Haar vader had altijd slim belegd. En opeens was time sharing de nieuwe goudmijn. Dus had hij een aantal time slots in luxeappartementen bijeen geïnvesteerd. Op de Canarische eilanden. Kon je ook behoorlijk goed golf spelen, dat hoorde er bij.

Wij mochten mee. Zij en ik. We zijn ondertussen al lang niet meer, zij en ik. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat ik ervan moet denken, van heel dat verblijf in dat luxe resort.

Nederlanders zijn expansief, maar Britten zijn het nog veel meer. Het kan geen toeval zijn dat twee van de sterkste vloten ooit, zovele jaren later, nog steeds hun zonen en helaas ook dochters uitzenden om vakantieoorden te koloniseren.

Druk gesticulerende Sheila’s en Shandy’s, overgewicht en overdaad aan blauwe inkt op de meest onwaarschijnlijke lichaamsdelen. Royaal toebedeeld sproetenvel en heerlijk vulgair met lelijke kinderen in de weer. Het is niet anders. Met een afschuwelijk accent stoten ze bevelen en orders uit, ondertussen de zoveelste G&T binnenkappend. YOLO op vegetatief niveau. Want leven kun je ’t bezwaarlijk noemen.

En dan is het nog maar dag. Het hele spektakel wordt nog erger bij avond, wanneer het gezelschap zich opmaakt om chic te dineren. Wat heet: schoffelen in de inox slabakken en schransen dat het geen naam heeft. Maar wel in blingbling outfit, compleet met verkeerd toebedeeld textiel, sleehakken en een cleavage waar je heelder kolonies zweterige schimmelculturen in vermoedt. Vakkundig verdoezeld door  goedkoop parfum met Frans of Italiaans aandoende namen. ‘Fleur de fleur’ zou Dylan Moran het noemen.

Het is een raar volk. Ik heb ooit het aangenaam maar weliswaar twijfelachtig genoegen mogen smaken (pun not intended) om een Iers meisje tot het mijne te kunnen rekenen. Een volslagen andere manier van uitgaan en plezier maken.

De Vlaamse jeugd wil ook al eens ‘inpilsen’ voor ze het fuiflokaal betreedt. Maar Ieren geven daar een andere dimensie aan. Stel je een wulpse, licht over the top bijgeverfde voluptueuze rosse voor die je in de ogen kijkt, zo net voor een feestje. Om dan ineens rauw-rokerig de legendarische woorden uit te spreken: ‘Let’s get drunk’. Je weet niet wat je hoort als Vlaamse jongen. Je voelt ook meteen vanalles…

Wij, de jongens van stavast, kennen het concept ‘met opzet zat worden’ niet. Dronken worden hoort er bij, als de rest van het feestje geslaagd is. Maar het is nooit een doel op zich. Tenzij je hopeloos depressief bent. Nu ja, zo’n Sheila en Shandy, getrouwd met de daarbij horende Wesley’s  en Ronny… wie weet zijn die wel oneindig depressief?

En misschien is laveloos zuipen wel stukken sympathieker en te verkiezen boven werelddominantie door de strandzetels met handdoeken te bedekken. Maar dat is dan weer een ander volk, waarover later meer.