Haar vader had altijd slim belegd. En opeens was time sharing de nieuwe goudmijn. Dus had hij een aantal time slots in luxeappartementen bijeen geïnvesteerd. Op de Canarische eilanden. Kon je ook behoorlijk goed golf spelen, dat hoorde er bij. Lees verder
Categorie archief: Restjes
Bouletten tot Salou
Een okergele Opel Kadett dus. Dat hadden wij. Voor mijn ouders was hij okerkleurig. De rest van de straat noemde het oranje. Het talent van autoverkopers om de meest afzichtelijke kleuren toch verkocht te krijgen – het is iets fantastisch. Lees verder
De zomers uit mijn jeugd
“Kijk, kijk, onze Guido speelt mee in de film”. Het is de kreet die menig gezellige namiddag voor mij totaal om zeep heeft geholpen. Ik was de middelste van drie broers en overduidelijk het kneusje. Lees verder
Vroenkel of Plus papa?
Heel af en toe krijg ik het op mijn heupen van de drang naar nieuwlichterij. Zeker als het gaat over de noodzaak om de dingen te benoemen. Dingen waar ik niet meteen de meerwaarde van inzie, en waarvan ik hoop dat ze nooit ofte nimmer voor mij zullen worden gebruikt. Lees verder
Mannen zijn prutsers!
dingen die mijn man niet weet
Jongens. Heren. Mannen… wij zijn prutsers! Het blijkt nog maar eens. Ik ben – zoals u wellicht weet – een fervent maar onregelmatig lezer van de Libelle. Zowel de Nederlandse als de Vlaamse. Goed gemaakt boekje en het verschaft inzicht in de zieleroerselen van de sterke, zwakke kunne. De vrouw, dat onnavolgbare schepsel. Lees verder
Hipsters zijn ook maar gewone mensen…
Het was toeval. Ik liep een goede vriend tegen het lijf. Een man met mooie principes, uitgesproken zachtheid in zijn omgang met mensen, een schoon exemplaar. Ik was op zoek naar koffie.
De stad waar wij beiden ons thuis voelen, heeft een breed scala in de aanbieding. Van hipsterbar tot ballentent. Lees verder
Het oude vrouwtje
Ze lag op straat. Ze keek een beetje hulpeloos en ze had pijn, dat zag je. De oude botten doen niet altijd wat het hoofd in gedachten heeft, of is het omgekeerd. Boodschappen, half uit de smaakvol geruite winkeltrolley. Op de stoep.
Wijn-azijn
Intens treurig word ik, wanneer ik met mijn nieuwe conversatiestarter (Rufus, de hond) door de Kempische verkavelingen wandel. Treurig is misschien niet het woord. Eerder verward. Lees verder
Movember is back!
The Swedgens!
“In life you have to do a lot of things you don’t fucking want to do. Many times, that’s what the fuck life is… one vile fucking task after another”
Het is november. Movember maand. Lees verder
Elite dating en Wijn
moesel
Een terrasje aan de Moesel. Lach mij maar uit! Het is een mooie streek, die ik niet kende en ik had er een prachtig weekend met de K-woman. De wijn daar is niet echt mijn ding, al zijn er wel mooie ontdekkingen te doen. Op onze laatste avond streken we neer in één of ander onooglijk dorpje, volstrekt inwisselbaar met de andere dorpjes daar in die regio. Overal witte wijn, overal geruite hemdjes met korte mouwen en verkeerde shorts, maar dat geeft verder niet.
Een koppel kwam aangewandeld, en je kon niet anders dan er naar kijken. Een grote vrouw met nieuwe borsten Lees verder
Pukkels en wisselgeld
pukkelpop voor 5 euro
‘Papa, kun je dit eens wisselen?’ Mijn dochter stond met een briefje van 50 voor me. Uiteraard kon ik dat, ik had Twee twintigjes en een tientje op zak, dus dat lukte. Maar dat wilde ze niet. ze wou zoveel mogelijk briefjes van vijf! Want die had ze nodig. Na wat zoeken en prutsen vond ik ze. dochter blijgezind weg. Een enorme schreeuw volgde vrij snel van op hun slaapkamer, joelen en lachen. Dochters blij, dat is fijn. Lees verder
Afscheid van een oude vriend
Ik heb er op gesakkerd. Ik heb er op gevloekt. Ik heb er mee gelachen ik heb er mee gedold. Hij en ik, dat was een nimmer aflatende botsing van keikoppen. Het is onzeker wie ooit won; als er al een winnaar nodig was. Het was geen strijd, het was meer een continu scherp houden van elkaar.
