‘Neen Dude, echt ik vind dat awkward, snapt ge?’

‘Maar Holy Cow, ik geloof echt… dieje vibe zat echt niet goed, dat was niet chill, snapt ge wat ik bedoel?’

‘Gast, sure, dat is daar veel, die crowd is te hype, weet ge wel….’

‘Bent ge wel zeker dat ze dat gedefined hebben, like that? See what i mean?’

Ik zou kunnen verder gaan. Het was helaas een echte conversatie, op een terrasje in Antwerpen, tussen twee normaal ogende jonge mensen.

Ik ben – zoals u allicht ondertussen al wel weet – helemaal voor de dynamische ontwikkeling van taal. Zelfs al ben ik behept met een bijna onnavolgbare drang om oudere, vergeten woorden uit de spelonken van onze volksontvoogding, te bejegenen met een verknochtheid die grenst aan het archaische, dan weerhoudt mij dat er echt niet van om de taalontwikkeling van ons volk met immense belangstelling op te volgen.

Maar heel af en toe maakt die sympathie voor emoji’s, versimpeling en grofweg fout, vuil, slordig taalgebruik, plaats voor irritatie.

En dan is dit de uitgelezen plek om even te ventileren, vooraleer ik blijgezind het verlengde weekeinde in trek.

Er is werkelijk niks zo onnatuurlijk als de constructie ‘Bent ge’… ’t Is ofwel ‘ben jij’, ofwel ‘zijt gij’. Ik weet ook niet waarom, maar het klinkt vreemd en fout. Maar laat ons daar aan voorbijgaan. We zetten het gewoon weg als een ingebakken reflex om een aangeleerd ‘mooi Nederlands’ nog net op tijd om zeep te helpen met een ‘t’ aan het eind en het teruggrijpen naar de oude ‘gij’ vorm. Die is van ons, de Vlaming, die krijgen we er niet uit geklopt. Colloquial, quoi! Het zij zo.

Maar dan die behoefte, die ‘need’, die ‘craving’, om overal een woordje Engels tussen te stampen. ‘Why?’ Waarom doen mensen dat meer en meer? Is het ‘chill’, ‘relax’, ‘cool’? Ik weet het niet. Ik ben zelf zeker niet vrij te spreken van een anglicisme hier en daar, en een schoon woordeke Engels of Frans op zijn tijd, Uberhaupt sluipt zoiets er in…. ik ben immers geen taalpurist. Maar werkelijk in elke zin, om de meest onnavolgbare redenen, niet echt ‘justified’ er wat Engels tussen lappen? Waarom? Stop daar mee!

En het meest ergerlijke, de constante bijvoeging, de wanhoopskreet die om bevestiging schreeuwt. De pedagogische bijsluiter van de redenering… ‘Snapt ge?’.

Ja, ik snap het! Er moet al erg veel gebeuren voor ik het niet snap. Het is bovendien meestal niet zo moeilijk om het te volgen.

‘Snapt ge’ is aan’t uitgroeien tot de meest irritante en overbodige toevoeging bij elke uitspraak tegenwoordig. Ik had onlangs zelfs een student die het presteerde om – bij zijn omstandige en helaas niet ter zake doende woordenbrij – als antwoord op een examenvraag , ‘Snapt U’ (ere wie ere toekomt, hij was beleefd) toe te voegen.

Mijn antwoord was even kordaat als ontmoedigend: ‘Ik wel, maar u nog steeds niet, me dunkt!’. Ik heb nagelaten om te vragen of hij snapte wat ‘me dunkt’ betekent. Het is een ander woord voor ‘kom eens terug in september’.