Het was een drama. Niemand had hem ooit nog zien lachen. Ooit was César, de oudste zoon van de boerenfamilie uit Tagliu, vlak bij Bastia, een onverbeterlijke zotskap geweest. Een echte Corsicaan, trots, vurig en echt. Maar iets had zijn leven veranderd. Een diepe wonde, waarvan alleen de nabije familie wist waar de oorzaak lag. En zoals altijd, in Corsica wordt er gezwegen over de dingen die oneer brengen over de familie. In alle talen. En lang! Lees verder
Ik heb het er mee gehad. Het eeuwigste gezever over ‘wat voor een charmeur ik wel ben’. Het zal uiteraard aan mijn taalgevoeligheid liggen, of het gebrek daaraan, maar ik ben helemaal geen charmeur. Ik heb alleen geen probleem om met vrouwen te praten. Voilà!
Het zit namelijk zo. Ondanks het feit dat ik bij wijze van spreken concurrentie geef aan de grootste kluizenaars, overkomt het mij van tijd tot tijd dat ik toch nog wel eens een stapje in de wereld zet. Hetzij privé, hetzij beroepsmatig. Grof geschat is de helft van de wereldpopulatie vrouwelijk. De kans dat ik met een vrouw babbel is één op twee, nog daargelaten het feit dat ze meestal over meer onderwerpen kunnen zeveren dan mannen (auto’s sport, drank en vrouwen), en dat ze beter luisteren, wat hen – in mijn ogen alleszins – tot leukere gesprekspartners maakt. Lees verder
Ik ben een man van vele oorlogen. En erg cynisch over het gemiddelde congres. Ik heb ondertussen mijn kwaliteitsstandaard al verlaagd naar de maxime : ‘als ik er één goed idee van meedraag, is de dag al geslaagd’.
Het klinkt erg minimaal, en toch slagen sommige dag-congressen zelfs niet in die opzet, wegens teveel commercieel gewauwel, teveel gekende stof, te weinig diepgang, of een combinatie van dat alles. Lees verder
Vrienden hebben een hond gekocht. Een schattig beestje, maar dat is zowat altijd het geval met pups. Het is pas later dat ze uitgroeien tot evenbeeld van hun baasje en daardoor onuitstaanbaar worden. En ik weet waarover ik het heb. Lees verder
Ik ben een trouwe fan van “Bloggen zeg ik!”. Ik ben altijd blij als ik mijn reader opendoe en er is een nieuw stukje van haar verschenen is. Niet dat ik kan zeggen dat ze er altijd de beste bijvoeglijke naamwoorden voor gebruikt, maar ze is spits en raak in de formulering.
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik recent een quasi frontale aanval te verduren kreeg omdat ik het aangedurfd had de verdediging van de naaldhak op mij te nemen. Puur omwille van het esthetisch genot. Kreeg ik me daar toch een veeg uit de pan, en moest ik het zelf maar eens proberen…. Lees verder
Ik kreeg een mail, van Maarten. En ik was daar blij om.
