Ik ben een man van vele oorlogen. En erg cynisch over het gemiddelde congres. Ik heb ondertussen mijn kwaliteitsstandaard al verlaagd naar de maxime : ‘als ik er één goed idee van meedraag, is de dag al geslaagd’.

Het klinkt erg minimaal, en toch slagen sommige dag-congressen zelfs niet in die opzet, wegens teveel commercieel gewauwel, teveel gekende stof, te weinig diepgang, of een combinatie van dat alles.

Niet zo, bij Luc De Brabandere, op de Sanoma Mediaparade. Ik moet toegeven dat ik de man niet kende en ook nog nooit had horen spreken. Als laatste spreker van de dag had ik geen zin in iets technisch, en  bespiegelingen over creativiteit dat gaat er altijd in. De Brabandere, filosoof en creatieveling, heeft een lange weg afgelegd, en een grillig parcours, dat hem onder andere naar  de Brusselse Beurs en de Boston Consulting Group bracht. Hij kent het bedrijfsleven,  hij kent het jargon. Hij drukt zich vlot uit en hij is grappig, op een Britse, bijna onderkoelde manier. kortom een verademing.

Het is moeilijk te beschrijven wat mij het volgende uur overkwam. Een rollercoaster , pletwals, een zomerdans. De man heeft meerdere talenten. Hij pakt zijn publiek meteen, met een doortimmerd verhaaltje, dat ogenschijnlijk nonchalant op je afgevuurd wordt. De helderheid van zijn redeneringen, het onweerlegbare ervan,  iedereen met een beetje verstand moet daar éénvoudigweg van genieten. En dan de stijl, die ergens het midden houdt tussen stand up comedy en verstrooide professor.

Iemand die pareltjes op je loslaat als ‘ik ben voorzitter van het ‘department of ignorance’ binnen ons bedrijf’, of ‘1^ste slide, 38 jaar ervaring’, daarvan weet je , er is over nagedacht, en best lang ook.

Heel interactief maakte De Brabandere duidelijk hoe een creatief denkproces in elkaar zat, en hij slaagde er in om dat te ontdoen van zijn mythische kantjes.  Geen creatief gewauwel over inspiratie, neen, echt op zoek gaan naar de mechanismes achter inspiratie. De noodzaak tot deductief en inductief denken, vertrekkend vanuit een te simplifiëren wereld. Het klonk droog, logisch en juist. En juist daardoor ook provocerend.

Een pleidooi voor creativiteit dat begint met het herwaarderen van denken ‘inside the box’. Je moet het maar doen.

Eén van de grote verdiensten van de man is dat hij er in slaagt om je mee te nemen in zijn denkwijze. Een denkwijze die op het eerste zicht bijna kinderlijk aandoet. En waarbij het duidelijk wordt dat dat niet het geval is als je ze probeert te reconstrueren. Dan besef je de rijkdom van de gedachtenstroom, de implicaties van hetgeen licht badinerend vertelt werd en de consequenties voor je werk.

Ik moet in alle eerlijkheid zeggen dat ik geen moment getwijfeld heb bij de keuze van het boekje dat we mee naar huis mochten nemen. Zijn ‘Petite philosophie des grandes trouvailles’, het is mijn nieuwe Petit Prince geworden. Ik heb het overal bij, en ik lees er voortdurend in. Omdat het je gedachtes op scherp zet en je leert nadenken over je perceptie van de wereld en onze denkprocessen.

En het leuke daaraan is bovendien dat de man nog twee van die werkjes gepleegd heeft, die ondertussen ook besteld zijn.

Een kanttekening nog, het is een verademing om op een congres dat toch in eerste instantie een commerciële opzet dient, zoveel inhoud, zoveel ideeën, zoveel meerwaarde te mogen ontdekken. Wie volgend jaar niet weet wat doen in deze periode : Sanoma Mediaparade, hou het in het oog.