Ze kwamen samen het restaurant binnen. Het was moeilijk te bepalen wie er het meest breekbaar en zorgelijk uitzag. Het waren jonge mensen. Vooraan de dertig. Maar weltschmerz is van alle tijden, en zij hadden hun portie al binnen. En het leek er niet op dat het dra zou stoppen.  

Ik heb me altijd al afgevraagd wat mensen echt doen als ze voor de deur van het restaurant de menukaart staan af te lezen. Het is alsof ze hopen op een stiekeme uitnodiging; ‘Kom toch binnen, hier is’t echt wel fijn!’. Terwijl je nu net dat soort mensen niet binnen roept. De weifelaars, de pingelaars, die kijken of ze dat garnaalkroketje niet elders voor een halve euro minder zou kunnen krijgen.  Of zijn ze danig wereldvreemd dat ze aan de buitenkant van een afspanning niet even kunnen vermoeden welk soort voedsel er geserveerd wordt? ‘Neen, mijnheer, voor ons geen verrassingen, daar laten we ons niet aan vangen!’

Deze gingen nog een stukje verder. Ze liepen monsterend rond, in het voor de rest – volgens mij – redelijk gezellige eethuisje en zelfs het plafond ontsnapte niet aan hun aandacht. Je weet maar nooit. Ze waren niet echt overtuigd, maar God ja, ze waren nu éénmaal al zover. De parka’s werden uitgedaan, voorzichtig, om niet meteen overvallen te worden door een mogelijke koudegolf. Stemmige huisnijverheid in herfstkleuren werden ons deel.

Ik ben een groot bewonderaar van lichaamstaal, omdat je er zoveel mee duidelijk kunt maken, maar soms zijn er limieten. De ongelukkige, mistroostige gelatenheid waarmee ze aan tafel gingen zitten, ik werd er zowaar zelf wat gedeprimeerd door. En ik besefte het, daar en onmiddellijk, de zonde, de decadentie! Midden in de week, in aangenaam gezelschap uit eten, voor het plezier, het hoort niet!

Ze zaten, ze keken, en met het soort gefezel dat deze mensen kennelijk eigen is, overlegden ze. Ze gingen voor water, en een slaatje. Beiden.  Nu valt er zeker iets te zeggen voor gezonde voeding. Als je topsporter bent, als je lijnt, of als je herstellend bent van een zware operatie. Bijvoorbeeld.  Maar als je beiden in een soort tenue rondloopt wat wij allemaal kennen van de betere wandelclubs – dus overduidelijk niet aan het werk –  dan vind ik dat zo’n beetje zonde van de mooie dag en wat je er mee aanvangt.  Ze waren ook  overduidelijk niet ‘en amourette’  als overspelig koppel. Als ze dat wel waren, wil ik niet geweten hebben hoe ze passioneel de liefde met elkaar bedreven, want daar kan ik me al helemaal niets bij voorstellen.

De vaalheid, de bijna transparante treurnis op hun gezicht, ik had er mee te doen. Het kan bijna niet anders dan door een overmatige consumptie van linzen, spelt en beetgaar gekookte vergeten groenten komen. Dat denk ik dan.   Maar u weet allicht dat er aan mij geen grote macrobioot verloren gegaan is.

Om af te ronden dronken ze nog een kruidenthee. Gezellig.  Breekbare mensen…