Ik zal nooit vergeten dat hij op een zomerdag, na een fantastische tocht, uiteindelijk toch neerzeeg en ik heel even, echt heel even, misschien tien minuten, meer niet, het gevoel kreeg dat ik hem fysiek de baas kon blijven.
Ik heb er ook waanzinnig intelligente, absurdistische conversaties en gesprekken meer proberen te voeren. Lees verder
Het etterbakje
U weet dat niet, maar ik neem regelmatig het openbaar vervoer. Ondanks alle twitter geneuzel vind ik dat dat meestal erg goed meevalt. Je hebt al eens wat vertraging, maar dat is niet zo erg, meestal kun je gewoon ergens doorwerken, iets lezen, wat drinken. Het heeft er misschien ook mee te maken dat ik graag in stations en luchthavens rondloop. En allicht is de belangrijkste reden het feit dat ik het me kan permitteren om buiten de spits te reizen. Bij deze dus nu al excuus voor wie zit te briesen op zijn stoel. Lees verder
De wijnproever
‘En dit is dan een witte Côtes du Rhône, bijzonder verfijnd…’
De wijnhandelaar schonk drie glazen uit en zette het professionele wijndrinkersneus-gezicht op. Er stonden al wat glazen en ontkurtkte flessen voor hem, en het was niet bepaald de gezellige, uitgelaten sfeer die je bij dat soort proeverijen vermoedt. Lees verder
Too Hot to handle: Hot Marijke!
De Morgen wou er liever niet aan, wegens niet strokend met hun opinie over vrouwen en uitbuiting, waarvoor alle respect. Dus heb ik hem maar hier geplaatst… Met als voordeel dat ik er ook nog een prentje bij kan plaatsen
U vraagt zich allicht nu al af wat de maatschappelijke relevantie is van een stuk over ‘Vlaanderens bekendste hoer’, zoals ze zichzelf graag omschrijft. Die ligt op verschillende vlakken. Een tijdje geleden werd in De Morgen, in een artikel van Saskia De Coster, een discussie gevoerd over prostitutie en het verbieden ervan. Lees verder
Koffie? Graag… misschien
Heel af en toe moeten wij, de jongens en meisjes van de ambulante handel, wel eens op bezoek bij onze klanten. Soms hebben we zelfs gesprekken bij prospecten. Het leven straalt ons immers toe, als kleine neringdoenders, en de business floreert als nooit te voren.
Ik vind dat wel gezellig. Je ontmoet nieuwe mensen. Het is altijd prettig, ook als er niet onmiddellijk werk uit komt. Je krijgt immers de kans om tegen iemand anders dan Twitter te babbelen. Je produceert zelfs stemgeluid en het is dé reden bij uitstek om nog eens een hemd te strijken, schoenen te poetsen, wat een welkome afwisseling is van de normale, ietwat sjofeler dagelijkse klof. Lees verder
Koppie koppie
Ach ja. Oude liefde roest niet. Ik heb altijd al een zwak gehad voor de zomerprogramma’s van Radio 1. Voor veel programma’s van die zender eigenlijk.
Als student broste ik met plezier op maandagochtend om ‘Crime Time’ te kunnen beluisteren, waarbij Julien Put detectives voorlas. Zo simpel kan radio zijn. Nadien, erelid geworden, het allereerste zelfs, van ‘Jongens en Wetenschap’.
En regelmatig al eens een keertje een bijdrage voor ‘Camping Casablanca’. Lees verder
De Charmeur
Ik heb het er mee gehad. Het eeuwigste gezever over ‘wat voor een charmeur ik wel ben’. Het zal uiteraard aan mijn taalgevoeligheid liggen, of het gebrek daaraan, maar ik ben helemaal geen charmeur. Ik heb alleen geen probleem om met vrouwen te praten. Voilà!
Het zit namelijk zo. Ondanks het feit dat ik bij wijze van spreken concurrentie geef aan de grootste kluizenaars, overkomt het mij van tijd tot tijd dat ik toch nog wel eens een stapje in de wereld zet. Hetzij privé, hetzij beroepsmatig. Grof geschat is de helft van de wereldpopulatie vrouwelijk. De kans dat ik met een vrouw babbel is één op twee, nog daargelaten het feit dat ze meestal over meer onderwerpen kunnen zeveren dan mannen (auto’s sport, drank en vrouwen), en dat ze beter luisteren, wat hen – in mijn ogen alleszins – tot leukere gesprekspartners maakt. Lees verder
Over lelijke schoenen
Ik ben een trouwe fan van “Bloggen zeg ik!”. Ik ben altijd blij als ik mijn reader opendoe en er is een nieuw stukje van haar verschenen is. Niet dat ik kan zeggen dat ze er altijd de beste bijvoeglijke naamwoorden voor gebruikt, maar ze is spits en raak in de formulering.
