Oren, één van die belangrijke details
Ik zat rechtover de man. We hadden een meeting. Het was de eerste keer dat ik hem ontmoette. Hij kwam stuurs en ietwat nors over, ook al was dat misschien het maskeren van een stuk onzekerheid. Je weet het nooit bij CEO’s. Lees verder
Foto door lalesh aldarwish op Pexels.com
Soms slaat de realiteit je keihard in het gezicht.
Ik fiets voor de zoveelste keer door de Kammenstraat, in Antwerpen, die opengebroken ligt. Om het allemaal wat vlot te laten verlopen moeten fietsers afstappen.Een hups meisje met vrolijk wiebelende paardenstaart rijdt voor mij en doet dat braaf. Lees verder
De meesten weten het. Normaal houd ik mijn verjaardag angstvallig voor mezelf. Ik had dat altijd al. Als kind herinner ik me dat ik ’s ochtends wakker werd en hoopte, vurig hoopte dat iedereen het zou vergeten, zodat ik ’s avonds verongelijkt zou kunnen zeggen ‘Allez, bedankt om het weer maar eens te vergeten!’. Qua verkniptheid kan dat tellen, ik weet het. Lees verder
Nooit heb ik mij lulliger gevoeld dan vorige week zaterdag, op het strand van Zoutelande.
Lullig omdat ik een Belg was in dit nu voor een tijdje verdoemde plekje, Lees verder
‘Allez, Maurice, dat ziede na toch zelf!’
Maurice zag niks zelf. Hij had zich net in een jasje gehesen dat hem vele maten te klein was, maar het kon hem ook niet zo heel veel verdommen. Lees verder
Peter Vandenberghe
Beste Peter,
Twee weken geleden. Het went niet meteen. En dat is maar goed ook. Wij waren niet de beste vrienden, daarvoor is dat begrip te kostbaar. We waren wel vrienden.
Je staat op mijn bureau. ik heb dat nodig om het te laten inzinken. Lees verder
Haar vader had altijd slim belegd. En opeens was time sharing de nieuwe goudmijn. Dus had hij een aantal time slots in luxeappartementen bijeen geïnvesteerd. Op de Canarische eilanden. Kon je ook behoorlijk goed golf spelen, dat hoorde er bij. Lees verder
Desktop op kalme momenten
Beste vrienden van het betere verhaaltje. We hebben al een hele weg samen afgelegd, u en ik. WC-verhalen, reisverhalen, ontboezemingen, honden, verloren gelopen knuffels, koffiekoeken, noem maar op. Het gaat niet meteen stoppen, daarom doe ik het te graag. Maar er werd mij hier en daar wel toegefluisterd dat ik niet erg professioneel overkwam met dit vehikel.
Toegegeven, verhalen over liftende hoeren, hot marijke of de designproblemen van hedendaagse wc’s, Lees verder
Nu begrijp ik mijn oude ‘tante Madeleine’ veel beter. Stil en genietend zat ze op een stoel en keek naar het gewemel om haar heen op familiefeestjes. Ze zei zelf niet veel, maar ze keek, en ze babbelde even als ze werd aangesproken. Ze wilde het voor geen geld missen, ondanks haar ogenschijnlijke passiviteit. Ze was toen al vrij oud Lees verder
het is weer die tijd van het jaar…
Of een beer. Of een paard, Hij kon het allemaal zijn. Als hij na een nacht stappen met vrienden, de hele wereld uitnodigde om bij ons thuis te komen slapen, omdat dat gezellig was, dan was het een varken, een schoon varken, maar een varken. Heerlijk mateloos en met het gevoel dat de wereld van hem en zijn vrienden was.
Als hij werkte, dan kon hij dat als een paard. Zonder omkijken, zonder zeuren, gewoon doen. Hij kon ook gewoon lief zijn, voor zijn vrouw, voor zijn kinderen. niet zeemlief, gewoon lief, in de zin van het goed menen.
