Vrienden hebben een hond gekocht. Een schattig beestje, maar dat is zowat altijd het geval met pups. Het is pas later dat ze uitgroeien tot evenbeeld van hun baasje en daardoor onuitstaanbaar worden. En ik weet waarover ik het heb.
U weet het, of u weet het niet, maar bij de aanschaf van een hond, dient men niet over één nacht ijs te gaan. Er is een groot verschil tussen datgene waarmee u gezien wil worden en datgene wat u ook daadwerkelijk aankan. Wie wil pronken met een ranke beest moet daar de nodige kilometers voor veil hebben. Wie iets wil om wat te kroelen in de zetel is wellicht beter af met een kat. Over schoothondjes gaan we het hier niet hebben, enkel over ‘the real stuff’.
Groot was echter mijn verbazing toen men begon te vertellen over de finesses van het beslissingsproces. De hond zelf daar waren ze ’t snel over eens, wat het zou worden. En slimme lieve hond, met weinig agressie. Maar dan bleek er gemakshalve ook nog eens een opdeling gemaakt tussen de – hou u vast – ‘showlijn’ en de ‘werklijn’. Geweldig toch?
De werklijn, zoals de naam het al zegt, dat zijn de dieren die gek worden als ze niets om handen hebben, die schapen willen bijeendrijven en het vuur uit de zooltjes willen lopen in het apporteren en zo. Dat zijn ook de beestjes die gemakshalve uw salon slopen als er niets anders te doen is. De showlijn daarentegen, zijn rustiger, en vooral uit op uiterlijk vertoon. Beter geproportioneerd, misschien iets minder luistervaardig, maar elegant en mooi om naar te kijken.
ik moet toegeven dat ik al tijdens het gesprek weg was. Hoeveel simpeler zou ons leven niet zijn, hoeveel eenvoudiger ons relationeel leven, mochten we bij aanvang de keuze maken voor de showlijn, of de werklijn. Impliciet maken we die keuze toch, alleen is het niet altijd even duidelijk en zijn de verwachtingen niet juist… Wie iets uit de showlijn kiest mag er zich aan verwachten dat het qua ‘werk’ knudde zal zijn, En omgekeerd, tja omgekeerd ligt het iets moeilijker. Ook de duidelijke affirmatie, ik ben er eentje van de showlijn, of ik ben meer van de werklijn… je weet wat je koopt!
Het gladde ijs van de sexistische ondertoon is dermate dat ik er hier en nu al mee ga stoppen, maar het lijkt me een concept dat verdere bestudering verdient. Misschien moeten we de categorieën voor menselijk gebruik nog wat aanscherpen? Ik weet het niet, maar wellicht ligt hier de oplossing voor veel relatieleed. Op voorhand duidelijk maken voor welk type je gaat, welk type je bent… Ik geloof er in!
Just! Guidooohh 
Guido, waar heb je je kop nu weer ingestoken? Dit is om miserie vragen wanneer ‘kenners’ je blog lezen! 🙂
Anderzijds lijkt het me inderdaad leuk om deze denkoefening door te trekken naar het menselijk ras. Behoeft zeker verder onderzoek want te mooi om zomaar links te laten liggen.
Terug naar de beestjes: de asielen zitten vol met hondjes (Jack Russel ea.) die door de ‘verkeerde’ eigenaar werden gekocht wegens niet geschikt om met elkaar samen te leven. En vermits er voor dit menselijke soort geen asielen bestaan, is het meestal de hond die moet wijken.
Stel dat dit andersom kon. Wat zou de wereld er heel anders uitzien…
En wat dan gezegd over de keuze van het kleur? Net zoals je van een auto beslist welk kleur je wil, denken vele mensen dat dit ook zo is met honden. Echter veel van het karakter hangt af van het kleur. Een golden retriever die er vrij donker bruin uit ziet is afkomstig van een werklijn. De bijna witte goldens zijn er gekomen om te showen. Hetzelfde met labradors. Een donker bruine labrador heeft een veel pittiger karakter dan een beige labrador. Misschien moeten mensen daar eens over nadenken alvorens na te denken welk kleur er best bij het interieur past.
Zou dat verhaal helemaal door te trekken zijn? Hoe blonder, hoe ‘shower’? 🙂
ik denk dat de wereld er wel zo op reageerd: ttz ik heb een blonde dochter (5j) en ja hoor die wordt constant op uiterlijk aangesproken en dat wordt heel hard getriggered.
En ja ze gaat 5 keer per dag van kledij wisselen. En in het begin lachten we daar mee als ouder tot ik besefte dat we ze zo ook stimuleren in die richting. En ik let er nu op van ook het werk gedeelte te zien en te complimenteren. En dat moeten we actief doen, want het show gedeelte daar komt ze al om complimentjes vragen. (genre: ben ik mooi papa”)
Of hoe donkerder … Nee laat maar …
Lijkt mij ook verstandiger ja 😉
Ik overweeg de adoptie van een labradoodle pup ivm allergie. Ik spreek bewust niet over ‘aanschaf’ want zo’n beest adopteer je volgens de fokker. En dat niet alleen, we moeten eerst op bezoek bij hem om te bezien of wij wel geschikte, komtie…’adoptiebaasjes’ zijn. Nu eerst de adoptie-aanvraag vragenlijst van vier kantjes invullen. Ik word er nu al moe van. Ik ben zelf namelijk een 100% showlijn exemplaar.
Heerlijk!
inspiratie voor een interview vraag: ben jij iemand van de showlijn of van de werklijn?
Je weet direct of ze je blog lezen of niet…
Ik weet alvast tot welke lijn ik behoor. En ik erger me behoorlijk aan mensen die enkel tot de andere lijn behoren, of beslissingen laten afhangen van de andere lijn, en dan klagen dat ze maar een iets krijgen…
I think it all depends on the breed you choose and their early training. We have Wolfhounds which are quiet calm dogs. However, we’ve raced two of them and despite that they remained quiet, calm, well-behaved dogs around the house. Wolfhounds are like Leopards or Cheetahs in that they hunt over a relatively short distance quite intensely and then rest to recover.
But you have to know your breed and what they were bred for. I’ve lost count of the number of people cursing their ‘damn Labrador’ for wallowing in puddles on their walk, or coming back exhausted because they can’t tire their Border Collie. Labradors were bred to retrieve ducks from lakes and Border Collies were bred to herd sheep all day long.
Thxs, i agree completely… And i am grateful that you didn’t link breed and/or activity to male/female humans 🙂