'Rails untraveled' by @blissbohemian (www.bliss.be)

Ik heb het altijd gehad, voor ik op reis vertrok, ook al was het maar naar “Dardennen”, of “De Zee”. Zenuwachtige kriebels. Het gevoel ook van een nieuwe start, een nieuw leven.

Veel had er als kind natuurlijk mee te maken dat er nieuwe dingen gekocht werden. Je vertrekt niet op reis met een lege tube tandpasta. En laat ons maar even gek doen, meteen vervang je ook die oude tandenborstel. En nieuwe onderbroekjes, die kregen wij ook mee als we op kamp gingen met de jeugdbeweging. Of een nieuwe pyjama. In spons. ‘Voor in spanje’.

En we gingen voor het slapen uitgebreid in bad, want ’s morgens was daar geen tijd voor, dan moesten we zo snel mogelijk vertrekken, om toch maar uitgerust aan ‘De Ring rond Parijs, die oninneembare vesting (Copyright Youp Van’t Hek) te kunnen beginnen, voor de file.

Ook een mooie eigenaardigheid van mijn moeder, bijdragend tot het ‘nieuw-leven-gevoel’: er werden verse lakens opgelegd, vlak voor we zouden gaan slapen. Stel je voor dat we verongelukten en er kwamen vreemde mensen in ons huis, dan mochten die toch niet denken dat we vuilaards waren. Als je er maar een paar uur in geslapen had, dan kon dat nog net.

De reis was ook meticuleus voorbereid. Om de zoveel kilometers rusten, daar eten en drinken. De route was gememoriseerd. In Lille niet verkeerd rijden, Porte de Bagnolet, Porte d’Italie, Route du Soleil, stadscentrum Lyon vermijden, Perpignan….De uitstapjes lagen vast, dit met de trein, dat met de auto, dan rusten aan het zwembad. En alles werd vereeuwigd met de super 8 camera.  Agfa filmkes van 5 minuten. Voor later. Dat was moderner dan diassen.

En nu?  Er blijft niet veel over. We maken achteloos onze tassen. We kijken nauwelijks waar we heen gaan. We hebben immers GPS als het met de wagen is, of we zien het wel op de luchthaven, of in het station, wapperend met ons E-ticket. De verwondering is weg. De spanning en de voorbereiding ook. Een beetje reizen is saai geworden.

Behalve deze ene keer… Ik moet iets onbestemd gaan doen in Oostenrijk. Een soortement schattenjacht. Ja, ze spreken wel over ‘geocaching’ en moeilijke dingen en zo, maar ik houd het op een groot avontuur… In een land dat ik associeer met Lederhosen, Alpenweides, Schnitzels und Grosse Bieren, en een zweempje BDW. Niet zo fijn dus.

En toch… het is nostalgie, en het is een beetje spannend. Niet in het minst omdat ik gevraagd werd een rugzak mee te nemen. Wat ik niet heb. Het pakken voelt meteen anders aan. En morgen vertel ik er meer over. Of overmorgen, het is immers allemaal onbekend. Hebben ze daar stroom? Of internet? Wie zal het zeggen?