10! 10, Godverdomme… Welgeteld 10 Belgen hebben ooit de Tour gewonnen. De laatste kennen we allemaal, de kleine uit Mere. Die andere grootheid kunnen we ook nooit vergeten, die er vijf op zijn naam heeft staan.
Ik vermeld hun namen niet. Waarom zou ik? Lees verder
‘Allez, Maurice, dat ziede na toch zelf!’
Maurice zag niks zelf. Hij had zich net in een jasje gehesen dat hem vele maten te klein was, maar het kon hem ook niet zo heel veel verdommen. Lees verder
Haar vader had altijd slim belegd. En opeens was time sharing de nieuwe goudmijn. Dus had hij een aantal time slots in luxeappartementen bijeen geïnvesteerd. Op de Canarische eilanden. Kon je ook behoorlijk goed golf spelen, dat hoorde er bij. Lees verder
Nu begrijp ik mijn oude ‘tante Madeleine’ veel beter. Stil en genietend zat ze op een stoel en keek naar het gewemel om haar heen op familiefeestjes. Ze zei zelf niet veel, maar ze keek, en ze babbelde even als ze werd aangesproken. Ze wilde het voor geen geld missen, ondanks haar ogenschijnlijke passiviteit. Ze was toen al vrij oud Lees verder
Heel af en toe krijg ik het op mijn heupen van de drang naar nieuwlichterij. Zeker als het gaat over de noodzaak om de dingen te benoemen. Dingen waar ik niet meteen de meerwaarde van inzie, en waarvan ik hoop dat ze nooit ofte nimmer voor mij zullen worden gebruikt. Lees verder
Het is zover. Ik geef eerlijk toe dat ik erg lang gehoopt heb dat het allemaal maar een boze droom zou zijn. Dat de republikeinse partij een misschien niet erg elegante oplossing zou vinden, maar toch een manier om deze ellende te vermijden. Het heeft niet mogen zijn. Het instagrambeeld van Moby vat het – wat mij betreft – perfect samen.
Ik ben dan ook links krapuul dat geen verstand heeft van economie en democratische besluitvormingsprocessen. Lees verder
Weet u dat nog? Vroeger, de eerste liefjes? Twee, neen, drie fenomenen staan mij nog haarscherp voor de geest. Kreten en situaties die iedereen van mijn generatie nog kent. Lees verder
Het overkomt mij wel eens dat ik bij het krieken der dagen door de sociale media struin. Mild vertier, hier en daar wat ergernisjes. Veel hoeft het allemaal niet te betekenen. Vanochtend botste ik daarbij op dit filmpje. Lees verder
“Toen ik hier toekwam, was het eerste wat mij opviel, dat deze stad stonk!’. Het is ongeveer het eerste dat hij zegt. Lees verder
Valentijn. een dorpje met een koffiebar van de betere soort. Geen tien namen voor verschillende varianten gestoomde of geschuimde melk. Kleine koffie, grote koffie, en wat afschuimsels. En ‘en passant’ ook niet te beroerd om alcohol te schenken. Het koppeltje stapte binnen. Lees verder
Intens treurig word ik, wanneer ik met mijn nieuwe conversatiestarter (Rufus, de hond) door de Kempische verkavelingen wandel. Treurig is misschien niet het woord. Eerder verward. Lees verder
(Column De Morgen 2014… morgen wordt duidelijk waarom)
Toronto, ongeveer 10 jaar geleden. Wat me in die stad opviel, was in eerste instantie het hoog ‘Europees’ gehalte van sommige wijken, en anderzijds de grote aanwezigheid van jongens en meisjes met een hoog ‘inkt-gehalte’. Getatoeëerd dus. Niet van het slordige werk, maar echt kunstige, veelkleurige en uitgebreide tattoos, op gevarieerde lichaamsdelen van vaak nog erg jonge mensen. Zelf heb ik niet de behoefte om mijn wegtanend, uitdijend lijf te voorzien van versieringen of prentjes. ’t Is een beetje zoals met mijn werkplek, soberheid en zo min mogelijk ornamenten.