Omdat ik dacht dat ik belangrijk was, en eindelijk ontdekt. Maarten vond mijn blog namelijk aansluiten op een niche/sector. Mijn hart klopte meteen wat sneller… Eindelijk iemand die instinctief begrepen had dat ik een niche aanboorde, aansprak en dat ik daar mocht voor beloond worden. Hij had daar namelijk geld voor over, ik mocht zelf bepalen wat en hoe! Als dat geen feest is… Lees verder
Het gaat niet goed met de zakelijke wereld. Maar dat is natuurlijk een persoonlijke mening. Ik was onlangs op een marketing bijeenkomst. Normaal gezien doe ik daar niet meer aan mee, omdat ik er moe van word, maar deze keer moest ik een verhaaltje vertellen (over hoe je nu precies verhaaltjes moet vertellen). Dus kon ik niet anders. Met veel plezier overigens, omdat ik er nog wel wat oude strijdmakkers tegen het expanderende lijf liep. Mijn generatie was erg bourgondisch en dat is er helaas aan te zien. Lees verder
Ik geef het toe. ik heb het er knap lastig mee gehad. En in alle eerlijkheid, ik ben dan ook nog eens zo een mietje dat ik ineens geen zin meer had in schrijven. Niet omdat ik het niet graag doe, maar omdat ik begon te twijfelen, of a) ik het wel kon b) er überhaupt iemand in geïnteresseerd was. Vandaar dat het hier zo stil bleef. Lees verder
We kennen het zinnetje van bij de slager. De mens kon er niet veel aan doen. Zijn normen kwamen niet echt overeen met het metrisch stelsel. Het soortelijk gewicht van een schijfje salami en een snede hesp is nu éénmaal niet gelijklopend. Gaandeweg kwam het concept te staan voor een slinkse manier om met je klanten om te gaan. Toch altijd maar proberen om net dat ietsje meer in de maag te splitsen of uit de portemonnee te vijzen. Lees verder
Ik Skype niet graag. Ook al weet ik dat je het beeld kunt uitzetten, het is iets erg vreemd, praten tegen je computer. Call me old-fashioned! Maar gisteren was het toch erg leuk. Naar aanleiding van een eerder stukje, over bestellen in de horeca met behulp van je smartphone, was ik in gesprek geraakt op Skype met een van de bezielers van het project. Het zou geen Nederlander zijn , hoor ik u smalend denken. Misschien wel, misschien niet. Lees verder
Een gekend weekblad heeft voor de tweede keer beslist om eenwedstrijd uit te schrijven voor de beste blog, in een aantal categorieën die nauw aansluiten bij de interessesferen van de lezers van het blad. Lees verder
Als je er over nadenkt is het logisch, maar toch ook weer niet helemaal. Ik kom bijna dagelijks mensen tegen die ongelukkig zijn in hun job. Dat zeggen ze nooit meteen. Mensen hebben daar zo hun eigen code voor ontwikkeld. Want mensen zijn sterk en slim, en willen niet van het zeurderige type zijn. Bovendien hebben alle succescoaches en andere consultants de goegemeente ingelepeld dat je succes moet uitstralen, want dan komt het ook jouw richting uit. Fake it, till you make it. Dat soort onzin. Lees verder
Ja, willen we het daar eens over hebben? Ik vind dat mannen gediscrimineerd worden. En wel hier! De Knack Weekend blog awards. Heerlijk initiatief, niet omdat er een competitie zou kunnen bestaan tussen verschillende blogs, want dichter bij appelen en peren vergelijken kun je niet echt komen. Het is de tweede keer dat ik genomineerd ben, en ik vind het eigenlijk vooral prettig om nieuwe blogs te ontdekken. Daar ligt ook de meerwaarde van het initiatief, samen met het feit dat ze het fenomeen blogs nog wat meer onder de belangstelling brengen. Lees verder
Een experiment. Heidi Schoefs en ik bloggen een keertje samen, elk op onze eigen manier, elk op onze eigen blog, maar wel over hetzelfde onderwerp, en tegelijkertijd. Heidi is een toffe madam, met een mooie stem en een fijne pen. Haar pennenvrucht en haar werk ontdek je hier
Ik werd vijftig, en treurig. Ik heb het sowieso altijd al moeilijk gehad met verjaardagen, al van kindsbeen af, maar 50, daar kun je je niet voor wegsteken. Je bent definitief aan de andere kant van de oever. Lees verder
