Ik heb er op gesakkerd. Ik heb er op gevloekt. Ik heb er mee gelachen ik heb er mee gedold. Hij en ik, dat was een nimmer aflatende botsing van keikoppen. Het is onzeker wie ooit won; als er al een winnaar nodig was. Het was geen strijd, het was meer een continu scherp houden van elkaar.

Ik zal nooit vergeten dat hij op een zomerdag, na een fantastische tocht, uiteindelijk toch neerzeeg en ik heel even, echt heel even, misschien tien minuten, meer niet, het gevoel kreeg dat ik hem fysiek de baas kon blijven.

Ik heb er ook waanzinnig intelligente, absurdistische conversaties en gesprekken meer proberen te voeren. Dat lukte niet. Ik had toch niet echt het gevoel dat hij de diepgang van mijn redeneringen vatte. Hij was primair, ik ben dat ook, tot op bepaalde hoogte. Eten, drinken, slapen en verder zoveel mogelijk plezier maken.

Een bijna ongezonde interesse in het stofwisselingsproces. Rust, reinheid, regelmaat. We droegen het beide in het vaandel. Niet erg hoog maar toch. En we verkenden Vlaanderen, de Ardennen en Holland. Er was altijd wel iets te zien, of te eten, want hij had een uitgesproken smaak voor klein wild.

Ik verbeeldde me soms dat hij meer durfde. Tenminste, het was geen verbeelding, het was gewoon zo. Ik ben niet zo’n waterrat, hij wel. Ongevraagd en ongenood ergens binnenwandelen, geen probleem. Hij geraakte er nog mee weg ook, omdat hij open en onschuldig stond te kijken. ‘Wie maakt me wat?’ En dat lukte.

Maar nu is hij oud, versleten. Als ik opsta en wegwandel, blijft hij liggen, kijkt me even aan en beslist dat het de moeite waard wel niet zal zijn. De oude strijder geeft langzaam op. De nieren en de lever doen het niet meer zo goed, de eetlust verdwijnt, de adem stokt. Hij wil nog wel, maar het lukt allemaal niet meer zo best.

Ik had ooit gehoopt op een aantal verstandsjaren samen, waarbij hij en ik gewoon bedaard naast elkaar konden leven en bestaan. Dat zit er niet in. Net zoals ik is hij binair. Aan of af en niet zo’n wezenloze staat tussen in.  Gulzig leven en staande sterven.

Het zit er aan te komen dat ik er afscheid van ga moeten nemen. Van mijne Spike. Ik weet niet of dat pijn gaat doen. Ik vrees ervoor.  Ik heb het allemaal al eens meegemaakt en langer laten duren dan nodig. Twee jaar geleden is er al eentje verdwenen, dat was niet fijn. Nu zal het niet beter worden.

Maar een jachthond in de geriatrie, dat wordt een erg moeilijke zaak. Zeker de mijne, met zijn trotse ogen… Ik weet niet of ik hem dat kan en wil aandoen. Voorlopig laat ik de zomer zijn stramme knoken verwarmen.