Oren, één van die belangrijke details

Ik zat rechtover de man. We hadden een meeting. Het was de eerste keer dat ik hem ontmoette. Hij kwam stuurs en ietwat nors over, ook al was dat misschien het maskeren van een stuk onzekerheid. Je weet het nooit bij CEO’s. Die mensen kunnen zich bijna nooit kwetsbaar opstellen, in een zakelijke context.  Ik zei wat ik te zeggen had, hij zei wat hij meende te moeten meegeven. Voor oningewijden is dat een op- en neer gaand verhaal, informatie uitwisseling, allemaal redelijk saai. Eigenlijk was het dat ook, voor de ingewijden. Het ging over geld, en dat ik te duur was. Nooit plezante gesprekken.

Wat het bijzonder maakte is dat de man een likje zalf op zijn rechteroor had. Een onschuldige, niet uitgestreken witte veeg van één of ander goedje. Ik begon te fantaseren. Over de eenzaamheid van zo iemand.  Het was midden de middag. Niemand had of het lef, of de opmerkzaamheid om hem daar op attent te maken. Ik stelde me voor dat zijn partner vanochtend moet gedacht hebben ‘Loop jij maar lekker voor lul vandaag!’ en zonder verpinken werd de voordeur geopend en werd hij uitgewuifd.

Op kantoor moeten zijn medewerkers hem ook zo gezien hebben. Misschien had de man een pesthumeur of een rotkarakter en durfde niemand het aan om ‘Jacques, ge moet uw oren eens uitwassen!’ te roepen. Of ‘Roger, er zit prut in uw oor, maar meer dan gewoonlijk!’.

Zou het echt de CEO van de terreur zijn? Zo zag hij er niet uit. Hij was stuurs, dat wel, maar niet onvriendelijk. Ook zijn nauwste medewerker moet ongeveer hetzelfde gedacht hebben als zijn partner ‘Ga maar lekker meeten, mister prutoor!’

Ik had op slag medelijden met de mens, maar niet genoeg om mijn prijzen te laten zakken. Het heeft mij wel langer beziggehouden dan echt noodzakelijk is.