komt, misschien heeft het te maken met het proces van afscheid. Misschien is het de anaal-retentief in mij, Lees verder
zo moet een tafel er uit zien
Het leken mij twee zussen. Met elk hun aanhang. De zomer van de geruite hemdjes en de korte mouwen. En ze hadden elkaar niet zo heel veel te melden.
Veel had te maken met verwachtingen. Lees verder
moesel
Een terrasje aan de Moesel. Lach mij maar uit! Het is een mooie streek, die ik niet kende en ik had er een prachtig weekend met de K-woman. De wijn daar is niet echt mijn ding, al zijn er wel mooie ontdekkingen te doen. Op onze laatste avond streken we neer in één of ander onooglijk dorpje, volstrekt inwisselbaar met de andere dorpjes daar in die regio. Overal witte wijn, overal geruite hemdjes met korte mouwen en verkeerde shorts, maar dat geeft verder niet.
Een koppel kwam aangewandeld, en je kon niet anders dan er naar kijken. Een grote vrouw met nieuwe borsten Lees verder
pukkelpop voor 5 euro
‘Papa, kun je dit eens wisselen?’ Mijn dochter stond met een briefje van 50 voor me. Uiteraard kon ik dat, ik had Twee twintigjes en een tientje op zak, dus dat lukte. Maar dat wilde ze niet. ze wou zoveel mogelijk briefjes van vijf! Want die had ze nodig. Na wat zoeken en prutsen vond ik ze. dochter blijgezind weg. Een enorme schreeuw volgde vrij snel van op hun slaapkamer, joelen en lachen. Dochters blij, dat is fijn. Lees verder
Ik heb er op gesakkerd. Ik heb er op gevloekt. Ik heb er mee gelachen ik heb er mee gedold. Hij en ik, dat was een nimmer aflatende botsing van keikoppen. Het is onzeker wie ooit won; als er al een winnaar nodig was. Het was geen strijd, het was meer een continu scherp houden van elkaar.
Ik zal nooit vergeten dat hij op een zomerdag, na een fantastische tocht, uiteindelijk toch neerzeeg en ik heel even, echt heel even, misschien tien minuten, meer niet, het gevoel kreeg dat ik hem fysiek de baas kon blijven.
Ik heb er ook waanzinnig intelligente, absurdistische conversaties en gesprekken meer proberen te voeren. Lees verder
Eind februari. De zon schijnt, en ik schrijf dit vanuit mijn hangmat. Waarom niet? Als je er één hebt kun je net zo goed gebruiken, vind ik. Het is heerlijk ontspannen, het zit comfortabel en je kunt al eens een keertje wegdoezelen.
Ik hoor u twijfelen. Februari, een hangmat… Lees verder
Ze kwamen samen het restaurant binnen. Het was moeilijk te bepalen wie er het meest breekbaar en zorgelijk uitzag. Het waren jonge mensen. Vooraan de dertig. Maar weltschmerz is van alle tijden, en zij hadden hun portie al binnen. En het leek er niet op dat het dra zou stoppen. Lees verder
U weet dat niet, maar ik neem regelmatig het openbaar vervoer. Ondanks alle twitter geneuzel vind ik dat dat meestal erg goed meevalt. Je hebt al eens wat vertraging, maar dat is niet zo erg, meestal kun je gewoon ergens doorwerken, iets lezen, wat drinken. Het heeft er misschien ook mee te maken dat ik graag in stations en luchthavens rondloop. En allicht is de belangrijkste reden het feit dat ik het me kan permitteren om buiten de spits te reizen. Bij deze dus nu al excuus voor wie zit te briesen op zijn stoel. Lees verder
Ik maak mij zorgen. Om u, beste lezer. Ik merk uit een aantal reacties dat het misloopt en ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. enerzijds heb ik geen zin om de betovering te verbreken. anderzijds wil ik u ook niet voor de gek houden. Maar het belangrijkste van al, ik wil ook niet dat u denkt dat ik een bijzonder spannend leven heb. Een woest, vuil leven misschien zelfs. Dat is het niet ik heb gewoon een levendige fantasie, meer niet. Lees verder
Ik hield hem al een tijdje in het oog. Soms overkomt mij dat, geheel ten onrechte, dat ik een soort opflakkering van jaloezie voel, bij wat volgens mij een eenvoudig en complexloos leven lijkt. Ik weet dat dat niet juist is, en dat ik die mensen onrecht aandoe. Maar in mijn hoofd lijkt het soms heerlijk om gewoon ergens op een steiger wat te staan metselen, lustig een dak bijeen te timmeren of wat hagen bij te snoeien. Lees verder
Ze gaf haar kopij af. Ze rook erg lekker, alsof ze zich voor deze dag opgemaakt had. Waarschijnlijk was ze altijd wel zo. Lang glanzend haar in een bestudeerd nonchalant dotje, een fijn truitje, verzorgde jeans. Haast aarzelend, maar uiterst minutieus noteerde ze in haar fijne handschrift wanneer ze afgegeven had. Ze ondertekende gedecideerd, en met een zwierig krulletje. Lees verder
The Swedgens!
“In life you have to do a lot of things you don’t fucking want to do. Many times, that’s what the fuck life is… one vile fucking task after another” Lees verder
werd doorgegeven. De Liebster Award, met andere woorden. En nu moet ik antwoorden, op vragen gesteld door Sabine Meijerink. Toffe blog, nog prettiger gemaakt door de droedels die ze er aan toevoegt. Maar dat terzijde. Het hele concept van de kettingbrief nog eens toegepast op bloggers.
Ik weet echt niet wat ik er moet van denken, behalve dan misscien dat het wel een uitstekend middel is om nieuwe, andere blogs te ontdekken. De bloggers die samen met mij deze vraagjes moeten oplossen zijn deze, en de commentaar is van Sabine, ik heb eerlijk gezegd nog niet naar hun blogs gekeken, maar ga dat alsnog doen. Lees verder
Het nieuwe schooljaar is begonnen. In de kleine Zoerselse community waar ik nogal vaak vertoef was dat dit jaar een iets zenuwachtiger bedoening dan normaal. Een hoop kereltjes zou immers naar de humaniora gaan. De grote school. En ze zouden dat met de fiets doen. De poort naar de echte wereld met al zijn gevaren stond nu wel meer dan op een kier. Lees verder
Just! Guidooohh 