Als je er over nadenkt is het logisch, maar toch ook weer niet helemaal. Ik kom bijna dagelijks mensen tegen die ongelukkig zijn in hun job. Dat zeggen ze nooit meteen. Mensen hebben daar zo hun eigen code voor ontwikkeld. Want mensen zijn sterk en slim, en willen niet van het zeurderige type zijn. Bovendien hebben alle succescoaches en andere consultants de goegemeente ingelepeld dat je succes moet uitstralen, want dan komt het ook jouw richting uit. Fake it, till you make it. Dat soort onzin.
Mensen studeren, of leren een vak, gebaseerd op toevalligheden. Daar kunnen alle CLB’s van de wereld niet veel aan veranderen. Je eerste stappen in je carrière worden voor een stuk bepaald door toeval en stress. Je krijgt een job aangeboden bij dat ene bedrijf, het zou toch wel gek zijn om te weigeren… Beter één vogel in de hand. En dan komt de dooddoener. Je start en ‘je maakt er het beste van’.
Er het beste van maken… natuurlijk is dat je plicht, maar in welke mate ontslaat het je van je verplichting om waakzaam te blijven over je eigen geluk? Voor je ’t weet heb je zelf je eigen gouden kooi gevlochten. Honderden keren heb ik de argumenten al gehoord: “Ja, ’t is een job hè, het betaalt goed!”. “Ik ga nergens anders zo’n firmawagen meekrijgen…” of “Ik zit hier nu al tien jaar, wie zegt dat het op een ander beter is…”.
Om te huilen is dat. We sussen onszelf in slaap, we laten het lichtje uitgaan en verkiezen uiteindelijk een soort surrogaatlicht. ’s Avonds milde ontspanning voor de buis en uitkijken naar het weekend, om de batterijen op te laden en de nieuwe week weer aan te kunnen. Wat een ellende als je er over nadenkt.
Terwijl werk in het verlengde van je kunnen en ambities zoveel prettiger is. In het verlengde van je passie ook. Dan kijk je niet uit naar het weekend, dan leef je gewoon elke dag prettig. Met een job die je niet achter je laat als je uitgeklokt bent.
En uiteraard is het niet makkelijk om het roer om te gooien en gaat dat gepaard met materiële opofferingen, maar die zijn zoveel meer waard. Ik kan het weten want ik heb het zelf gedaan.
Dat is ook de echte betekenis van work-life balance. Je job staat niet als spiegelbeeld tegenover je leven, het vormt je leven. En dus moet je ernaar streven om daar gelukkig in te zijn, eerder dan je geluksmomenten te gebruiken als krachtvoer om je baan aan te kunnen.
Of zie ik dat verkeerd?
Just! Guidooohh 
Nee, je ziet dat niet verkeerd, althans niet wat de laatste alinea betreft. Maar natuurlijk is het zo dat velen het zomaar niet voor het rapen liggen hebben he. Dit lijkt mij een wat “higher profile” logje te zijn.
>Maar natuurlijk is het zo dat velen het zomaar niet voor het rapen >liggen hebben
Awel daar ben ik het dus niet mee eens.
Geluk heeft niets te maken met wat je hebt, maar met hoe omgaat met wat je hebt.
Ik heb ooit (per ongeluk) het huis van mijn ouders doen afbranden. Het is één van de belangrijkste momenten in mijn leven geworden. Ik heb het jaren als voorbeeld gebruikt tijdens job interviews, als antwoord op de vraag wat het beste was dat me ooit was overkomen.
Vandaag ben ik blij dat dat gebeurd is. Omdat ik veel geleerd heb, en omdat ik weet dat er veel ergere dingen zijn dan al mijn bezittingen verliezen.
Eigenlijk zeg je net dat de mensen die niet uit hun job weggeraken “fake it till you make it” doen. maar dan voor iets waar ze niet in geloven, tot ze er effectief in geloven. (of althans geloven dat ze geen beter leven kunnen krijgen. )
Terwijl fake it till you make it eigenlijk wil zeggen: je fake waar je wel in geloofd tot je er de wereld ook van overtuigd hebt.
Ik herbekijk mijn professioneel leven maximum elke 7 jaar. En dan bedoel ik niet mijn job of klant (als consultant wijzigt die vaker) maar de sector of de soort rol die ik invul.
En elke keer is het verdomd scary, en elke keer zegt mijn innerlijk stemmetje (en mijn partner) ja maar ge gaat weer van nul beginnen en waarom heb je dat dan opgebouwd? En je wou toch investeren in jezelf etc etc…
Het is een reden waarom ik een buffer heb in mijn bedrijf en waarom ik mijn persoonlijk leven niet wil laten afhangen van een inkomen stroom. (En ik tevreden ben met zeer weinig.)
En ja zonder de steun van mijn gezin, heb ik niet de kracht om te doen wat ik wil en dus zeg ik soms nee tegen interessante opdrachten. Ik zeg nee, omdat ik daar op lange termijn minder gelukkig van word en dus minder productief en dus een ongelukkige klant zou hebben.
Of mijn nee, helpt mijn ja’s beter te zijn.
je hebt gelijk, ik heb het hier wellicht verkeerd gebruikt, maar na verloop van tijd worden mensen moe, vergeten ze hun ambities en dan hebben ze het ‘made, till they could fake that they were happy’… (ok , ok rationalisatie post factum, ik geef het toe. 😉
verkeerd gebruikt zou ik niet zeggen, het heeft mij doen inzien dat “fake it till you make it” nog veel meer gebruikt wordt als ik dacht, en nog sterker is.
En net daarom dat we het moeten doen waar het in ons voordeel werkt ipv van ons nadeel (hoewel de mensen waarover je schijft vast denken dat het in hun voordeel was)
en ja het heeft temaken met wat ik (wij) geleerd hebben ivm comfort zone.
I get borred als ik te veel in mijn comfort zone zit. Ik heb dat geleerd omdat ik op school altijd net niet mee kon.
Het was zwaar, maar het maakte me wel tot de change agent die ik nu ben.
Ik neem dingen aan die ik nog niet gedaan heb, maar waarvan ik weet (deels ego, deels ervaring) dat ik genoeg in mijn mars heb om uit te vinden hoe ik het goed moet doen. En omdat ik in babysteps werk waarbij ik veel feedback vraag.
Voor veel mensen die succes hebben, is het verleidelijk om enkel nog dingen te doen waar ze zeer goed in zijn. En dus verkleinen hetgeen ze doen….
y