Een okergele Opel Kadett dus. Dat hadden wij. Voor mijn ouders was hij okerkleurig. De rest van de straat noemde het oranje. Het talent van autoverkopers om de meest afzichtelijke kleuren toch verkocht te krijgen – het is iets fantastisch.

De Kadett werd die avond klaargestoomd voor de jaarlijkse vakantie naar Spanje. Koffers, gevloek, transpiratie. Een beroerd moment voor mijn vader. Het zou nog erger worden. Mijn moeder in de keuken. Wij fris gewassen in pyjama op de bank, voor tv.

Om de 1.600 km te overbruggen zou er immers om 4 uur ’s ochtends vertrokken worden. Parijs-en-de-ring, weet u wel. Daar moest je niet tijdens het spitsuur komen aanrijden, of je kwam nooit meer terug. Onze bedden waren voorzien van verse lakens, want het huis was volledig gepoetst. Voor de dieven, als we weg waren. Geweldig aangenaam gevoel, als kind. Het resultaat van opvoeding: alles was minder erg dan een niet zo proper huis. Want er moest maar eens wat gebeuren. Propere zakdoeken, propere kousen en een propere onderbroek. Je weet nooit waar je terechtkomt en je kleren moet uitdoen.

Maar het mooiste, en het lekkerste, dat was de reisvoorbereiding van mijn mama. Wij hadden een erg mannelijk gezin. Papa, mijn twee broers en ik. En bij zo’n reis, met zijn onverwachte gevaren, daar mocht je niets aan het toeval overlaten. Dus ging er proviand mee. Massa’s, en altijd hetzelfde. Tot enthousiasme van de venten aan boord.

Nooit, maar dan ook nooit, zijn wij de grens overgetrokken zonder een fikse dosis bouletten, in een grote Tupperware doos. Koude bouletten en vreemde reizen: het zijn mijn persoonlijke madeleines.

Met bouletten alleen zouden we het niet halen, oordeelde mijn mama. Dus ging er verder ook een haast industriële hoeveelheid hardgekookte eieren mee. Met wat zout gaat dat er altijd in. Koude kip en broodjes met kaas en ham en uiteraard ook met omelet vervolledigden het assortiment. Genoeg om de Pyreneeën over te geraken.

En dan grote thermossen koffie, familieflessen water en cola. En zure bollen! Napoleon en de blauwe muntjes van Trefin. Nooit enige marge voor variatie. Op weg naar de zon!

Nooit zal ik die eerste keer vergeten. Met sneeuw in maart vertrekken, in de volledig volgestouwde oranje auto. Sneeuw op de ring rond Parijs – de verschrikking. De zorgvuldig voorbereide timing kwam in het gedrang. De Porte d’Italie, Kaap de Goede Hoop van automobilisten in den vreemde, werd met veel stress en zenuwen gerond. Een uur vertraging op het schema.

Sneeuwregen op de Autoroute du Soleil. Vader die lichtjes kribbig werd; hij wou naar de zon. ‘Voorbij Lyon zal de zon wel schijnen’, temidden van de links en rechts schuivende vrachtwagens. Lyon kwam, de regen en de grijsheid bleven. Alsof het Lille was en het maar niet opschoot.

Bouletten werden uit verveling naar binnen geslagen. De gezinsfles “4711” werd bovengehaald om de ruftende en licht onpasselijk wordende meute op de achterbank min of meer gezond te houden.

Onderdak zoeken in Perpignan, na de zoveelste verkeerde afrit. In de gietende regen. Het humeur van de ouders dat niets, maar dan ook niets bijdroeg tot een hogere gevoelstemperatuur. Want natuurlijk was er van alles fout gelopen met het kaartlezen.

Avondeten in de ‘Auberge Saint Christophe’ – patroonheilige van de reizigers. En kletterende regen op de ramen, zo vlak bij de Spaanse grens. Mijn vader met een humeur dat nooit eerder zo diep was gezakt. Slapen in mineur.

En dan die onvergetelijke ochtend. Stralend blauwe hemel. Papa, met melkwitte benen in zwembroek, op het terras. Het hotelpersoneel wijst hem erop dat het in april nog te koud is om het zwembad al in gebruik te nemen. Weer een droom aan diggelen. Geen nood, vanavond zijn we in het beloofde land. Sangria, bocadillo calientes, en meer van dat fraais...

Het okeren gedrocht staat ons op te wachten. De geur van koude gehaktballen walmt ons tegemoet. Heerlijk!