Lees verder
de duo-functie
De trouwe lezers weten het. Eens zo af en toe moet er aandacht geschonken worden aan de stofwisseling. Meer bepaald aan de infrastructuur om het proces tot een goed einde te brengen. Het is sterker dan mijzelf, ik weet ook niet waar de fascinatie vandaan komt, misschien heeft het te maken met het proces van afscheid. Misschien is het de anaal-retentief in mij, Lees verder
zo moet een tafel er uit zien
Het leken mij twee zussen. Met elk hun aanhang. De zomer van de geruite hemdjes en de korte mouwen. En ze hadden elkaar niet zo heel veel te melden.
Veel had te maken met verwachtingen. Lees verder
moesel
Een terrasje aan de Moesel. Lach mij maar uit! Het is een mooie streek, die ik niet kende en ik had er een prachtig weekend met de K-woman. De wijn daar is niet echt mijn ding, al zijn er wel mooie ontdekkingen te doen. Op onze laatste avond streken we neer in één of ander onooglijk dorpje, volstrekt inwisselbaar met de andere dorpjes daar in die regio. Overal witte wijn, overal geruite hemdjes met korte mouwen en verkeerde shorts, maar dat geeft verder niet.
Een koppel kwam aangewandeld, en je kon niet anders dan er naar kijken. Een grote vrouw met nieuwe borsten Lees verder
Ik hield hem al een tijdje in het oog. Soms overkomt mij dat, geheel ten onrechte, dat ik een soort opflakkering van jaloezie voel, bij wat volgens mij een eenvoudig en complexloos leven lijkt. Ik weet dat dat niet juist is, en dat ik die mensen onrecht aandoe. Maar in mijn hoofd lijkt het soms heerlijk om gewoon ergens op een steiger wat te staan metselen, lustig een dak bijeen te timmeren of wat hagen bij te snoeien. Lees verder
De mensheid is fundamenteel op te delen in twee grote groepen. De snoezers en de springers. Ikzelf ben een springer. Dat heeft er mee te maken dat ik jaren geleden al de strijd heb opgegeven tegen de wanhoop van de slapeloosheid. Voor mij zijn er dus twee mogelijkheden. Lees verder
‘En dit is dan een witte Côtes du Rhône, bijzonder verfijnd…’
De wijnhandelaar schonk drie glazen uit en zette het professionele wijndrinkersneus-gezicht op. Er stonden al wat glazen en ontkurtkte flessen voor hem, en het was niet bepaald de gezellige, uitgelaten sfeer die je bij dat soort proeverijen vermoedt. Lees verder
Natuurlijk had ik dat niet moeten doen. Kijken naar de beelden van jonge mensen die hun neergestoken kameraad herdenken. Ik kan daar niet tegen. En het spookte een hele dag, een heel weekend eigenlijk al door mijn hoofd. En gisteravond, gisternacht. Daar moet ik dan iets mee doen. U leest het of u leest het niet. En u denkt ervan wat u wil. Voor één keer eigen ik mij het recht toe om mijn blog ook daar voor te gebruiken. Lees verder
Het nieuwe schooljaar is begonnen. In de kleine Zoerselse community waar ik nogal vaak vertoef was dat dit jaar een iets zenuwachtiger bedoening dan normaal. Een hoop kereltjes zou immers naar de humaniora gaan. De grote school. En ze zouden dat met de fiets doen. De poort naar de echte wereld met al zijn gevaren stond nu wel meer dan op een kier. Lees verder
Witte Sangria voor Nederlandse dame
Ik heb je verwaarloosd! Dat spijt me. Ik weet het, ik blog te weinig op dit moment.
Dat heeft veel te maken met ‘Het Geheime Project’, waar nogal veel energie en creatieve aandacht heen gaat.
