Foto door lalesh aldarwish op Pexels.com

Soms slaat de realiteit je keihard in het gezicht.

Ik fiets voor de zoveelste keer door de Kammenstraat, in Antwerpen, die opengebroken ligt. Om het allemaal wat vlot te laten verlopen moeten fietsers afstappen.Een hups meisje met vrolijk wiebelende paardenstaart rijdt voor mij  en doet dat braaf. Ze ‘kluunt’ de afstand van zo’n 10meter, met de fiets tussen haar benen, en fietst dus niet. Een bedaard Antwerps koppel op leeftijd volgt haar te voet. En ik rijd daarachter. Ineens geeft de vrouw een gemene duw aan de fiets waardoor het meisje bijna valt ‘God oit de weg en lot ongs passeirè.!’

Het is merkwaardig hoe vlug irritatiedrempels kennelijk werken. Het gaat over een belachelijk kort stukje, maar toch was het oudere koppel uitzonderlijk gehaast dat ze zelfs die tijd niet konden wachten. En daar moest ook fysiek uiting aan gegeven worden.

Het meisje kijkt verschrikt op en slaagt er nog net in om in erg mooi, vlekkeloos én accentloos Nederlands te antwoorden: ‘Kunt u alstublieft van mijn fiets blijven!’.

‘Broin lois, get ier niks verloren!’ Letterlijk, en keihard, kwam het antwoord.

De donkere ogen, van het meisje, de opwellende tranen en de machteloosheid erin, dat gaat me nog heel lang bijblijven.

Ook al heb ik me verontschuldigd voor het gedrag mijn mede witte apen, en heb ik die mensen er ook op aangesproken, het blijft een ongelofelijk schrijnend incident. Een van de vele waarschijnlijk. Dag in dag uit, in een stad die beter zou moeten weten. Gedrag waar we ons niet van bewust zijn, omdat we ’t gewoon niet voor mogelijk houden.

Wat een mooie vrijdagochtend in Antwerpen had moeten zijn, is verworden tot een somber gepieker over het slechte in sommige mensen en de enorme impact die dat moet hebben op jonge mensen die keihard hun best doen om te studeren, zich te integreren en toch lik op stuk krijgen omdat ze toevallig niet hagelwit zijn.

Vrolijk word je er niet van.