(Column De Morgen 2014… morgen wordt duidelijk waarom)

Toronto, ongeveer 10 jaar geleden. Wat me in die stad opviel, was in eerste instantie het hoog ‘Europees’ gehalte van sommige wijken, en anderzijds de grote aanwezigheid van jongens en meisjes met een hoog ‘inkt-gehalte’. Getatoeëerd dus. Niet van het slordige werk, maar echt kunstige, veelkleurige en uitgebreide tattoos, op gevarieerde lichaamsdelen van vaak nog erg jonge mensen. Zelf heb ik niet de behoefte om mijn wegtanend, uitdijend lijf te voorzien van versieringen of prentjes. ’t Is een beetje zoals met mijn werkplek, soberheid en zo min mogelijk ornamenten.

De nieuwsgierigaard in mij deed me er toen vragen over stellen. Waarom? Het antwoord was kennelijk niet in één woord te vatten. Omdat het mooi was, omdat het iets toevoegde, omdat het iets te maken had met een sleutelmoment in hun leven. 100 tattoos, 101 redenen.

Waarom ik dit nu schrijf? Omdat ik gisteren op een terrasje een jongmens tegenkwam: met een spectaculaire naam: Joe Dynamite. Geheel toevallig. Veel inkt, rings and things, en bijzonder aimabel. Ne schone mens.

/

Ik praat met alles en iedereen, maar als er veel prentjes op de armen staan durf ik al eens terughoudend zijn. Vooral omdat ik denk dat die mensen mij als extreem burgerlijk beschouwen. Ik heb hen niet veel mee te geven. Hij begon zelf te babbelen omdat het boek dat ik las hem wel interesseerde. Complexloos en erg open, zoals het hoort. Daarna was het aan mij, omdat ik nog steeds even nieuwsgierig ben als vroeger naar dat wereldje. Wat bezielt iemand om zijn lijf vol te zetten met tekeningetjes? Het bleek zijn persoonlijk fotoalbum te zijn, maar dan kunstiger en individualistischer.

Tattookunst heeft richting en zin gegeven aan zijn leven. Dat klinkt ongetwijfeld romantischer en mooier dan hoe het erin het echte leven aan toe gegaan is, maar toch. Het doet verder ook niet ter zake.

Half drop-out en half idealist, gefascineerd door kunst, tekeningen en cultuur en nu dus neringdoender in lichaamsversieringen. En ik wou het opnieuw weten. Waarom doen mensen dat? Is het de kick? Is het een bijna tribale rite? Evengoed als toen heb ik er nu ook niet echt een antwoord op gekregen.

Ik ben meegeweest naar zijn shop, en het was prettig kletsen met mensen met wie ik eigenlijk meer gemeen heb dan ik dacht – op de lichaamsversieringen na dan, maar wie weet. Ik heb er ook iets door geleerd. Niet veralgemenen, niet (be)oordelen, niks zeggen waarover je niets weet. Ik heb er jonge meisjes zien binnenkomen, lachend en zelfbewust. Oude, verweerde mannen, sportieve venten, er is geen peil op te trekken. Onder het naaldje voelt iedereen allicht dezelfde pijn.

Er is geen groep mensen die makkelijker als community versleten wordt en er is tegelijk geen groep denkbaar die zo uiteenlopend en individualistisch is. Marketeers denken graag in termen van communities, waar ze hun merk willen bij doen aansluiten. De hipsters, Generation YZK, en wat nog al meer.

Hoe homogeen het ook lijkt, er is niet zoiets als een community. Er zijn alleen mensen. Mensen die uiting willen geven aan iets en dat doen op een manier die hen op dat moment opportuun lijkt, of mooi, of zinvol. En daar stopt het.