“Hij gaat toch niet kakken?” Met deze licht enigmatische en alleszins onverwachte vraag werd ik vanochtend begroet door een ‘fijn’ mens. De mens in kwestie was bezig met afkuisen van de onderkant van zijn auto. U hoort het goed, de onderkant! Met een borstel. Vanochtend, weet u wel, na sneeuwgisteren en zo. Zijn wagen – en die van het wijfje waren beiden smetteloos aan de buitenkant, maar die onderkant, tja… met dit weer, je kunt er niet genoeg mee bezig zijn. Ik liep met de honden door één of andere chique villawijk waar de straten – sorry, de dreven – klinken naar vogeltjes of inheemse bloemsoorten. Op weg naar het bos.  Om te laten kakken zeker?

Ik heb een erg ambivalente houding tegenover honden. De meeste dierenliefhebbers, zijn daar licht fascistoïde in. Mijn eigen moeder zegt heel vaak : ‘wie niet graag dieren ziet, ziet niet graag kinderen’. Het verband ontgaat mij totaal.  Het leuke aan kinderen is dat je maar een beperkte tijd hun gevoeg moet opruimen, en dat er minstens een illusie van evolutie in aanwezig is.   Bij honden is dat toch veel minder het geval.

Ik hou van mijn honden, met de nodige bedenkingen; ik vind ze niet braaf, niet proper en al helemaal niet intelligent. Degene die daar mee afgekomen is, had zichzelf als maat van alle dingen gezien, en heel snel licht overtrokken conclusie getrokken met betrekking tot de trouwe viervoeter die hem vergezelde. Maar laat er geen misverstand over bestaan ik hou van mijn honden. (ik gebruik de vetjes om te vermijden dat ik straks van die HLN commentaar krijg dat ik niet waard ben om een hond te hebben, als ik er zo over denk. I beg to differ)
Ik kan me perfect verplaatsen in de ergernis van mensen die het niet leuk vinden om hun kwijlbek in het kruis geduwd te krijgen, of enthousiaste voorpootafdrukken op hun kleren niet echt zien zitten. Ik vind dat overigens zelf ook niet fijn, en ben niet te beroerd om mijn beesten een knietje te geven als ze’t proberen. Ze doen dat dus ook nooit (bij mij).  Een hond is gewoon een smerig dier dat toevallig in huis mag rondlopen, anders noemden we het gewoon varken. En neen, ’t is niet omdat het ‘nen braven’ is, dat het beest te vertrouwen is.

En dan die drollen! Ik heb zelf het land aan hondendrollen. Ik wou dat er een afstandsoplossing voor bestond.  Ik moet er alleszins van kokhalzen, wegens ronduit smerig. Ik heb dus ook netjes van die kleine zakjes (wat heet, in mijn geval kun je spreken van industrieel afval) om het op te ruimen. En hier hoort nu een kleine nuancering, die ons terug op  het spoor van ons verhaal gaat brengen, want we wijken af.  Ik doe dat in dorpen, steden, parken, aan zee en op straten. ik ben veel minder geneigd te doen in bossen, duinen, weg van de wandelpaden.

Daar, ik heb het bekend! En heel eerlijk, als het winterlandschap verandert in een bruine moddersneeuwpap en één van mijn honden zit in een goot zijn metabolisme op peil te houden, dan vind ik dat ok. Vanochtend regende en dooide het. Heel hard.  En dan krijg je zo’n vent in een villa, die bezorgd is over mijn honden en hun uitwerpselen, nog voor er iets gebeurd is. Daar krijg ik het van. Er ging ook niets gebeuren.

U kent die villa’s overigens, ze kappen er de tristesse binnen per X5 en de cosmetica is alomtegenwoordig, en dan heb ik het echt niet over de  fond de teint van de dames.

Enfin, ik ben altijd redelijk vrolijk als ik er op uit trek met die beesten, het impliceert immers dat je er tijd voor hebt, en dat is altijd fijn. Ik had me eerlijk gezegd ook verheugd op een lange wandeling, alleen met wat overpeinzingen. Dus antwoordde ik naar waarheid en al lachend dat die van mij goed opgevoed waren. Het antwoord kwam prompt en brommend :  “Ja, Ja, ’t is hier altijd iets met die schijtbeesten”.
De finesse van de man was ongelofelijk. En al helemaal, wetende dat hij in een quasi doodlopende straat woonde. Echt niet de hondenavenue naar het paradijs.

Helemaal duidelijk werd het mij toen ik iets verderop een klein plakkaat ontwaarde. Je moet je voorstellen dat we hier spreken over een huis dat temidden van de bossen ligt, een tuin omzoomd met een dubbele rij haagbeuk én een afsluiting, gevolgd door een gracht en een kleine grasrand. En daar krijg je dan zoiets. ‘dit is geen hondenwei!’ Je zou van de weeromstuit toch je beesten leren om precies daar hun gevoeg te doen?

Enfin, to zover deze bespiegeling… verder alleen maar zinvol omdat ik lekker kon door razen over honden, sorry als ik ontgoochelde