Peter Vandenberghe

Beste Peter,

Twee weken geleden. Het went niet meteen. En dat is maar goed ook. Wij waren niet de beste vrienden, daarvoor is dat begrip te kostbaar. We waren wel vrienden.

Je staat op mijn bureau. ik heb dat nodig om het te laten inzinken.

Als kind vond ik het al een verschrikking dat volwassen, oude mensen een hele gemoedelijke, bijna steriele omgang hadden met de dood. Er wordt geëvalueerd. Heeft hij veel afgezien? Hoe oud was hij? Laat hij kinderen na? Jonge kinderen? Hoe is’t gebeurd?  Allemaal parameters in de rouwmaat.

Ik snap het wel ergens. Onze levens verlopen langs dat soort gebeurtenissen; als kind zijn het verjaardagspartijtjes, Sinterklaas en Nieuwjaar. Later worden dat de fuiven en de feestjes. Dan komen de trouwpartijen en de kinderdopen. Babyborrels heten die ondingen ondertussen. Daarna begraaf je je familie, en zijn dat het enige soort van evenementen waarvoor je nog uitnodigingen krijgt.  Je zal er wel een zekere graad van immuniteit voor opbouwen. Een immuniteit die je niet wil of krijgt voor je vrienden, of je kinderen. Dat zou iedereen moeten bespaard blijven.

Wat lijk je op je vader, wat lijken je zoons op jou. Wat was het deugddoend om te zien dat je kerken nog kan laten vollopen, met mensen, mooie muziek en een stuk waarachtigheid. Ik weet zeker dat je er een smalende, licht cynische opmerking over had kunnen maken. Zoals ik ook verwachtte dat je ter plekke tot leven zou komen, toen de priester verscheen in een paars gewaad, met witte accenten. ik ben er vrij zeker van dat ik een beving in die kist zag. Een blauw zwart hart dat voor de tweede keer brak.

Waarom schrijf ik dit? Omdat het morgen 1 november is. Traditioneel een maand waar ik erg naar uit keek. omdat we dan samen #Movemberden… Woeste ontwerpen voor truckers- en andere pornosnorren werden bovengehaald. Wekelijkse drinkgelagen werden ingepland en grootse sommen geld werden rond gehaald. Om dat ene zwarte beest, de kanker, er onder te krijgen.

Jij was de onbetwiste kampioen fundraiser. Met je fluwelen pen en genadeloze overredingskracht haalde je massa’s geld binnen. Ons kleine clubje eindigde in de top drie in België, dankzij dat meedogenloos bedelen.

Dit jaar gaan we dat niet doen.  De overgebleven krijgers gaan er wel nog ene drinken, misschien wel in dat café in Elewijt, waar we vorig jaar de laatste keer samen dronken.  Vergeten gaan we je niet.

4 kanjers, Movember