Consumer in control, dat zeggen ze. Ik geloof dat niet meer.
Iedereen en alles spant samen opdat het toch niet zo zou zijn. Techniek en slechte wil niet in het minst.

Hebt u dat ook? Als je vroeger op restaurant ging werd het als hoogst storend ervaren als iemand luid gesticulerend zat te telefoneren. Het getuigde van slechte smaak, het was vervelend, en de man in kwestie was een hork. Een restaurant was een plek voor verfijnd genot, waar de kunst van de conversatie tussen consommé en crême brulée fijnzinnig ontspon.

Tegenwoordig is het anders. Maar niet echt beter. De smartphones, die electronische enkelbanden van de kantoorslaafjes, maken het spel een stuk perfider. Niet alleen is er de ‘always on’ mentaliteit; bereikbaarheid en ‘aanwezigheid in de cloud’ voor alles. er moet nu ineens ook een pak administratie opgeknapt worden.
Want we zijn mobiel, debiel.

“Ik kan hier niet inchecken!” is een vaak gehoorde klacht wanneer je weer eens iemand ziet treuzelen voor de ingang van het restaurant. Foursquare of Gowalla dus. En dat inchecken moet wel, want je moet laten weten waar je eet, en liefst ook met wie. Dat geeft prestige!
Daarmee is het niet afgelopen.
Eerst is er het over en weer getjilp over een mogelijke groesptwunch (jargon voor lunch onder twitterati) en dan volgt de volgende fase in het ritueel. Via eat.ly moet je ook nog een ‘trail’ laten over wat je aan’t eten bent. er moeten dus snapshots gemaakt, en die snapshots worden gedeeld met de foodie followers. Een punthoofd krijg je ervan.

Vervolgens wordt de wijnkeuze via iDrync, een wijndatabase geverifieerd en doorgestuurd naar de ‘vinotwats’, die daar dan weer kennis van nemen.
Met wat pech kun je ook nog een keer een heuse zuipschuit meehebben, die het nodig vindt om zijn persoonlijk cocktailrecept te willen hebben en drifftig staat te zwaaien met de iphone onder de neus van de bartender. ook Leuk!

Zo komt het dat je mensen steeds vaker ziet eten met één hand, onderwijl hun instrument beroerend.  Beetje boertig toch? Administratie heeft inderdaad nog nooit tot diepgang geleid in het gesprek.
Het is ook koud, het is alsof het interessanter is om met je community te praten en te tweeten dan een levensecht gesprek te voeren. Pure zonde.

Volgens mij is het ook dat wat zaalpersoneel en keuken voelen. Ik zat onlangs ergens iets te eten en bekloeg me tot drie keer toe, bij drie verschillende kelners, over de kwaliteit van iets. ‘Men ging het even in de keuken bekijken’.
Nooit meer iets van gehoord.
Het misprijzen voor de consument is nog nooit zo groot geweest, en dat heeft hij voor een groot gedeelte aan zichzelf te danken. 
Hij is er per  slot van rekening ook niet echt, hij zweeft ergens in de cloud, te schijnen, te “bwabbelen”, te vermijden om echt te zijn en diepgang te tonen.
Keukenchefs en Technologie, één front tegen de controle door de consument, en gelijk hebben ze!

(ook verschenen in Dmix van de maand jui2010, column : GEdacht)