Heel af en toe krijg ik het op mijn heupen van de drang naar nieuwlichterij. Zeker als het gaat over de noodzaak om de dingen te benoemen. Dingen waar ik niet meteen de meerwaarde van inzie, en waarvan ik hoop dat ze nooit ofte nimmer voor mij zullen worden gebruikt.

‘Plus-papa’ is er zo één.  Een ‘plus papa’… Het zal toch niet waar zijn zeker? Qua jeukwoord  kan het tellen?

Je ziet hem zo voor je. Een pluizig sikje, een bloemenschort aan, terwijl hij taartjes bakt en ondertussen houdt hij zijn testikels ergens in de linkerhand vast, afgesneden en wel, zielig en opgedroogd, gepresenteerd aan de goegemeente.

De ‘plus papa’ is geen echte papa, maar is de nieuwe lieve vriend van de mama… En hij moet zo nodig een naam krijgen. Hij moet gewaardeerd worden in zijn functie, als babysit-plus.

Misschien is het wel weer kort door de bocht. Maar toch. Kinderen hebben een mama en een papa. Families scheiden, de mama’s en de papa’s blijven. Nieuwe vrienden en vriendinnen, levensgezellen, ‘compagnons de route’, partners, of hoe je ’t ook wil noemen, komen erbij. Die hebben een voornaam. Is het dan zo moeilijk om die voornaam te gebruiken? Of werkt dat traumatisch op de kinderziel? Of is het misschien minder waarderend voor de nieuwe partner?  En wat als de nieuwe partner ook met de noorderzon verdwijnt? Wordt het dan ineens een min-papa, of verandert zijn status dan naar plus-nonkel?

Het is goed dat aandoeningen en ziektebeelden een naam krijgen, dat verduidelijkt. Dat een lastig kind nu een leerstoornis of iets dergelijks kan inroepen, dat is vooruitgang. Daar heb je ook iets aan, omdat je er rekening mee kunt houden. Niets op tegen, integendeel zelfs. Maar ‘pluspapa’, dat wil je toch van je leven niet worden? Een soort annex van the real thing, een triestig surrogaat titeltje.

Ik zie hem zo achter de mama aansjokken, met de boodschappen. De pluspapa is een echte hulp in het gezin. Het is geen vent, hij kapt geen hout en/of slacht geen beesten. Hij is maar een plusje in het huishouden…

Neen geef mij dan maar de Clement Peerens benadering, hij was ‘ne vroenkel’… de samensmelting van vriend en nonkel.