Heel af en toe moeten wij, de jongens en meisjes van de ambulante handel, wel eens op bezoek bij onze klanten. Soms hebben we zelfs gesprekken bij prospecten. Het leven straalt ons immers toe, als kleine neringdoenders, en de business floreert als nooit te voren.

Ik vind dat wel gezellig. Je ontmoet nieuwe mensen. Het is altijd prettig, ook als er niet onmiddellijk werk uit komt.  Je krijgt immers de kans om tegen iemand anders dan Twitter te babbelen. Je produceert zelfs stemgeluid en het is dé reden bij uitstek om nog eens een hemd te strijken, schoenen te poetsen, wat een welkome afwisseling is van de normale, ietwat sjofeler dagelijkse klof.

Je wordt dan opgehaald aan de receptie. Ik het liefst door een secretaresse, want dan kun je ongemakkelijke stiltes produceren in de lift. Heerlijk pijnlijk. En dan word je somptueuze vergaderruimtes binnengeleid.

En dan komt het. “Wil u iets drinken?” “Graag… ” Of toch niet zo? “Een koffie, zwart.”  je beslist het in een fractie van een seconde en daarna volgt de spijt!

U moet het ondertussen al weten, ik ben een erg groot liefhebber van koffie. Als student dronk ik sloten van het spul. De kleine percolator stond onafgebroken aan, het bruine vocht oxideerde dat het geen naam had, maar we zouden daar niet over zeuren, we waren student.  Bovendien kenden we dat van thuis, waar het ook vaste prik was. We dronken het zelfs koud met veel plezier.

Mijn eerste ernstige job, bij Nielsen. We werden er nog in de watten gelegd door een heuse ‘Madame Arabelle’, een koffiedame uit Luik, die twee keer per dag rondkwam. Daar moest je ’t mee doen. Haar brouwsels waren heet, bitter en sterk. Een beproeving voor elke maag.  ook die van onze klanten.

Later werd dat allemaal stukken beter. Onder impuls van de Senseo’s, de Nespresso’s en andere Starbucksen werd koffie bijna verheven tot een cultus. Tegenwoordig ben je zelfs bijna beschaamd om te zeggen dat je Nespresso gebruikt, want de hipsters hebben de weg naar exotischere koffie en obscure bereidingen en filtermethodes gevonden (En ja, voor u in uw pen kruipt: iedere zijn passie, en ik ben een barbaar, ik weet het). Ik dwaal af.

Ik drink dus graag een kopje koffie, en zolang die aan een aantal minimale voorwaarden voldoet, hoor je mij niet klagen. Minimaal betekent dan letterlijk minimaal. Zwart, warm tot heet en minstens een koffiegeur. Daar doe ik het voor.  Echt wel.

Maar als je dan bij zo’n – voor het overige – leuke prospect, een bekertje aangeboden krijgt met vaalbruin, lauw vocht, waarbij je vanzelf begint te twijfelen of het koffie dan wel thee is. Neen, dan is de lol er ver af.

Ik zit er zelf zo niet mee, ik kan er om lachen en tenminste zeker zijn dat ik het niet elke dag  hoef te verdragen. Maar de mensen die daar zitten? Al dat talent? Moet je dat op die manier frustreren? Het kan toch niet anders dan op de ‘arbeidsmoraal’ en de productiviteit werken? Dat er geen revoluties uitbreken, het is een klein wonder.

Ik hoor het u denken, het is maar koffie, wind je niet op. Dat is waar. Maar  het is koffie voor ziljoenen kantoorslaven, die met goede bedoeling hun zweet komen storten. Tover eens een glimlach op hun gezicht en schenk ze minstens aanvaardbare koffie! Het is waarschijnlijk zelfs niet eens erg veel moeilijker of duurder.

Iedereen wordt daar beter van, beste bedrijfsleiders. U hebt waarschijnlijk een echte espressomachine in uw kantoor, of in dat van uw secretaresse. Denk eens aan de werkmensch! En aan uw bezoekers!

Actie graag, want de volgende keer noem ik namen!!

En ik ben niet de enige, een oplettende lezer deed me deze link aan de hand. We gaan ons niet onbetuigd laten! ik voel het…

http://suspiciousminds.com/coffee/