Stel u het volgende voor: u zit rustig een glas te drinken in uw lievelingscafé. Ineens zwaait de deur open en komt er iemand binnen die luidop tegen de waard uitroept dat hij zijn bier wat goedkoper mag krijgen omdat hij eigenlijk aan de hele stad zegt hoe goed het hier wel is. Hoe waarschijnlijk acht u de kans dat de man daadwerkelijk zijn bier voor niets krijgt? Lees verder
U kent dat. Iets te haastig vertrekken van thuis, gehaast naar je afspraak rijden en onderweg beseffen dat je telefoon nog in de lader zit. Als ik op zo’n moment op minder dan 15 kilometer van huis ben, zal ik altijd terugrijden. Deze keer kon ik niet. Ik was net dat ietsje te laat vertrokken, en ik heb een erg grote hekel aan te laat komen. Lees verder
(Voor de zagen (die ik niet onder mijn klassieke lezers reken) : ’t is om te lachen hè, ik viseer niemand, het zal mij worst wezen of u gelooft in de grote Pastafarian, Boeddha, Jezusje, Jahweh, Mohammed of wie dan ook)
Ook een opperwezen
De stichters van de grote ‘geloven’. Ik stel mij dat voor als een uit de hand gelopen drinkgelag tussen echte venten. Op een bepaald moment komen ze op het concept ‘wereldgeloof stichten’. Op zich al een tof gespreksonderwerp, zeker als het nog niet bestaat. En dan stel ik me dat zo voor: wat grote mannen, storytellers van hun tijd, al lichtjes met een snee in hunne neus… Lees verder
Ik schrijf dit stukje ergens op een terras op één van de Wadden-eilanden. En ik ben helemaal blij. Uiteraard omdat ik hier zit, maar nog veel meer omdat ik – niet gehinderd door technische bezwaren van welke aard ook – kan doen wat ik moet doen. Stukjes schrijven, het internet raadplegen, contact houden met vrienden en collega’s. Ik kan zelfs wijn bestellen zonder op te kijken. Hoe tof is dat niet. Lees verder
NIEMAND SCHRIJFT NOG ALLES MET HOOFDLETTERS, TOCH? Op het internet lijkt het dan alsof je roept. Ik vind het fascinerend om te zien hoe bepaalde ‘netiquette’ zich redelijk snel verspreidt en veralgemeend wordt binnen een bepaald medium of een bepaalde groep.
Bovengeschetst is er dus eentje, die al bestaat van toen er nog massaal met email werd gewerkt. Bedenk ook de irritatie die je toen voelde opkomen bij mensen die het hele bedrijf in kopie zetten bij iedere scheef gedraaide bedenking die ze zich maakten. Heel snel begreep men dat het de productiviteit niet echt ten goede kwam, en riepen bedrijven regels in het leven, als het zich al niet spontaan organiseerde, omdat iedereen er last van had. Email hadden we onder de knie, en het heeft maar een vijftal jaar geduurd. Lees verder
Wij van de ambulante handel spreken dikwijls af op café. Om te werken, om files te vermijden, afstand te delen. Efficiënt zijn en toch nog goede koffie drinken, het is cruciaal. Onlangs waren we zo ergens beland in een etablissement waar ‘ne Miss America’ stond.
De oudere lezers kennen dat. Een soort gokmachine waarbij je vijf ballen in een zo voordelig mogelijke configuratie moet zien in gaatjes te krijgen. Lees verder
Afgelopen weekend was ik ziek. Niet zo’n beetje grieperig, neen, echt ziek. Ziek, zoals alleen mannen ziek kunnen zijn. Met veel zelfmedelijden, met kreunen, afzien en dat verschrikkelijk gevoel helemaal alleen op de wereld te zijn. Niemand die je pijn kan inschatten, niemand die beseft hoe groots je bent. Dat je, ondanks die afschuwelijke pijnstoten, toch nog in staat bent om min of meer normale conversaties te voeren, terwijl de destructieve storm door je tempel raast.
Ok, het was maar een darmonsteking of iets van die strekking, waarbij de hoofdproblematiek zich situeert rond de vraag met welke lichaamsopening je boven de pot gaat hangen, maar toch.
De mensen staan er niet bij stil hoezeer dit soort signalen ingrijpen op de alreeds fragiele geestesgesteldheid van de ouder wordende man. Ik was altijd een fervent aanhanger van het adagium ‘de geest beslist en het lijf zal wel volgen’. Onverzadigbaar is het woord, gulzig ook, onverantwoordelijk zelfs, met graagte. Nachten doortrekken, metabolisme uitdagen tot het extreme, en alles tegen een hoog ritme. De dag dat ik dat allemaal niet meer kan, tja, dan hoeft het ook niet meer. En ik heb nu het gevoel dat dat aan’t gebeuren is.
