Intens treurig word ik, wanneer ik met mijn nieuwe conversatiestarter (Rufus, de hond) door de Kempische verkavelingen wandel. Treurig is misschien niet het woord. Eerder verward.

Wij leven in een gemeente waar ze eens om de zoveel weken het glas komen ophalen. Dat gebeurt erg vroeg in de ochtend, om er zeker van te zijn dat de verkaveling niet terug zou inkakken. Brekend glas, het is altijd ergens goed voor. Zo vroeg in de ochtend is er weinig volk op straat, dus het is  enkel Rufus, ik en de collectie glasbakken. Een moment van contemplatie. En ook zelfreflectie.

Ik heb er nog nooit een geheim van gemaakt dat ik een langlopende romance heb, met vriend alcohol. In al zijn verschijningsvormen (behalve Tequila). Dat resulteert, in mijn geval, in een berg glaswerk, eens om de zoveel tijd. Flessen. Uitsluitend. Occasioneel wil er wel eens een bokaaltje Devos&Lemmens in verzeild raken, maar toch meestal flessen…

Soms is dat wat vervelend, om geconfronteerd te worden met je drankgewoontes, maar het is niet anders. En ik dacht dat het voor iedereen zo was. Tot mijn oog viel op de ene glasbak na de andere waar je echt niet vrolijk van wordt. De periode na nieuw jaar, en dan zo’n bakje waar je enkel een azijnfles van de Blauwe Hand, een gezinsbokaal augurken en potje erwten en worteltjes naast een fles goedkope schuimwijn terugvindt. Hoe zurig word je dan vanzelf niet? Hoe ontdaan van levenslust en enthousiasme?

En iets verder was het weer van dattum. Heel veel opgelegde groenten, slechte wijn, en azijn. Zou rond nieuwjaar ook zo de moment zijn waarop  er nodig ontkalkt moet worden?  Of is het de algehele zuurtegraad van de verkaveling die op peil moet worden gehouden. We zullen het allicht nooit weten… Ik ben ook niet van plan om er een praatje over te maken.