‘Altijd met jullie neus in de boeken, dat is het leven niet hoor! Jullie gedragen zich als verhevenen, de echte wereld ziet er zo niet uit. En daarbij, er wordt niet meer gelezen, er zijn intelligentere manieren om info te verkrijgen, en te gebruiken!’

Het tragische aan bovenstaand zinnetje is dat het ook in de realiteit werd uitgesproken. Tegen mij!

Het interessante is dat er zoveel over te zeggen valt.

Het is zo dat mijn madam en ik een vriendenkring hebben ontwikkeld, die ontzettend goed geboerd heeft. Onze vrienden hebben huizen, buitenverblijven en mooie wagens. Meer dan ze op kunnen. Onder andere. Ze zorgen voor zichzelf, voor hun oude dag, en voor hun kinderen. Dat is verstandig en zorgzaam. Sommigen hebben dat meegekregen van thuis, anderen hebben het zelf gedaan. Het maakt verder niet uit. Ze werken en denken als goede huisvaders en -moeders.

En dan wij! In principe hebben wij geen van beiden een slecht werkend verstand.  Integendeel, toch niet als je naar de buitenwereld luistert. Kansen genoeg gekregen om een mooie carrière uit te bouwen. Zo eentje waarbij stock options en groepsverzekeringen ons deel worden. Maar we hebben het niet volgehouden. Zij niet, en ik niet. Waarom? Omwille van een stukje oppervlakkigheid, omwille van de ‘rat-race’ en het politieke gekonkel dat samengaat met het klimmen op de corporate ladder. Omwille ook van de onzalige gedachte dat je een stukje van je ziel verkoopt door altijd te moeten ‘ja-knikken’ naar een baas.  Ik kan het niet. Ik heb het nooit gekund. En ik wou/wil mijn zin doen, voor klanten en projecten waar ik in geloof en waar ik graag mee samenwerk.

Want dat is wel de klapper. Ik ben niet rijk, maar ik ben wel erg gelukkig. Ik doe zinvol werk. Ik plan mijn dagen grotendeels zelf in en ik verdien (soms) voldoende om ook al eens iets aan een goed doel te geven. De belastingen of zo, daar worden jullie dan weer beter van. Ik zal allicht redelijk tot zeer onbemiddeld sterven. Mijn kinderen moeten niet hopen op een geweldige erfenis. Dat hebben ze al lang begrepen. Ze zijn sterk genoeg om op zichzelf aan de weg te timmeren.

Ik geloof echt dat er meer is in het leven dan werken om je te verrijken. Ik wil mooie dingen meemaken, ik wil interessante dingen lezen, ik wil mij bijspijkeren in mijn vak om een brede visie te ontwikkelen. Dat brengt geen geld op. Integendeel. Elk uur dat er gelezen wordt, is een uur dat je niet kunt factureren.

Maar het levert wel waanzinnig mooie tafelgesprekken op. Want mijn madam doet juist hetzelfde. En samen kraken we dan al eens een managementboek af, of vergelijken we onze smaak qua fictie. Het is een heerlijke manier om een avond in te zetten.  Het zorgt er ook voor dat je niet verstart, en dat je beter wordt in wat je doet. Er wordt niet genoeg benadrukt hoe belangrijk lezen wel is. Fictie en non-fictie. Als het je hersens maar aan het werk zet.

Het is tekenend dat er in tijden van populisme en snelheid een beetje meewarig wordt neergekeken op lezen. Alsof lezen en proberen de wereld te begrijpen vanuit een perspectief dat niet te maken heeft met geldgewin, de bezigheid van dromers is. 

Je bouwt er een ander soort passief inkomen mee op, echt wel, maar dan wel eentje waar je geen luxe cruises kan mee maken.