Mijn vader was geen hartelijk mens. Hij keek heel streng, niet omdat hij boos was, maar gewoon omdat zijn hoofd zo stond. Mijn schoolkameraadjes hadden er schrik van. ik niet, ik vond hem meer dan ok. Een lieve beer. Hij kwam wel vaak stuntelig bij zijn pogingen om lief te zijn…
View original post 341 woorden meer
Een okergele Opel Kadett dus. Dat hadden wij. Voor mijn ouders was hij okerkleurig. De rest van de straat noemde het oranje. Het talent van autoverkopers om de meest afzichtelijke kleuren toch verkocht te krijgen – het is iets fantastisch. Lees verder
“Kijk, kijk, onze Guido speelt mee in de film”. Het is de kreet die menig gezellige namiddag voor mij totaal om zeep heeft geholpen. Ik was de middelste van drie broers en overduidelijk het kneusje. Lees verder
U weet het. Ik ben een Delhaizewijf. Ik heb het graag proper, netjes gerangschikt en met veel packaging en keuze. Maar heel af en toe moet ik toegeven dat die mannen uit Halle echt wel weten waar ze mee bezig zijn. Lees verder
De Vroenkel
Heel af en toe krijg ik het op mijn heupen van de drang naar nieuwlichterij. Zeker als het gaat over de noodzaak om de dingen te benoemen. Dingen waar ik niet meteen de meerwaarde van inzie, en waarvan ik hoop dat ze nooit ofte nimmer voor mij zullen worden gebruikt. Lees verder
Het is zover. Ik geef eerlijk toe dat ik erg lang gehoopt heb dat het allemaal maar een boze droom zou zijn. Dat de republikeinse partij een misschien niet erg elegante oplossing zou vinden, maar toch een manier om deze ellende te vermijden. Het heeft niet mogen zijn. Het instagrambeeld van Moby vat het – wat mij betreft – perfect samen.
Ik ben dan ook links krapuul dat geen verstand heeft van economie en democratische besluitvormingsprocessen. Lees verder
Fear and Courage
Het jaar is nog maar net begonnen. ik stuur geen nieuwjaarskaartjes, of briefjes. Maar ik wil wel dat het jullie in 2017 erg goed vergaat. Dit is dan maar zo’n beetje mijn nieuwjaarsbrief, met goede voornemens.
Ik zag veel van de normale wensen passeren. Warmte, succes, geluk, goede gezondheid. Het werd gehoopt en gewenst. Misschien volstaat dat niet. Lees verder
Ik kom uit een Vlaamsnationaal nest. Laat het geweten zijn. Bij ons thuis werd er altijd meesmuilend gedaan over de ‘tsjeven’. De CVP vroeger, CD&V nu. Een machtspartij en ook een partij van en/en/of/of… standen, machtsblokken, belangenverdedigers, er moest altijd geschipperd worden, een beetje de mening naar de wind zetten, hoe het allemaal uitkomt. Lees verder
Weet u dat nog? Vroeger, de eerste liefjes? Twee, neen, drie fenomenen staan mij nog haarscherp voor de geest. Kreten en situaties die iedereen van mijn generatie nog kent. Lees verder
Vorige woensdag heb ik een stukje gepleegd in De Morgen waarover nogal wat commotie ontstaan is. ‘Burn-Out bij ambtenaren, yeah right!’. Onmiddellijk regende het reacties.Helaas, niet altijd van de fijne soort. Een hele mooie van Sarah Jane en eentje die volgens mij deel uitmaakt van het probleem, geschreven door Luc Hamelinck, in een waarschijnlijk goedbedoelde poging om het voor de ambtenaar op te nemen.
Los van de verbale agressie, de ‘kick in de balls’, het ‘mes door het hart’ en en veel reacties die redelijk ver van de pot gerukt waren, moet er eerst één ding gebeuren. Lees verder
Het overkomt mij wel eens dat ik bij het krieken der dagen door de sociale media struin. Mild vertier, hier en daar wat ergernisjes. Veel hoeft het allemaal niet te betekenen. Vanochtend botste ik daarbij op dit filmpje. Lees verder
dingen die mijn man niet weet
Jongens. Heren. Mannen… wij zijn prutsers! Het blijkt nog maar eens. Ik ben – zoals u wellicht weet – een fervent maar onregelmatig lezer van de Libelle. Zowel de Nederlandse als de Vlaamse. Goed gemaakt boekje en het verschaft inzicht in de zieleroerselen van de sterke, zwakke kunne. De vrouw, dat onnavolgbare schepsel. Lees verder
chewing gum table
Het was toeval. Ik liep een goede vriend tegen het lijf. Een man met mooie principes, uitgesproken zachtheid in zijn omgang met mensen, een schoon exemplaar. Ik was op zoek naar koffie.
De stad waar wij beiden ons thuis voelen, heeft een breed scala in de aanbieding. Van hipsterbar tot ballentent. Lees verder
“Toen ik hier toekwam, was het eerste wat mij opviel, dat deze stad stonk!’. Het is ongeveer het eerste dat hij zegt. Lees verder
Ik weet niet hoeveel meer ik kan doen. Ik zit hier, ik deel graag mijn uitzicht met u. Het is niet echt iets om depressief van te worden, mensen lezen nog, of zijn geïnteresseerd in boeken… Dat is het goede nieuws.
Nu moet ik ze alleen nog geïnteresseerd krijgen in mijn/ons boek.
De interacties tot nu toe beperken zich tot…
‘Goh, waar zijn hier de wc’s? ‘
‘Zeg, diejen boek van Eddy Merckx, stot dor hen priz up!’ Lees verder
