Ik schrijf dit stukje  ergens op een terras op één van de Wadden-eilanden. En ik ben helemaal blij. Uiteraard omdat ik hier zit, maar nog veel meer omdat ik – niet gehinderd door technische bezwaren van welke aard ook – kan doen wat ik moet doen. Stukjes schrijven, het internet raadplegen, contact houden met vrienden en collega’s.  Ik kan zelfs wijn bestellen zonder op te kijken. Hoe tof is dat niet.

Ik weiger mee te doen aan de verplichte nummertjes in het genre: ’t is vakantie en dus nemen we ook afscheid van de smartphone, de mails, de facebook en de twitterstream. En we posten alleen nog maar fotootjes van eten, zonnige stranden en drankjes met parasolletjes om te laten zien hoe heerlijk het allemaal wel is. Dat laatste heb ik overigens nog nooit begrepen. Als ik ergens zit te eten of te drinken vind ik mijn gezelschap meestal net stukken belangrijker dan het laten mee’genieten’ door middel van foto’s van mijn internet vriendjes.

Ik houd gewoon van het contact en het comfort dat het internet mij schenkt. En de Nederlanders hebben dat begrepen.
Waar er bij ons nog een discussie woedt over het nut van internet op de trein, heb je op de overzet van Harlingen een goedwerkende internet verbinding, de hele oversteek lang. Ze doen daar niet flauw over. Stopcontacten zijn er overigens ook. Nog zoiets waar de moderne mens mee kampt, stroomgebrek.

Overal op het eiland wordt gratis en goed werkend internet als een soort vanzelfsprekendheid gezien.  Het lijkt banaal, het is het niet.  Niet dat Nederland zaligmakend is, verre van,  maar ik heb de indruk dat ze net dat ietsje klantvriendelijker zijn dan bij ons in België, op dat vlak zeker. Het is een volk van handelaars en ze hebben begrepen hoe ze dat allemaal voor hen kunnen laten werken.

Hier ook. Waar ik zit, staat een kaartje op de tafel met een QR code. U kent dat wel, zo’n vierkant zwart/wit gespikkeld vlakje. Als je er in slaagt om het deftig gefotografeerd of gescand te krijgen, dan verwijst het meestal naar de website, die onder die QR code in gewone mensentaal vermeld staat. Nutteloos en overbodig dus.

Op dit terras verwijst de QR code je eerst naar een kleine app die je kunt downloaden, ‘my smart butler‘. Eens de app gedownload, krijg je de volledige menukaart en je kiest wat je wilt bestellen.

U weet niet wat het betekent voor mij, wat een opluchting.  Ik ben van het type dat geen gesprek kan beginnen voor de logistiek in orde is. Drankjes, hapjes, het moet er eerst zijn, en pas dan ben of word ik rustig. Nu is dat in één klap voorbij. Eén en ander intikken en vijf minuutjes later komt een blijgezinde eilandbewoner alles netjes brengen.  Gewoon heerlijk.

Nog prettiger, er staat ook nog een button bij : ‘Laatste bestelling herhalen’.  Je kunt dus eindeloos slempen, door een simpele druk op de knop.

Ik doe er lacherig over, maar het is iets waar ik gewoon van vind dat het zo hoort. Hoe gebruik je technologie in het dagdagelijkse om ieders leven te vergemakkelijken? Goedwerkende slimme ideetjes, met het internet als basis. De klanten zijn er tevreden over, de kelners hebben het een stuk rustiger, en volgens mij vaart de zaak er ook goed bij. Het zou me  absoluut niet verwonderen mocht het een positief effect op het zakencijfer  hebben… Ga maar na. Mannen die met hun smartphone mogen spelen en het voelt aan alsof je een beloning krijgt. Na vijf minuten daagt er immers iemand op met je drankje klaar. Ik ben simpel genoeg om me dan af te vragen of het ook met cocktails zou werken… en hup!