Verhaaltjes uit de oude doos. Toen Linkedin op de Belgische markt actief werd, waren veel van mijn zakelijke contacten totaal niet geneigd om hierop actief te zijn. Men vertrouwde het hele zaakje niet. Een paar jaar geleden werd die houding ondenkbaar. wie niet vindbaar was op Linkedin, telde professioneel niet mee.

Het platform werd algemeen geaccepteerd en een bron van meerwaarde. Toegegeven, het beheren en beheersen van de contentstroom bleef een zwak punt. Maar er werd op gewerkt, en wat interessant was, er werd content gedeeld waar je iets aan had. Je kon je expertise ook tastbaar maken door je te mengen in inhoudelijke discussies.

Stilaan zie je nu een verschuiving van ‘interessant zakelijk platform’ naar de ‘Instagram van de actieve professional’. See me shine, zie mij gaan. Zelfverheerlijking zonder weerga. Elke post over elke minimale prestatie of openbare verschijning wordt doorspekt met #Humble # Proud #Grateful #Thankful.

Oscarnominaties van ‘dunaldy’ over business life. Om te bleiten en te ontroeren. Ik zal gemakshalve voorbijgaan aan de extreem irritante oprispingen over #shebossladies, #failingforward, intra/extra/ en andere -preneurs. Iedereen zijn niche en iedereen met aangepast labeltje in zijn/haar hun hokje. En we beginnen te ‘liken’ en naar de mond te praten, Want dat doe je nu eenmaal voor je vrienden. Zichtbaarheid vergroten, tractie creëren op hun activiteit en vooral ook ‘being part of the accomplishments’… Onlangs zag ik zelf de trotse geboorte van de jongste spruit aangekondigd. ’t Is nu wachten op de foto’s van het eerste fruitpapje.

Maar het wordt nog erger. Linkedin heeft er wel wat bij geholpen. Ik ben absoluut voorstander van content curation. Geef je publiek een reden waarom je een bepaald stuk op Linkedin deelt en vindt dat ze dat ook moeten lezen. Maar nu wordt die eerste regel gewoon clickbait. Iedereen focust zich op de doorklik .. irritant tijdverlies in veel gevallen, want je komt tot de conclusie dat er geen meerwaarde is.

Maar het allerergste vind ik het regelrechte lijkenpikken. Is het u al opgevallen dat wanneer één van onze vakbroeders of -zusters (eender welke sector, maar marketing en communicatie doet er het hardste aan mee) komt te overlijden, dat er dan schaamteloos van dat overlijden gebruik gemaakt wordt om het eigen profiel wat aan te spekken? Vroeger gebeurde dat op Twitter als er een artiest kwam te gaan. Dan was iedereen er als de kippen bij om Serge Simonart voor te zijn en aan te kondigen dat men er bij was toen het groepje nog relatief onbekend was, en ze optraden in het voorprogramma van ‘so en so’, liefst in de meest obscure venue van heel Brussel of Antwerpen… The original fan.

Hetzelfde gebeurt met marketing persoonlijkheden. Voor mij is het simpel. Als zo iemand overlijdt en je hebt een werkelijke, meer dan professionele band, met die persoon, dan richt je je tot de familie. Rechtstreeks, niet op één of ander sociaal medium.

De familie, dat zijn de mensen die verweesd en droevig achterblijven.Die kunnen troostende woorden gebruiken. Al de rest is onzin en misplaatste profileringsdrang. Het zal iedereen worst wezen wat je allemaal verwezenlijkt hebt samen met persoon XYZ.

Bovendien is België echt niet zo groot, iedereen heeft allicht al met iedereen samen gewerkt, niemand is daarin geïnteresseerd. Geef toegevoegde waarde aan professionals , maar blijf met uw naar aandacht hengelende tengels van de doden.

De nabestaanden zullen u dankbaar zijn.