U weet dat niet, maar ik neem regelmatig het openbaar vervoer. Ondanks alle twitter geneuzel vind ik dat dat meestal erg goed meevalt. Je hebt al eens wat vertraging, maar dat is niet zo erg, meestal kun je gewoon ergens doorwerken, iets lezen, wat drinken. Het heeft er misschien ook mee te maken dat ik graag in stations en luchthavens rondloop. En allicht is de belangrijkste reden het feit dat ik het me kan permitteren om buiten de spits te reizen.  Bij deze dus nu al excuus voor wie zit te briesen op zijn stoel. 

Onlangs zat ik op een vrij volle bus en er stapte een omaatje op met twee kleinkinderen. Eén van de verloren gegane kunstjes van deze tijd is het opstaan voor ouderen. Ik hoor het u denken dat ik daarmee mijn eigen toekomst voorbereid, dat zou kunnen. Ik bood mijn plaats aan, en de mevrouw accepteerde. Haar kleindochtertje bleef naast mij rechtstaan, en zijzelf ging zitten met een kereltje van vier, vijf jaar op haar schoot.

Ik glimlachte even naar het kereltje, dat echter meteen zijn tong uitstak. Duidelijk niet onder de indruk.  Hij bekeek me even van kop tot teen en haalde ineens keihard uit. Met een verbazende kracht voor zo’n klein ventje schopte hij met zijn voetjes tegen de onderkant van mijn knieschijf. De oma vermaande meteen en erg geschrokken. Ik glimlachte stoer en wuifde het probleem weg. Het kereltje wilde nog een keer, gezien het geringe effect  van de eerste aanval en oma voorkwam een twee aanslag op mijn al zo broze ledematen.

Het ventje had begrepen dat het op deze manier niet zou lukken. Ik heb er nog steeds het raden naar wanneer en waarom hij besloten had om mij niet leuk te vinden, maar hij ging er niet mee stoppen, zoveel was duidelijk.

Hij keek me wat geniepig aan terwijl hij met zijn kleine schoentje zachtjes net naast mijn been floepte. Altijd opnieuw, op het ritme van de schokken van de bus. Zijn boosaardige karbonkels fixeerden me terwijl de  tikjes altijd weer net dat ietsje harder aankwamen, meestal wanneer de bus in of over een putje reed. De timing van het kereltje was bewonderenswaardig.  Hij bleef me boosaardig aankijken terwijl zijn kleine handjes met die van zijn oma speelden. Het getik van zijn schoen tegen mijn knie werd alsmaar nadrukkelijker. De tikjes alsmaar venijniger. Wegtrekken zou zijn overwinning betekenen. Oma inschakelen was zwakte. Ik nam het voetje even vast en  zei ‘Niet doen!’.  Hij was niet onder de indruk.

Het stopte maar even. Om een minuut later opnieuw te beginnen. Nog een kwartier ging het zo door. Toen moest ik uitstappen. Door een slinks manoeuvre kon ik het voetje klemmen tussen mijn been en de paal van de bus. Even doorduwen. Hij kon niet weg.  Het deed maar even pijn vermoed ik, maar toch genoeg. Bij het uitstappen hoorde ik hem nog wat uithuilen bij zijn nietsbegrijpende oma.