Los van het feit dat ik met groeiende afkeer naar mijn in verval verkerende ruïne kijk – wat eens mijn trots lijf was – voel ik ook objectief veranderingen. Gewrichten die kraken, spieren die verslappen en niet meer meewillen zonder protest, en nu dit. Want vergis u niet, deze jongen heeft een genezingsproces dat van vader op zoon werd doorgegeven in onze familie. Een erg simpel gegeven. Slapen, stinken en stilletjes sterven. Geen verzorging, niemand aan je bed met sapjes of hapjes. Gewoon alleen en met rust gelaten worden. Na 24u is alles voorbij. Altijd.
En nu dus niet meer. Ik ben zaterdag halsoverkop vertrokken van bij het K-wezen. (Neen het had niets met haar kookkunsten te maken, gij onverlaat), en ik ben van dan tot nu gewoon blijven sukkelen, heerlijk wentelend in zelfmedelijden. Pendelend tussen pot en bed. Niet fris allemaal.
En passant wat Tv kijkend, en gezien hoe in Scheire en de Schepping een bevalling werd gesimuleerd bij mannen. Toegegeven, onze pijngrens ligt waarschijnlijk niet erg hoog. Allicht niet zo hoog als ons zelfbeeld.
Zieke zeurpieten, ze zijn zo zielig…
Het is niet de bedoeling om hier een marketing column van te maken. Maar heel af en toe mogen we ons wat vrolijk maken over ‘buzzwords’, over nieuwe kortlopende hypes, en kortweg, over het achterwege laten van gezond verstand bij de quasi blinde rat-race om bij te blijven in het digitaal geweld.
Als u nog nooit van ‘SOLOMO’ gehoord hebt, is dat niet erg, maar hou het in het oog! Het is de samentrekking van Social, Local, Mobile. Het is ook het magisch begrip waarmee de kleine en middelgrote bedrijven zullen kunnen delen in het gouden manna van de Sociale Media en de Internet economie. Immers, door al je activiteiten toe te spitsen op je lokale omgeving, er daarbij van uitgaand dat je de sociale media kan gebruiken en dat je dat ook best meteen mobile doet, ligt het goud bij wijze van spreken al voor het grijpen. Handig hè.
Op zich is de stelling niet verkeerd. Op zich is de formulering van dat soort stellingen ook niet nieuw. U hebt allicht wel al gehoord over Think Global, Act local, als klaroenstoot voor grote merken om het te maken in lokale markten. Dat was de voorloper, en als u er wat management boeken op naslaat gaat u er vast nog andere vinden.
Met SOLOMO gaan we dus iets fijner te werk. En helaas leidt het tot bijwijlen hilarische toestanden, waarbij je je kunt afvragen of het nog ooit wel goedkomt met onze jachtende meute goudzoekers.
Dat het concept kan werken, daar hoef je geen Einstein voor te zijn. Wie er in slaagt om lokale activiteit te verzoenen met een succesvol business model, geënt op sociale media, heeft al een stapje voor. Als je daarenboven ook nog eens inspeelt op het gegeven dat mobile/’always-on’ enorm snel penetreert in de maatschappij, weet zich verzekerd van een plaatsje onder de zon. Helaas, helaas, het blijft soms wat hangen in de implementatie.
Grosso modo zie je drie grote groepen. Enerzijds de enkelingen, entrepreneurs die er in geslaagd zijn om effectief met dat model te werken. Ik denk persoonlijk dat de restaurant app voor mobile phones ‘Aan tafel’, kan uitgroeien in die richting. Dat zijn ook geen initiatieven om je vrolijk over te maken, wel om blij om te zijn. Omdat ze inspelen op een consumentenbehoefte en een oplossing aanreiken, die je erg éénvoudig aanneemt. (niet dat er geen werk meer aan de winkel zou zijn!)
