moesel

Een terrasje aan de Moesel. Lach mij maar uit! Het is een mooie streek, die ik niet kende en ik had er een prachtig weekend met de K-woman. De wijn daar is niet echt mijn ding, al zijn er wel mooie ontdekkingen te doen. Op onze laatste avond streken we neer in één of ander onooglijk dorpje, volstrekt inwisselbaar met de andere dorpjes daar in die regio. Overal witte wijn, overal geruite hemdjes met korte mouwen en verkeerde shorts, maar dat geeft verder niet.

Een koppel kwam aangewandeld, en je kon niet anders dan er naar kijken. Een grote vrouw met nieuwe borsten en een pezig mannetje, dat het na veertig jaar in dit leven nog steeds niet had verkropt dat hij eigenlijk twintig centimeter te klein was gebleven.  Hij compenseerde dat met buitenactiviteiten, zodat hij er strak en gebruind uitzag, maar onderhuids smeulde de frustratie. Daar kan geen polar sporthorloge iets aan verhelpen.

Haar. Oh, wat had ze toch last van haar… Onafgebroken haalde ze haar vingers erdoor, verstak een speld, of gaf er een wrong aan. Ze bleef er mee bezig. Het was een weelderige bos, lang, kastanjebruin. Er onder zat een vrouw die al wat kilometers op de teller had staan, maar desondanks was ze er rotsvast van overtuigd dat haar lijf de vergelijking met hippe, ranke tienersprieten kon doorstaan.  Zo kleedde ze zich, zo gedroeg ze zich.

Ergens is dat jammer. Niks zo mooi als een rijpe vrouw die haar leeftijd elegant en gracieus draagt. Niks zo pathetisch als een rijpe vrouw die een meisje probeert te blijven. Voor venten geldt dat overigens ook. Er is een moment waarop het stopt. Het moment waarop je billen toch niet meer zo strak in die jeans welven, dat moet ook het moment zijn waarop je beseft dat je een periode afsluit. Niks mis mee.

Ze bleef maar woelen en  schudden met haar manen, zeer tot ergernis van een nuchter koppel Nederlanders vlak bij hen op het terrasje.  Ze was niet erg geïnteresseerd in wat de man naast haar te vertellen had. Hij had het over zijn net verbroken ‘best-tijden’ en zijn trainingsschema voor de komende week. Fanatiek. Principieel, rechtlijnig.

ik stelde me voor dat ze elkaar ontmoet hadden op een datingsite, na aandringen van de vrienden. ‘Je moet de draad van je leven weer opnemen, je bent nog te jong en te levenslustig om alleen te blijven,…’. Goede raad is duur. Alleen zijn is soms te verkiezen boven deze vorm van eenzaamheid samen. Het zou niks worden, dat zag je zo.  Het enige wat hen bindt was misprijzen… dat hadden ze wel. Voor elkaar en voor de rest van de wereld.

Het is overigens fascinerend.Hun lichaamstaal die gecounterd wordt door de reeds zittende aanwezigen, die collectief opkijken, observeren en besluiten dat dit geen aangename mensen zijn.

De tragiek van zo’n ontmoeting. Zij had er zich al bij neergelegd dat deze het niet zou worden. Te klein, en verregaand saai…  En daar kan een sportwagen of veel geld maar heel weinig aan veranderen. Eventjes wel, maar dat blijkt altijd onvoldoende.  Het maakte ook niet zoveel uit, want hij vond haar toch te ordinair. Beiden waren erg op zichzelf betrokken, dat helpt ook altijd.

Ze zaten  nu enkel de verplichte rit van het romantisch Moeselweekend samen uit. In een bui van roekeloosheid had hij haar immers uitgenodigd. ‘Peter, ge moet meer durven, man! De vrouwen hebben dat graag!’ En zo geschiedde.

Nu restte hen enkel  nog de kwestie van de ‘closure’ fuck ..  Die zou er komen. Ook al was er nauwelijks nog genegenheid in het spel. Hij vindt dat hij er recht op heeft want hij betaalde het weekend… Zij kan onmogelijk terug naar de wittewijndrinkende vriendinnen zonder veroveringsverhaal. Haar charme mag en kon immers niet in vraag gesteld worden. Dumpen na het neuken, ze zouden het geen van beiden erg vinden en wie weet, misschien werd het daar, op de valreep, nog een andere soort verstandsrelatie.

Ze rekenden af. De flessen witte wijn hadden geen soelaas gebracht in de ongemakkelijke leegheid van hun conversatie. Hij wist  perfect hoeveel hij zou moeten betalen. Het geld lag al klaar, op de eurocent juist. Een teken aan de wand. Ze vertrokken, hij probeerde een beetje schroomvallig om ergens een hand op haar lijf te draperen, ze gedoogde, maar vrolijk werd niemand er van.

De Nederlanders naast ons slaakten een zucht, we glimlachten naar elkaar en het werd  nog een bijzonder fijne avond voor ons.