10! 10, Godverdomme… Welgeteld 10 Belgen hebben ooit de Tour gewonnen. De laatste kennen we allemaal, de kleine uit Mere. Die andere grootheid kunnen we ook nooit vergeten, die er vijf op zijn naam heeft staan.

Ik vermeld hun namen niet. Waarom zou ik? Als het mooiste wielerblad van Vlaanderen, met een ronduit geweldige cover, dat ook niet doet, waarom zou ik het dan wel doen? Voor de leken, het gaat hier over Bahamontes. Een heerlijk tijdschrift, fantastische schrijvers. Uit liefde voor de stiel… Ik koester ze, allemaal.

En soms gaat er iets fout. zoals met de Tourspecial.

Beste Bahamontes, we zitten met een probleem.

Wat een mooie cover. Een opdrukje. Zwarte lak op zwart. Vooraan sfeertermen, collectief geheugen. Achterop alle tourwinnaars. Allemaal.

Maar onze grootste held, Eddy Merckx, is grafisch weggewerkt. Foetsie, nada, niente, nougatbollen. Had hem centraal op de cover gezet, samen met die andere veelwinners, had hem in rood uitgelicht, had hem op het leeuwtje gezet… Het kon allemaal. Maar neen, door een gruwelijke speling van het lot stond hij in het stukje cover dat bedekt wordt door de colofon.

En ja, dan wordt de OCD’er, in mij wakker. Geen Eddy Merckx te vinden. Dat kan toch niet? En Lucien Van Impe dan? Oh shit, daar kunnen we nog enkel Lucie terugvinden. The shame!

En dan al die andere grootheden? Van Sylvère Maes vinden we nog de achternaam, Romain staat er wel nog volledig op, net zoals Odile Defraye en Lucien Buysse.

Firmin Lambot en Léon Scieur vallen bijna van de pagina en Philippe Thijs moet het zonder voornaam stellen.  Maurice De Waele valt volledig tussen de plooien.  

5 op 10, en de grootste helemaal niet? Dat betekent terugkomen volgend jaar.

Beste vrienden. Ik schrijf dit stukje, volledig gehuld in een Bahamontes outfit, af en toe steels ogend naar de collectie die mij zoveel genot verschaft. Ik heb ze allemaal, op een paar specials na, en de nummer 13 die onvindbaar blijkt.  Ik ben één van uw meesterknechten. En ik spreek uit naam van alle jaagpad- en ander fietsbaan-adepten (daarover is het laatste woord overigens ook nog niet geschreven!).

Wij, uw lezers, verwachten veel van jullie. Bahamontes is ons monument geworden. Topprestaties zijn de norm. Veel anders dan een deemoedige knieval van jullie vormgevers, zit er niet op. En juist zij, die het altijd zo mooi maken, zo herkenbaar, zij moeten nu door het stof.  Zij en het volledige departement van de kwaliteitscontrole! Alsof het dopingzondaars zijn, wieltjeszuigers en ‘mannen van den bus’ in de bergetappe. Het is niet anders. Onze ontgoocheling is immers groot. Vergelijkbaar met dat vreselijke moment toen de Criq zijn wiel omhoog stak en Bauer het haalde… Pijn!

Belgische wielermonumenten moeten in eer gehouden worden, ook in de details. En wie doen we pijn als we Merckx een detail noemen?