Vermakelijker wordt het in het geval waarbij men krampachtig probeert om één van de andere dimensies te integreren in de marktactiviteiten om toch maar te kunnen poneren dat men erbij hoort, en dat het dus wel zal lukken. Een voorbeeldje? Winkels die QR codes (u kent dat vast) op hun etalage kleven, die de consument dan moet scannen, om terecht te komen op… de website van de winkel. Jaaaa! Een sterk staaltje van vakmanschap. Want gewoon de url van de website, nou ja, dat heeft wel iets oubollig, mijnheer, wij zijn mee, wij weten hoe je een QR code kunt aanmaken! Kid you not, ik heb het al gezien bij kapperszaken in het Antwerpse en ook op de achterkant van vrachtwagens. Bijzonder handig, om te proberen dat in je scanner van je smartphone te vatten. Dat is dus de verkeerde invulling van SoMo, bovenop de ‘local’.
Het omgekeerde bestaat ook. Een hele industrie die geilt op de nieuwe media en navenante technieken om toch maar te verbergen dat ze fundamenteel nog even ouwbollig bezig zijn als tien jaar geleden. Voorbeeldje graag? Rekrutering, want dat moet nu ineens ook allemaal mobiel en social zijn.
Zonder al te technisch willen zijn. Uiteraard is het goed dat jobsites en rekruteringssites responsive design in zich dragen (een jeukwoord om simpelweg aan te geven dat je ze op elk mogelijk toestel moet kunnen lezen).
Maar om nu te zeggen dat mobile recruitment dé trend van het jaar wordt. Ik dacht het niet. Het veranderen van baan, om welke reden dan ook, is niet iets dat je zomaar eventjes snel doet, in de file, of al wandelend naar de broodjeszaak. Dat maak je mij nooit wijs. Daarvoor is de betrokkenheid, het belang gewoon te groot.
Rekruteerders die denken dat ze met een ‘solomo’ benadering het gouden ei binnengehaald hebben moeten iets verder kijken, wat minder meelopen met de trends en wat fundamenteler nadenken over hun business. Solomo verdient hier een andere invulling, die veel meer te maken heeft met ‘het nieuwe werken’, met mobiliteitsproblemen en met het inschakelen van andere werkmethodes via sociale media in het proces. Als dusdanig denk ik dat het de HR departmenten moeten zijn die SOLOMO in grote letters boven hun bureau moeten hangen, om dat wars van alle technische snufjes als filosofie mee te dragen in hun benadering van een moderne arbeidsmarkt.
Heb ik het al eens over mijn kinderen gehad? Heerlijk zijn ze. Allevier.
Over bezorgdheid heb ik het allicht ook al gehad. Bij mijn zoon is die quasi onbestaand. Een kerel, steeds meer uit één stuk. Waar hij zich vroeger al aardig uit de brand redde, doet hij dat tegenwoordig met nog meer verve. Plezier om (helaas) van ver te zien opgroeien. Met alle conflicten, groeischeuten en wat er bij hoort. En ja, het klettert soms tussen hem en mij, omdat dat zo hoort. Soms met achteraf verontschuldigingen van mij, soms komen ze even spontaan van hem.
Maar dan mijn dochters. Daar is dat anders. Ten onrechte blijkt nu, en u kunt niet geloven hoe blij ik daar om ben. De oudste, die van zich afbijt, zich een weg baant en volledig vertrouwend op eigen verstand doet wat ze denkt te moeten doen, en daar wonderwel in slaagt. Haar “oogappelplaats” werd – eens ze vertrok naar verre landen met een schoon lief – moeiteloos ingenomen door nummer drie, mijn zorgenkind.