Of met dat andere projectje: ‘Over de Grens’. zou het niet leuk zijn mocht ik er in slagen om met elk van die acht bijdrages als ‘meest gelezen’ van die dag te scoren? Dan kan ik misschien meer schrijven voor Nederlandse kranten en/of tijdschriften (ja, dit is een oproep!).
En ja, het broodschrijven eist ook zijn tol. En daar ben ik blij om. Hier en daar je creativiteit ten dienste mogen stellen van mensen die begrepen hebben dat ze goede content kunnen gebruiken voor hun online verhaal, ik ben er blij om. Lees verder
Ik ben een trouwe fan van “Bloggen zeg ik!”. Ik ben altijd blij als ik mijn reader opendoe en er is een nieuw stukje van haar verschenen is. Niet dat ik kan zeggen dat ze er altijd de beste bijvoeglijke naamwoorden voor gebruikt, maar ze is spits en raak in de formulering.
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik recent een quasi frontale aanval te verduren kreeg omdat ik het aangedurfd had de verdediging van de naaldhak op mij te nemen. Puur omwille van het esthetisch genot. Kreeg ik me daar toch een veeg uit de pan, en moest ik het zelf maar eens proberen…. Lees verder
Wij van de ambulante handel spreken dikwijls af op café. Om te werken, om files te vermijden, afstand te delen. Efficiënt zijn en toch nog goede koffie drinken, het is cruciaal. Onlangs waren we zo ergens beland in een etablissement waar ‘ne Miss America’ stond.
De oudere lezers kennen dat. Een soort gokmachine waarbij je vijf ballen in een zo voordelig mogelijke configuratie moet zien in gaatjes te krijgen. Lees verder
Schoon mensen. In je leven kom je soms mooie mensen tegen. Het overkomt mij ook. De man stond midden de receptie, erg rustig, met een glas wijn in de hand. Hij scheen niet echt behoefte te hebben aan babbel. Hij had er ook niet echt problemen mee dat er niemand tegen hem sprak. Hij trok het niet aan, en hij stootte het ook niet af.
Voor mij is dat iets onwezenlijk. Een receptie, dat houdt het midden tussen een speeltuin en een arena. Een misselijkmakende, dolle dynamiek, waarbij al je zintuigen gespannen zijn, op onvoorstelbaar veel niveau’s. Vermaken, intellectueel scherp staan, beleefd zijn, hoofs, mensen naar de zin maken, mensen met elkaar in aanraking brengen, contacten niet uit het oog verliezen die je eventueel nog zou willen zien. Nooit genoeg tijd, Hij had daar geen last van. Mijn reflex was, om er toch maar eventjes mee te praten, zodat hij zich niet alleen zou voelen. Ik denk niet dat hij daar behoefte aan had.
En dan begin ik na te denken. Want mooi heeft zelden of nooit iets te maken met fysieke kenmerken. Heel soms met uitstraling, maar meestal gewoon met een ogenschijnlijke discrepantie tussen wat ze zijn en wat ze uitstralen. Met durven kwetsbaar zijn en dat tonen. Met twijfel, en nederigheid.
Als brulboei en tafelspringer ben ik het gewoon mijn twijfels en mijn onzekerheden heel erg dicht bij mezelf te houden en er vooral voor te zorgen dat mensen daar niet naar kijken of willen in peuteren. ik laat het gewoon niet toe.
Deze mens zat zo niet ineen. Bedachtzaam, doordrongen van een zeker besef van eindigheid, en van beperkte kennis. En anderzijds barstend van het talent. Maar dat wou hij zo niet geweten hebben. Ik lulde maar raak, hij luisterde. Geamuseerd, en beleefd, of gereserveerd.
Ik nam afscheid, omdat het op één of andere natuurlijke wijze ook gewoon genoeg was. We zouden elkaar wel nog zien. Ook dat geloofde ik.
En ik vroeg me af, in het naar huis rijden, of zijn leven nu makkelijker is dan het mijne. Vele pinten later weten we dat nog steeds niet. Maar we werken wel samen. ’t Is een begin.
Just! Guidooohh 