Eind februari. De zon schijnt, en ik schrijf dit vanuit mijn hangmat. Waarom niet? Als je er één hebt kun je net zo goed gebruiken, vind ik. Het is heerlijk ontspannen, het zit comfortabel en je kunt al eens een keertje wegdoezelen.

Ik hoor u twijfelen. Februari, een hangmat…

Ik vertel het verhaal even. Bij de K-woman hangt er in de hoek van de woonkamer een vrij indrukwekkende haak in het plafond. We hebben een tijd gedacht dat de vorige bewoners wellicht vreemde spelletjes deden met kettingen en allerhande nare attributen, in eerste instantie bedoeld om pijn te doen.  U ziet het voor u, en indien niet, dan ben ik ook blij voor u. Dat zijn echter vrij lieve mensen, dus we fantaseerden verder. Misschien had er ooit een soort wiegje aan gehangen, maar dan eerder alternatief. Die mensen hebben  echter geen kinderen, dus dat was het ook niet.  Het leek me ook niet meteen handig om je hond aan vast te ketenen, en om er een een soort structurele ‘laatste-uitweg-haak’ van te maken, dat leek me helemaal macaber.  Ik herinnerde me uit een trip naar amsterdam dat ik daar ooit een winkel had gezien waar ze een soort hangstoel verkochten. Dus ben ik eens beginnen rondzoeken. En ik heb een site gevonden waar ik  die hangstoelen en -matten gevonden heb, die je dus ook binnen kunt gebruiken! De zaligheid!

U weet het, of u weet het niet, maar ik ben een absolute fan van hangmatten. Er is niks mooier dan zo’n ding in de zomer, op een rustig plekje in de tuin. Languit naar de blauwe lucht staren, met het occasionele wolkje af en toe. Zacht wiegend en veilig omwikkeld door een grote lap stof. Boekje erbij om het niet al te duidelijk te maken dat je alleen maar wil slapen of niksen. Pilsje. Niks meer, iedereen laat je gerust.  Mijn hond, zeker na een lange wandeling, gaat er meestal onder liggen, om te profiteren van het stukje schaduw. Het hoort bij het ‘dolce far niente’ en het is sociaal zeer aanvaard. Dat is belangrijk! Hoe anders is het immers, als je op een winterige weekendmiddag besluit om een dutje te doen in de zetel?  Want dan ben je lui, en wordt de vraag gesteld of je niets beters te doen hebt. Dan ben je een oude man, die niet boeiend is, uitgeblust en meer van dat fraais.  Niet altijd, uiteraard, maar toch dikwijls!

Maar dat is dus vanaf nu verleden tijd. Ik neem een boekje, of mijn tablet, of zelfs mijn laptop, ik kruip in mijn hangmat en niemand die nog iets zegt. Integendeel, je krijgt er nog een drankje bij, omdat men het je naar de zin wil maken. Heerlijk gewoon. Een sociaal acceptabel signaal dat je even ‘me-time’ (dat heerlijke kriebelconcept!) nodig hebt.

Er is maar één probleem.  Ze heeft een zoontje. U kent dat wel, zo’n opgroeiend slungeltje met duimen die vastzitten aan smartphone en playstation. (Ja, dit is een dichterlijke overdrijving, ’t is een tof joch en het doet ook nog andere dingen).  Maar dat jong van haar, is niet achterlijk, en heeft ook de voordelen begrepen van de hangstoel. En nu is het dus oorlog!  This chair ain’t big enough for the both of us!

Anderzijds, het voelt ook weer een beetje aan zoals vakantie. Vroeg opstaan om het beste plaatsje te bemachtigen. Anders hebben de Duitsers het al veroverd met hun handdoeken!