Stil, teruggetrokken en mooi. Niet geschikt voor een hard en extravert leven, zo leek het. Niet bestand tegen harde waarheden. Nochtans een mooi parcours gereden op de humaniora, maar onderhuids kolkte het, wrong het, draaide het tegen. Onzekerheid. Tot plots, na de winter, ook daar het zelfvertrouwen doorbrak. Een heerlijk rucksichtlos wezen is het nu, voluit scheppend van wat er te krijgen en te pakken valt, lachen, scherpe inzichten en zonder reserve smijten in het studentenleven. Van Gent wel te verstaan, dat vindt ze (voorlopig) nog plezanter en gezelliger dan Antwerpen, waar ze studeert. Een feest voor het oog..
Bleef over, oogappeltje vier. Mijn jongste, laatste, lastigste, emotioneel grootste en herkenbare zusterziel. Lastpak. Het hart op de tong, drijvend en kolkend op emotie en boosheid en onvrede. De complete antipool van haar tweelingzus. Waar Marie zwijgt flapt Lise het er uit. Waar de één model-leerling speelt is de andere voluit zichzelf. En toch zorgzaam en sociaal attent. Ze betaalt ook een prijs voor haar impulsiviteit. En net zoals nummer één, weet ze dat ze dat ze daar moet voor opdraaien en doet ze het. De verdienste van hun moeder, denk ik dan, die er was als ik er niet was. Die deed wat hoorde en hen een nest en geborgenheid gaf. Een heel klein beetje ook mijn verdienste, vanuit gesprek, verstandhouding en gevoel. Maak ik me wijs.
En dan ineens, op een avond, komt er een mailtje binnengewaaid…
Ik denk dat je papa of mama moet zijn om het te kunnen appreciëren. Ik moet de mevrouw ook nog persoonlijk bedanken, dat doe ik dan maar zo. En ja, noem mij een oude nicht, maar ik was helemaal ontroerd. Ik vind het heerlijk dat mensen zich de moeite getroosten om zoiets nog op te schrijven en door te sturen.
Met mijn meiden komt het helemaal goed, de wereld ziet dat! En ik ben daar blij om.
Ik beleef er ontzettend veel plezier aan. Het is een soort ontdekkingstocht door de kop van die andere. Het begint met een vraag, en daar probeer je dan zo goed mogelijk op in te spelen. Spannend ook… Omdat je niet weet hoe de andere gaat reageren. En iedere keer weer is er die opluchting als je ziet hoe ‘je partner in crime’ straalt, of gewoon blij is na afloop. Nooit is het zeker, maar na verloop voelt het zo vertrouwd aan alsof je het gewoon thuis, voor jezelf doet.
Ik heb het over schrijven! Sinds een klein jaar heb ik me op het pad begeven van het schrijven voor anderen. ik noem dat vreemd gaan. Omdat je toch iets vreemd doet. Je eigen kop laat je niet achter. en je moet je in de kop van die andere, dat bedrijf verplaatsen. Bij sommige klanten gaat dat makkelijk, en erg natuurlijk. bij anderen neemt dat meer tijd.
Recent heb ik zo een opdracht aanvaard voor een goede vriend. Ik wist op voorhand dat dat een moeilijke zou worden. ik ken hem als minutieus, professioneel, perfectionistisch en van het type ‘super-proactieve-meedenker’. Mocht het geen vriend zijn, ik zou dat omschrijven als bemoeizieke regelnicht. Maar het is een vriend. En daarom schrijf ik dit stukje ook, omdat ik vaststel dat het maar is door weerstanden te overwinnen, door te begrijpen hoe die andere in elkaar zit, dat je er in slaagt de teksten die je voor hem moet maken, ook daadwerkelijk op dat niveau te krijgen. En liefst ook zonder jezelf te verloochenen. Anders is er geen lol aan.
En dan helpt het zelfs als je met zo iemand te maken hebt, die durft zwijgen, die durft spreken, die zegt waar het op staat. En samen werk je aan een ‘tone of voice’, aan een manier van werken die toelaat dat je op de duur perfect weet hoe die andere zijn stukjes, blogposts of columns wil krijgen. Verrijkend en fascinerend.
Dus als u het ook even wil proberen, u weet me te vinden.
Just! Guidooohh 