zo moet een tafel er uit zien

Het leken mij  twee zussen. Met elk hun aanhang. De zomer van de geruite hemdjes en de korte mouwen. En ze hadden elkaar niet zo heel veel te melden.

Veel had te maken met verwachtingen.  In dit geval over de laatste wilsbeschikking van de papa. Dat fantaseer ik er graag bij. Zus 1, laat ons haar gemakshalve Martha noemen, was een vrome, hardwerkende en oplettende vrouw. Ze was met een al even zouteloze man getrouwd. Rustig, voorspelbaar en betrouwbaar. Alles ademde plicht. Zo had ze tot het laatste voor de papa gezorgd, dagelijks bijna, en was het bij haar thuis erg proper,  op het klinische af. Er werden geen zottigheden gedaan. Het leven was geen pretje en je wist maar nooit wat er zich morgen nog zou aankondigen qua calamiteiten. Je kon er maar beter op voorbereid zijn.

Zuster 2, Elza, waarom niet, had het beter getroffen. Zelfde opvoeding maar een vent die net dat ietsje gedurfder was. hij hield van reizen en sporten. Hij ademde ongeveer een tienvoud aan vitaliteit uit van het koppel aan de overkant, en dat straalde ook op zijn echtgenote af.  Ze keek hem sluiks maar wel bewonderd aan, want hij was de enige die van deze avond nog iets zou maken. Hij dronk ook het meest, niet dat dat er verder iets mee te maken heeft, maar ik heb een zwak voor de gulzigen en de matelozen. Zij woonden ook iets verder van de aflijvige (nog steeds in mijn hoofd), maar die was maar wat blij geweest met hun bezoekjes, dan kon er tenminste nog eens gelachen worden.

Zelfs die vitaliteit kon er weinig aan verhelpen dat de algehele sfeer aan de tafel erg bedrukt bleef, met lange geladen stiltes en korte antwoorden. Martha had er allesbehalve zin in. Dat zag je. Mijn gok was dat ze net van de notaris terugkwamen en dat het allemaal wat was tegengeslagen. Elk de helft. En dat dat toch niet schoon was, want zij had zoveel meer gedaan. En ergens moet dat dan toch vertaald worden?  Belangeloze inzet, maar wel met een achterhoofd-gedachte. Er is nog nooit een katholiek van gestorven…

Het andere koppel had daar eerlijk gezegd nooit bij stilgestaan; na het leed van het afscheid was het nu tijd om verder te leven, en een wilsbeschikking zou daar – zeker op een warme zomeravond – weinig of niets aan veranderen. Ze zouden allicht ook blij geweest zijn met 40, 30 of 0 %, ze dachten er niet over na.

En na het bezoek aan de notaris was er een restaurantje geboekt, maar daar zat Martha nu wat misnoegd te wezen.  Misdeeld, letterlijk. En het toppunt werd bereikt toen de fles wijn leeg was. Het eten was al op en die bruut aan de overkant bestelde nog een flesje.

Maar dat was buiten Martha gerekend. Met stijf op elkaar geknepen lippen corrigeerde ze de bestelling, ‘Neen, geen hele fles, doe maar een pichet!’, sprak ze  autoritair tegen de kelner. Ze dronken de huiswijn.

De ingreep had een netto financieel effect van 6 euro op de totale rekening, en netto gezelligheidseffect van -10 op de schaal van Guido.