Weet u dat nog? Vroeger, de eerste liefjes? Twee, neen, drie fenomenen staan mij nog haarscherp voor de geest. Kreten en situaties die iedereen van mijn generatie nog kent.

Uiteraard was er het ‘Afspreken achter de kerk’, of in verlaten steegjes, voor een waanzinnig kliederig en onhandig kusmoment, Eens per week, of naargelang je het huis uit kon sluipen. Met de uitverkorene, en daarna bronstig als twintig hengsten terug naar huis.

Haarscherp in het geheugen ook, ons moeder die in de gang kwam staan. Iedere keer je aan ’t bellen was met dat lief. Conversaties die nooit lang genoeg konden duren, maar altijd abrupt beëindigd werden door een wild gesticulerende mama ‘Ge weet gij zeker niet hoeveel dat dat kost!’.

De telefoon, de unieke telefoon, de enige voor het hele gezin. Hij stond centraal in de gang, en moest/mocht door iedereen gebruikt worden, maar wel met mate, en liefst zonder de lijn bezet te houden. Er moest maar een keer iets ernstigs gebeuren. Sombere tijdingen, zoals de dood van Nonkel Jacques, daarvoor diende de telefoon, niet voor frivool flirten.

En dan was er de post. We kregen een brief van ons lief. Die brief werd gekoesterd, gelezen en herlezen. Heelder tekstanalyses werden er op losgelaten. Bedoelt ze dat, zegt ze nu dat we de volgende keer…. En je toog aan het werk, en schreef een antwoord. Een antwoord waarvan je wist dat het een dag of twee onderweg was.

Wie het optelt komt aan een interactie of tien, twintig max per week. En tal van ontsnappingsmogelijkheden als het eens wat minder goed zat, of je even geen zin meer had. De post had je brief zoekgemaakt, je ouders hielden je nauwlettend in het oog en er kon niet gebeld worden. Het was eigenlijk allemaal vrij rustig.

Ik moest er aan denken toen ik onlangs wat jongelieden bezig zag met hun smartphone. Het is de enkelband geworden van prille puberrelaties. En het is vermakelijk om te zien hoe de sexes, die niet meer genoemd mogen worden, de gemiddelde cisgender jongens en meisjes – maar ik vermoed dat het voor al de andere groepjes ook wel geldt – er mee omgaan.

Het moet niet makkelijk zijn om nu met lieven en koppeltoestanden geconfronteerd te worden. Je kunt erg moeilijk terugvallen op jezelf, want altijd opnieuw zijn er die verdomde sociale media. Chatgroepjes van school, jeugdbeweging en vrienden. Private messages en whatsapp groepjes voor het fijnere werk. Status updates, snapchats en instagram streams om het interessante en wilde uitgangsleven te stofferen.

Maar dan komt de volgende fase. Meisjes die dat uitvlooien, die daar vragen bij stellen, die aan een hels tempo berichtjes de wereld in sturen, waar jongens helemaal tureluut van worden. (Vergeef mij de veralgemening, het zal heus wel een keertje andersom zijn ook). En jongens die er eigenlijk totaal geen zin in hebben na een tijdje. Want hun moeders en vaders doen ook mee met dat spelletje van de constante aanspreekbaarheid.

De meest gehoorde kreet van jonge gasten tegenwoordig is ‘Sorry mijn batterij was plat, ik kon niet meer antwoorden’.

Kon niet meer, of wou even niet meer? Gelijk hebben ze!