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik recent een quasi frontale aanval te verduren kreeg omdat ik het aangedurfd had de verdediging van de naaldhak op mij te nemen. Puur omwille van het esthetisch genot. Kreeg ik me daar toch een veeg uit de pan, en moest ik het zelf maar eens proberen…. Lees verder
Een tikje
Ik geef het toe. ik heb het er knap lastig mee gehad. En in alle eerlijkheid, ik ben dan ook nog eens zo een mietje dat ik ineens geen zin meer had in schrijven. Niet omdat ik het niet graag doe, maar omdat ik begon te twijfelen, of a) ik het wel kon b) er überhaupt iemand in geïnteresseerd was. Vandaar dat het hier zo stil bleef. Lees verder
Miss America
Wij van de ambulante handel spreken dikwijls af op café. Om te werken, om files te vermijden, afstand te delen. Efficiënt zijn en toch nog goede koffie drinken, het is cruciaal. Onlangs waren we zo ergens beland in een etablissement waar ‘ne Miss America’ stond.
De oudere lezers kennen dat. Een soort gokmachine waarbij je vijf ballen in een zo voordelig mogelijke configuratie moet zien in gaatjes te krijgen. Lees verder
Fladder
Ik had gisteren een geweldig blog idee. Zo geweldig was het, dat ik het niet eens noteerde. Nu ben ik het kwijt…
Het was het blogpostje der blogposts. Er zat alles in. Humor, tederheid, en een behoorlijke portie ergernis. Ik was aan’t stappen tussen de Groenplaats en mijn huis. Verkeerschaos alom, Auto’s die stuurloos gleden en tegeneen ploften, fietsers die zomaar omvielen, de sneeuw die dempte, filterde. En ik liep daartussen. Met mijn idee. Heerlijk is het, om zo heel af en toe een flits toebedeeld te krijgen. zo’n zelfschrijvertje dat zich ontvouwt op de kadans van je passen. De zinnen vloeien, de woorden rollen, en je weet dat het goed zit.
Het zijn de fantastische momenten van introspectie, in jezelf gekeerd zijn waarop de kou niet deert. Niet zelden loop ik dan gewoon voorbij mijn doel. Het was gisteren niet anders. Ik heb het soms als ik met Spike ga wandelen.
Neen, het gaat niet over hem, dat weet ik wel zeker. Het moet bijna iets te maken hebben gehad met de dag, dat kan bijna niet anders. Ik vind het niet meer terug! Ik weet dat ik zelfs de arrogantie had om tijdens het stappen de titel al te pakken en het hele stukje nog eens om te gooien, het bleef goed, het werd er zelfs nog beter door.
Het thuiskomen was zoals thuiskomen moet zijn, warm, en met goesting. Ik weet dat ik gauw iets at, wegens heel veel zin om van alles meteen neer te pennen. Daar is het ergens mis gegaan. De geest is beginnen dwalen. Door een boek. Het boek ligt er al lang, waarom heb ik het uitgerekend gisteren weer vast gehad? Omdat het een weerbarstig kanjer is, en ik was gisteravond een reus. Een fijne mens ontmoet, na lange tijd. Een mooi idee in de kop, een koning in mijn domein, dus ja ik kon dat boek wel aan. Hubris ja..
De man zonder eigenschappen, van Musil. Al maanden ligt het daar, op pagina 95.
“Do you have something specific in mind?’ Ulrich asked naively. No, Diotima did not have anything specific in mind. How could she? No one who speaks of the greatest and most important thing in the world means anything that really exists. What peculiar quality of the world would it be equivalent to? it all amounts to one thing being greater and more important, or more beautiful and sadder, than another; in other words, the existence of a hierarchy of values and the comparative mode, which surely implies an end point and a superlative…
Het boek ligt nog steeds op pagina 95. Godzijdank begon “Met Man en Macht” … de zetel, plicht zou later komen, goesting ook… En toen viel ik in slaap.
Of hoe grote literaire carrières gefnuikt worden door een geheugen als een zeef!
Gratenk..
