“Some winters happen in the sun”, de eerste zin van het laatste boek dat we uitwisselden.
We hoopten op louterend lezen. Wat overblijft is kilte, ondanks het vrolijke mooie zomerweer waar je zo van hield. Want we zijn je kwijt. Dag op dag een week geleden.

We zijn een vriendin verloren. Dat is onwezenlijk. Onwerkelijk. Het had niet mogen zijn. Anderen zijn hun maatje, hun partner, hun mama, hun zus, hun dochter kwijt. Dat is nog erger. Verdriet kent niet echt gradaties, gemis waarschijnlijk wel. Ook al missen we je allemaal. We weten niet waar je nu bent. Geen schrik, we denken aan je. Meer dan je voor mogelijk houdt.

“In 2024 krijgen de linkse leerkrachten de rekening gepresenteerd… of rekenen we er mee af”

Proficiat met uw doortastendheid en zegezekerheid.
2024 wordt uw jaar!
We gaan een mooie toekomst tegemoet, zo te horen.

Oren, één van die belangrijke details

Ik zat rechtover de man. We hadden een meeting. Het was de eerste keer dat ik hem ontmoette. Hij kwam stuurs en ietwat nors over, ook al was dat misschien het maskeren van een stuk onzekerheid. Je weet het nooit bij CEO’s. Lees verder →

Foto door lalesh aldarwish op Pexels.com

Soms slaat de realiteit je keihard in het gezicht.

Ik fiets voor de zoveelste keer door de Kammenstraat, in Antwerpen, die opengebroken ligt. Om het allemaal wat vlot te laten verlopen moeten fietsers afstappen.Een hups meisje met vrolijk wiebelende paardenstaart rijdt voor mij  en doet dat braaf. Lees verder →

De meesten weten het. Normaal houd ik mijn verjaardag angstvallig voor mezelf. Ik had dat altijd al. Als kind herinner ik me dat ik ’s ochtends wakker werd en hoopte, vurig hoopte dat iedereen het zou vergeten, zodat ik ’s avonds verongelijkt zou kunnen zeggen ‘Allez, bedankt om het weer maar eens te vergeten!’. Qua verkniptheid kan dat tellen, ik weet het. Lees verder →

Nooit heb ik mij lulliger gevoeld dan vorige week zaterdag, op het strand van Zoutelande.
Lullig omdat ik een Belg was in dit nu voor een tijdje verdoemde plekje, Lees verder →

Peter Vandenberghe

Beste Peter,

Twee weken geleden. Het went niet meteen. En dat is maar goed ook. Wij waren niet de beste vrienden, daarvoor is dat begrip te kostbaar. We waren wel vrienden.

Je staat op mijn bureau. ik heb dat nodig om het te laten inzinken. Lees verder →

Desktop op kalme momenten

Beste vrienden van het betere verhaaltje. We hebben al een hele weg samen afgelegd, u en ik. WC-verhalen, reisverhalen, ontboezemingen, honden, verloren gelopen knuffels,  koffiekoeken, noem maar op. Het gaat niet meteen stoppen, daarom doe ik het te graag. Maar er werd mij hier en daar wel toegefluisterd dat ik niet erg professioneel overkwam met dit vehikel.

Toegegeven, verhalen over liftende hoeren, hot marijke of de designproblemen van hedendaagse wc’s, Lees verder →