“Toen ik hier toekwam, was het eerste wat mij opviel, dat deze stad stonk!’. Het is ongeveer het eerste dat hij zegt. Ik zit ergens in een stemmig Gents café met een man die zo wat vergroeid lijkt te zijn met deze stad. Hij kwam hier wonen in de jaren 70, ik begon er te studeren in de jaren 80. En ik herken een stuk van wat hij zegt. Gent maakte toen op mij een allesbehalve frisse indruk. De Veldstraat stond vol geparkeerde auto’s, of beeld ik me dat in? Er denderde uiteraard nog steeds een tram door,  het waren hobbelige, slecht geplaatste en altijd gladde en natte kasseien. Aan weerszijden van de straat hadden de voetgangers ongeveer 20 cm om langs de winkelpuien te schuifelen. Het regende er ook altijd. Om maar aan te geven hoe mistroostig herinneringen kunnen zijn.

Het Woodrow Wilsonplein, aan’t Zuid. Dat was het plein van de autobussen en de stereotiepe Italiaanse restaurants. Toeristenvallen zonder zelfs te pretenderen dat ze dat niet waren. Eenheidsworst in pizza en van die porseleinen haantjes die brakke wijn spuwden voor veel te veel geld. De toegang tot Gent ook, via de sjofele Vlaanderenstraat.  Het Veerleplein was een onoverzichtelijke chaos van verkeerd geparkeerde auto’s, net zoals de Graslei. Zelfs de hoerenbuurt was sjofel en meelijwekend. De Kuiperskaai, een notoir te mijden uitgangsbuurt waar al een keer gevochten werd. Het zou de stad van mijn studententijd worden. Een stad die mij niet meer heeft losgelaten, en die ik – net als Brussel – heb leren appreciëren en ontdekken.

Een stad ook waar ontzettend veel ten goede is gekeerd. Het is een mooie stad geworden. Een boeiende stad was het altijd al. En er beweegt van alles. Niet in het minst culinair. In de jaren 80 herinner ik me maar één Japanse restaurant. Ugetso Monogatari, dat het financieel niet gehaald heeft. De Gentenaar bliefde het niet.

En kijk nu… Het culinair talent struikelt er bijna over elkaar. De stad bruist en staat ook cultureel op de kaart.  Jan Hoet zaliger heeft mee die dynamiek op gang getrokken, met zijn Chambres d’Amis.

De man rechtover mij, Ramazan Goktepe, hoef je niets te leren over het Gents gevoel. Hij belichaamt het en helpt mee aan die dynamiek. Met zijn brasserie, de Godot, door al ’t jong volk gekend. Maar vooral met zijn specialiteitenzaak, Ta-Ze, waar hij probeert om Turkse olijfolie de plaats te geven die het volgens hem verdient. Een gepassioneerd verteller, een ideeënman, met veel diepgang en uitgesproken visie. Het gesprek zal niet vlekkeloos verlopen. Iedereen kent hij en wil hij handjes schudden en tussendoor rinkelt de telefoon onafgebroken. Maar zijn verhaal is boeiend en mooi.

‘Ik zeg altijd mijn gedacht, ik heb al tegen veel Turken gezegd dat ze misschien beter terug naar Turkije zouden gaan. sommigen om onze cultuur te begrijpen, andere omdat ze die van Vlaanderen nooit zullen begrijpen.’

Dat vat het mooi samen, en het is een stukje van één van de verhalen die we opgetekend hebben in Melting Pot, de wereld kookt in België.

Neen, het is geen kookboek, het is een verhalenboek, het is een adresjesboek, het is een leuk boek!