Het nieuwe schooljaar is begonnen. In de kleine Zoerselse community waar ik nogal vaak vertoef was dat dit jaar een iets zenuwachtiger bedoening dan normaal. Een hoop kereltjes zou immers naar de humaniora gaan. De grote school. En ze zouden dat met de fiets doen. De poort naar de echte wereld met al zijn gevaren stond nu wel meer dan op een kier.

Het is – eerlijk gezegd – een feest om het te zien gebeuren. Kleine jongens worden groot en worden geconfronteerd met situaties die ze niet goed kennen. Er wordt minder op hun vingers gekeken, en ze beseffen ineens hoeveel hulp ze wel niet kregen in het verleden. And they take it as a man, already! Boekentassen worden vergeten, jassen verdwijnen mysterieus. Het concept van vooruitkijken naar morgen en wat daar voor nodig is qua studiemateriaal, dat is al helemaal het einde.  Maar het zijn helden, testosteron bommen in uniform van de school.

Maar het belangrijkste, het fietsen, daar wil ik het over hebben. Je zit met kereltjes op ‘den buiten’. Ze zouden vergroeid moeten zijn met hun fiets. In enige mate zijn ze dat ook. Maar toch. Toen de ouders een aantal keer voorstelden om met het grut de weg van en naar school te fietsen, deed dat bij mij erg veel wenkbrauwen fronsen. Het zijn toch geen kleuters meer!  Je moet weten dat die scholen erg veel inspanningen doen om dat traject zo veilig mogelijk te maken. Met seingevers, aparte routes, echt goed. En dat ik het ook al niet zo heb op de overbeschermde houding van veel mama’s. Laat ze toch een keertje ervaren hoe het is om een gat in de knie te vallen, om een keertje in de regen te ervaren wat het is dat ze dan niet met de auto worden opgehaald…

Ik vond het een teken van verslapping en overdreven bemoedering. Flauw ook.

Tot vorige vrijdag. toen ben ik samen met een bezorgde papa eens achter zo’n bende aan gereden.

Ontstellend! Levensgevaarlijk! En bedenkelijk. Die kinderen kennen maar één kijkrichting. Vooruit, en dan nog! Links is helemaal niet aan de orde, rechts dat lukt nog net. Maar inschattingsvermogen is daar nog niet bij. Hoeveel tijd ze nodig hebben om een drukke baan over te steken, in het zicht van een naderende SUV en de dreiging van een scheefzakkende boekentas. Hartverzakkingen krijgt een mens er van.  Echt waar!

Originele voorrangsregels ook. Vriendjes staan te wachten voor een apotheek, nou dan draaien we daar even voor een auto op de parking. De verbouwereerde bestuurder van die auto  die aan kwam gereden, wist het ook niet meer : opdraaien op een apotheek, dat moet toch prioritair zijn!

Ze kletsen ontspannen met hun vrienden, met twee, drie naast elkaar… cool. En die tegenligger, die ik al een kilometer ver zie aankomen, die wordt op het nippertje ontweken.. nu nog wel. volgende keer knallen ze er wel een keertje op.  Learning by doing, het is meestal een fijn concept, maar in het verkeer is het toch iets anders.  Een bocht uiterst links insnijden, niet wetend wat er op je af zou kunnen komen. Je moet er toch stalen zenuwen voor hebben, en levensgrote ballen? En ik fietste daar amechtig achter, helemaal ontdaan.

Ik ben duizend doden gestorven op 12km tijd. Onsterfelijke helden in hun hoofd, maar zo kwetsbaar…  Blijven op inhakken mama’s en papa’s! Binnen 10 maand is het opnieuw vakantie! Dan zijn ze weer veilig.