Aaahh, de heerlijke opgeklopte feestvreugde van het eindejaar. Indigestie van drank, voedsel en verplichte nummertjes.  ‘Ja, we gaan nog iets tof doen, maar eerst naar de bomma en de besnorde tantes!’.Teveel ‘druppelkes’, pintjes, glazen wijn en dan licht tot zwaar beschonken naar huis, kindjes netjes op de achterbank. Het is een soort vastgeroest beeld dat ik overhoud van kerst- en nieuwjaarsdagen. Een aantal tradities zijn in onbruik geraakt, maar veel andere blijven bewaard. Er is geen schansspringen meer, wel nog een nieuwjaarsconcert. En je mag geen fooi aan de vuilnismannen geven, sinds kort!

En ook de nieuwsberichten van al die jaren zijn inwisselbaar. Grote kerstbomen,  daklozen en gevangenen, sneeuwpret, misschien een paar kraaminrichtingen bezoeken, om de nieuwe kerstekindjes te vinden. En hoe vieren ze dat bij de arme mensen… altijd goede tv.  Nieuwjaarsduik in de Tiber, Time Square, Parijs. En uiteraard, sinds een aantal jaren, de campagne van RYD.  De Responsible Young Drivers. Prominenten die zich laten rijden, ondersteund door wat ‘vox pop-interviews’ om het nut van het initiatief en de sensibilisering op gang te trekken. Even voorspelbaar als de BOB campagnes, al worden die nu kennelijk wat meer overdag uitgevoerd dan ’s avonds. Uit budgettaire overweging.  Dat kan.

De nieuwe campagne van RYD kan ik daarentegen wel smaken (sic). Testimonials blijven werken. En het uitgangspunt is ook wel origineel te noemen. Ze hebben een ‘gamer’, top in zijn ‘specialisme’ even laten racen in nuchtere toestand. Nadien hebben ze hem lichtjes dronken gevoerd en hem hetzelfde parcours nog eens even laten overdoen, met redelijk spectaculair resultaat.

Het is niet mijn gewoonte om reclamespotjes te becommentariëren. Ik weet hoe het proces in elkaar zit en dat je als buitenstaander meestal onvoldoende informatie hebt om dat juist te kunnen doen, maar deze vind ik dus wel meer dan ok.

De onderliggende idee, dat het leven geen spelletje is en dat er dus ook geen ‘restart’ button op zit spreekt bijzonder aan. Daarnaast vind ik het ook lovenswaardig dat men de ingebouwde hubris van veertigers, vijftigers, allicht ook al wat dertigers aanpakt.

Wie onder ons heeft nog nooit gezegd ‘Maar ja, het gaat wel, ik ben meer gewoon!’ om vervolgens achter het stuur van zijn wagen te kruipen. Mij is het vroeger alleszins wel overkomen, zij het met minder dramatische gevolgen, ik heb overigens nooit race-ambities gehad.

Sharen, die handel, gewoon omdat elk ongeluk er eentje te veel is.