“Some winters happen in the sun”, de eerste zin van het laatste boek dat we uitwisselden.
We hoopten op louterend lezen. Wat overblijft is kilte, ondanks het vrolijke mooie zomerweer waar je zo van hield. Want we zijn je kwijt. Dag op dag een week geleden.

We zijn een vriendin verloren. Dat is onwezenlijk. Onwerkelijk. Het had niet mogen zijn. Anderen zijn hun maatje, hun partner, hun mama, hun zus, hun dochter kwijt. Dat is nog erger. Verdriet kent niet echt gradaties, gemis waarschijnlijk wel. Ook al missen we je allemaal. We weten niet waar je nu bent. Geen schrik, we denken aan je. Meer dan je voor mogelijk houdt.

Tijd houdt met niemand rekening. Tenzij je geconfronteerd wordt met de eindigheid verkies je er niet altijd over na te denken. De zorgeloosheid van een vlinder, het onbezonnen denken, praten en lachen met vrienden. Daar zijn we voor gemaakt en daar gaan we van uit. Heel eerlijk? Daar gingen we ook bij jou, bij jullie, van uit.

Een mooi gezin, verstandige mensen, een warme omgeving. Maar het evenwicht werd ruw verstoord. De zorgeloosheid werd jou niet langer gegund. Daar ging je kalm en weloverwogen mee om. Er was immers nog zoveel te doen. En er is al zoveel gerealiseerd.

Jullie hebben samen alles gedaan wat er te doen viel. Maar niemand is ooit klaar voor dit einde. Je zonen staan nu op de rand van het volwassen leven, en zijn daar zo goed als mogelijk gewapend voor. Daar mag je trots op zijn. En dan is er Geert. Onze Geert, jouw Geert. Onze vriend. Niemand kruipt in zijn hoofd, niemand beseft wat dit met hem doet.

Geen schrik, we gaan hem omringen met zachtheid en warmte. Allemaal samen, omdat je dat ook zou doen.

Bedroefd, totaal niet in staat om het allemaal te vatten zijn we in onze foto’s gedoken. Op zoek naar iets tastbaar, naar herinneringen. Eva die er voor ons is, en moest blijven. Omdat we zo van je genoten hebben. Tijdens wandelingen, uitstappen, bij mooie bellen wijn op terrassen in binnen- en buitenland.  Omdat we dat gevoel, die luchtigheid willen bijhouden.

Omdat we altijd op je konden rekenen. En dat rekenen is letterlijk te nemen. De ‘excel-toverfee’ op uitstappen, het snelle rekenwonder op quizzen, maar ook gewoon de jonge, goedlachse vrouw waar iedereen op kon rekenen. Wat vonden we terug in onze beelden? Een beeld dat klopt. Lachende Eva, dansende Eva, zorgende Eva, mijmerende Eva, lezende Eva.

Bij veel gesprekken, ging het -vroeg of laat – over boeken. Hoe een verhaal je je van je sokken blies. Over het belang van expressie geven aan wat ons, mensen en kwetsbare zielen, bezighoudt, verwondert of angsten inboezemt. De schoonheid van tragiek zoeken in een tentoonstelling. Je was daar mee bezig.

Met bewondering keken we naar je, hoe je uit je comfortzone durfde te stappen en nieuwe talen ging ontdekken. Na de taal van de wetenschap begon je aan digitale beeldtaal, de beeldende en de spelende taal.

Handentaal ook, geen vrouw die zo vaak met haar handen sprak (en steeds met de mooist gelakte nagels). Zovele facetten die je maar met mondjesmaat blootgaf. Je hoefde geen spotlights, maar wel warmte. En door die te geven, kreeg je die ook.

We kunnen vandaag alleen maar elke vezel in ons lijf gebruiken om jouw dromen te helpen realiseren. Niet om de leegte te vullen of als een manier om de pijn niet recht aan te kijken.

Het heeft geen zin om door te bomen over het onrechtvaardige van je ziekte. Jij deed dat ook niet. Lucide evalueerde je en maakte je er het beste van. En spoorde je de mensen rond je aan om hetzelfde te doen. Dat moeten wij nu ook doen. Ons leven inrichten zonder jou, maar altijd een beetje met jou aan onze zijde. Wat zou Eva doen, wat zou Eva zeggen, hoe zou Eva hiervan genieten?

Teruggrijpen naar de essentie, zoals jij dat steeds deed: puur en onversneden.

Het wordt ons motto voor de komende tijd.

Sommige dingen verwerk je niet. Los je niet op. Die draag je met je mee. Een lege plek om te bewaren.

Lieve Eva, rust zacht.

(16 juni 2022) Karin & Guido