Ik ben niet meteen op zoek naar sensatie, maar mijn weekend werd opgefrist door één mens. Carl Huybrechts. Ik heb niets met die mens, niets tegen, niets voor. Eigenlijk lieg ik daar, ik neem hem een heel klein beetje kwalijk dat hij het ‘sportduo’ Carl Huybrechts en Mark Uytterhoeven – zoals die in de lang vervlogen jaren ’80 Sportweekend en andere sportuitzendingen van de VRT opfristen – niet naar de eeuwigheid heeft gebracht. Uytterhoeven maakte nadien legendarische tv in alle mogelijke formats, en Huybrechts, ja, die deed ook wel toffe dingen, maar toch niet van hetzelfde kaliber. Alsof hij het allemaal wat te gemakkelijk nam, het godenkind met de blonde lokken.
Nu, ik ken hem niet persoonlijk, en dus zal ik me verder onthouden van commentaar op de man. Maar ik vind het erg juist hoe hij gepast verontwaardigd, reageerde op het gepeuter van La Peeters op de nationale radio toen ze begon te zoeken naar de kleine kantjes van Rik De Saedeleer. Dat was fout op zoveel verschillende manieren. Je doet dat niet bij boezemvrienden, je doet dat niet als de man amper koud is, en je doet dat vooral niet om zelf even te scoren.
Het fragment en zijn reactie hoort u hier, voor zij die dat nog niet gehoord zouden hebben.
Ik vond de titels bij de nationale kranten er dan wel weer een beetje over. ‘Woedende Carl Huybrechts’… De man informeerde eerst sereen naar de beweegreden, en toen hij daar geen antwoord op kreeg heeft hij heel eventjes getoond dat hij een mens van vlees en bloed was. Met woede heeft dat niet veel te maken. Misschien was hij wel oprecht geschokt omdat de vraag gesteld was, misschien stak het hem al langer dat er te dikwijls en te veel ongezonde nieuwsgierigheid speelt.
Wie deze zomer naar Radio 1 luisterde kreeg elke middag een lang gesprek voor de kiezen. Veel van mijn vrienden en kennissen vonden dat een verademing, daar werd niet naar kleine kantjes gevist, daar werd niet op sensatie gejaagd, daar werden verhalen verteld. Mooie verhalen en zo hoort het. Het kan dus wel.
Maar ‘gratenkut’ een woord dat ik niet kende, heeft voorlopig even zijn plaats in de eeuwigheid verdiend.
Het Verval
Decay
Ik vergeet nooit die eerste keer, dat onbeschrijfelijk gevoel, en wat het met me deed.
Ik stond op de skipiste, sprong even op en neer om te controleren of mijn bindingen goed vast zaten. En mijn borstspieren bewogen mee… neen, toch niet. Mijn borsten sprongen mee. Ik was nu officieel dik en vadsig. Het was zo ongeveer mijn “plus100-kilo” periode, veel zuipen, feesten, en restaurants, en nog steeds het idee, dat als ik een keertje een maand van alles afbleef, dat die kilo’s er wel zouden afvliegen.
We zijn tien jaar verder, en het verval is alom, ook al zit ik een kleine 10kg lager. Een buik die het niet meer trekt als je gewoon even je adem inhoudt, slappe armen, en een huid die om te gruwen is. Bleek, flets, vlekkerig. En het is nog niet gedaan.
ik merk rimpels onder de ogen. Niet de sterke groeven van een getekende kop, maar gewoon donkere randen, fletse dunne huid rond de ogen, droopy eyes. Ik heb het gevoel dat ik enkel nog middentonen hoor, en een leesbrilletje dringt zich op. Krakende gewrichten, stramme spieren en de behoefte aan een middagdutje na een excessieve nacht. Hier en daar bespeur ik zelfs soms oorhaar, maar dat kan ook een nachtmerrie geweest zijn.
Echt vrolijk word je er niet van. Echt niet.
En zoals ze op verschillende motivatie- en life-hacking sites stellen : Koppel je goede voornemens aan een publieke biecht, dan weet je omgeving waar je mee bezig bent. Extra druk, extra motivatie.
bij deze dus! Ik ga terug sporten.
Ik zou het bijgevolg appreciëren dat u – wanneer u toevallig mijn pad kruist – stopt met het uiten van uw verwondering, zo van ‘Ma, Guido man, gij zijt ook nogal een stukske verzwaard’, terwijl u me blijmoedig in de buik port. Ook geen joviale ‘Hey big guy!’ begroetingen. Ik trek dat even niet.
Stille clementie en empathie, ’t is het enige wat er mij kan doorhelpen. Naast wat ik zelf doe, zal doen.
Wees een beetje lief voor mij, ik ben nog geeneens 50….
Just! Guidooohh 