‘En dit is dan een witte Côtes du Rhône, bijzonder verfijnd…’

De wijnhandelaar schonk drie glazen uit en zette het professionele wijndrinkersneus-gezicht op. Er stonden al wat glazen en ontkurtkte flessen voor hem, en het was niet bepaald de gezellige, uitgelaten sfeer die je bij dat soort proeverijen vermoedt.  Het koppel, in stemmig jachtbruin en groene regenjas – van de soort die je alleen nog kunt vinden in klerenwinkels waarvan je vermoedt dat ze al jaren hun eigenaars overleven – nam respectvol een glas aan. Zij tuitte haar lippen en dronk meteen. Hij snoof even, gewichtig en dronk dan. Ze spuwden niet. Ze genoten niet. Ze dronken het gewoon.

‘Ja, ik heb hier anders ook nog iets heel speciaal… een Oostenrijkse Grüne Veltliner, heel anders maar ook erg lekker’. Weer hetzelfde ritueel, weer dezelfde sombere blik. ik werd er bijna zelf gedeprimeerd door. Daar sta je dan, in een mooie zaak, met een vriendelijke man. En je bent wijn aan’t proeven. Hoe erg kan het zijn? De vrouw waande zich heel eventjes Sissi, maar deed haar uiterste best om het niet te laten merken aan haar vent. Beleefd knikte ze naar de handelaar ‘Ja, ook erg lekker, en heel speciaal’. Haar man keek geringschattend naar de fles. ‘Oostenrijk hè… van de antivries van vroeger..’. De wijn werd haastig weggegrist en vervangen door een Italiaanse Verdicchio.

‘Misschien vindt u deze wel wat, en ook erg voordelig geprijsd, Tenzij u toch liever een rode zou willen…’  Wild wanhopig keek de man naar de hemel, alsof hij daar nog iets van heil van verwachtte. Hij taste elke mogelijke verkoopspiste af, maar het zou nu echt niet lang meer duren vooraleer hij het zelf op een ongebreideld zuipen zou zetten, de volledige neringdoenderij totaal vergetend. De dofheid in zijn ogen, toen hij smekend om begrip, steels naar mij keek, het sprak boekdelen. Hij had een lastige dag. Ik begreep zijn pijn. Wijn is een plezier, maar niet altijd.

De man smakte even en zette het glas, zonder verder nog een woord te zeggen, terug.

‘Zeg dan toch iets, Marcel, het is tenslotte uwe cadeau!’. De vrouw begreep dat ze nu niet ver meer was van de zucht die ze thuis ook slaakte, bij  al de besluiteloosheid  en nukkigheid van haar vent. Een  scherp broodmes, en vijf minuten zinsverbijstering, meer zou er ooit niet nodig zijn.

‘Doe die Italiaander maar, da’s ne goeie prijs’ . De 6 flessen werden inderhaast ingepakt door de wijnboer, de cadeaubon aangenomen en de broodjes  en glazen afgeruimd. Iedereen wilde dit zo snel mogelijk vergeten, niet in het minst de jonge wijnhandelaar, die een carrièreswitch overwoog en niet wist hoe snel hij van deze ‘dementors’ af kon zijn.

Bij het buitengaan keek de man me even aan. Droevige, dode ogen. Hij haalde de schouders op en sprak de onsterfelijke zin uit:  ‘ ’t Is toch voor haar bezoek als ze komen eten…’.

Hij verliet sloffend de winkel, wijn onder de arm, terwijl zijn vrouw al aan de netjes gewassen Japanner stond te wachten.

Hartverwarmende huwelijkssymbiose.