Gewoon omdat het kan. En omdat ik er nog niet te veel over gezaagd heb. Exact een jaar geleden heb ik mijn eerste boekje gepleegd. Bij Lannoo Campus. Storytelling, verhalen maken merken. Al bij al was dat redelijk succesvol, in de mate dat we nu al over halfweg zitten in de tweede druk. Het ligt nog steeds op de boekenbeurs, op de stand van Lannoo, en wat leuk is, naast mijn grote voorbeeld, Guillaume. Lees verder
Guido Everaert, of Guidooohh – zoals zijn roepnaam in blogland luidt – hing vorig weekend rond op de Gentse Feesten. Het kon dan ook niet anders dat hij op de toen nog niet zo plakkerige keikoppen aan de Vlasmarkt inspiratie opdeed voor een column op demorgen.be. Er zijn zo van die nachtridders die daar 10 dagen lang voldoende verhaal verzamelen om de bezoekcijfers van nieuwssites in komkommertijd op niveau te houden.
De zonnebril op de Vlasmarkt is een surrogaat voor ingebeelde waardigheid
Guido vertelt in zijn stuk dat hij zich als vijftigjarige wat ongemakkelijk zou voelen mocht hij in het ochtendgloren nog aan een Irish coffee zou staan nippen. Laat dat nu net het middelpunt vormen waar de Flashmarkt om draait: waardigheid én leeftijd worden aan de kant geschoven om op te gaan in een collectieve bacchanaliteit.
Heerst er toch wat schroom om all the way te gaan: doe…
View original post 408 woorden meer
the bittersweetway.com
Valentijn. een dorpje met een koffiebar van de betere soort. Geen tien namen voor verschillende varianten gestoomde of geschuimde melk. Kleine koffie, grote koffie, en wat afschuimsels. En ‘en passant’ ook niet te beroerd om alcohol te schenken. Het koppeltje stapte binnen. Lees verder
102… 102 fukking kilo’s. Zoveel Guido loopt er op dit moment rond. Op het dieptepunt, of moet ik spreken op het trieste hoogtepunt, van mijn aards bestaan heeft de weegschaal ooit gepiekt op 105kg. Schrale troost, dat het iets minder is. Angstwekkend dat ik weer in die richting evolueer.. Lees verder
George Hodan : Old Lady in a red coat
Ze lag op straat. Ze keek een beetje hulpeloos en ze had pijn, dat zag je. De oude botten doen niet altijd wat het hoofd in gedachten heeft, of is het omgekeerd. Boodschappen, half uit de smaakvol geruite winkeltrolley. Op de stoep.
Intens treurig word ik, wanneer ik met mijn nieuwe conversatiestarter (Rufus, de hond) door de Kempische verkavelingen wandel. Treurig is misschien niet het woord. Eerder verward. Lees verder
The Swedgens!
“In life you have to do a lot of things you don’t fucking want to do. Many times, that’s what the fuck life is… one vile fucking task after another”
Het is november. Movember maand. Lees verder
de duo-functie
De trouwe lezers weten het. Eens zo af en toe moet er aandacht geschonken worden aan de stofwisseling. Meer bepaald aan de infrastructuur om het proces tot een goed einde te brengen. Het is sterker dan mijzelf, ik weet ook niet waar de fascinatie vandaan komt, misschien heeft het te maken met het proces van afscheid. Misschien is het de anaal-retentief in mij, Lees verder
zo moet een tafel er uit zien
Het leken mij twee zussen. Met elk hun aanhang. De zomer van de geruite hemdjes en de korte mouwen. En ze hadden elkaar niet zo heel veel te melden.
Veel had te maken met verwachtingen. Lees verder
moesel
Een terrasje aan de Moesel. Lach mij maar uit! Het is een mooie streek, die ik niet kende en ik had er een prachtig weekend met de K-woman. De wijn daar is niet echt mijn ding, al zijn er wel mooie ontdekkingen te doen. Op onze laatste avond streken we neer in één of ander onooglijk dorpje, volstrekt inwisselbaar met de andere dorpjes daar in die regio. Overal witte wijn, overal geruite hemdjes met korte mouwen en verkeerde shorts, maar dat geeft verder niet.
Een koppel kwam aangewandeld, en je kon niet anders dan er naar kijken. Een grote vrouw met nieuwe borsten Lees verder
pukkelpop voor 5 euro
‘Papa, kun je dit eens wisselen?’ Mijn dochter stond met een briefje van 50 voor me. Uiteraard kon ik dat, ik had Twee twintigjes en een tientje op zak, dus dat lukte. Maar dat wilde ze niet. ze wou zoveel mogelijk briefjes van vijf! Want die had ze nodig. Na wat zoeken en prutsen vond ik ze. dochter blijgezind weg. Een enorme schreeuw volgde vrij snel van op hun slaapkamer, joelen en lachen. Dochters blij, dat is fijn. Lees verder
André Everaert (1933-2014)
Ik mag misbruik van u maken. U leest mij, u kent mij onderhand beter dan ik mezelf meen te kennen. Dus mag ik even op u leunen. Zo gaat dat, in mijn kop.
Ik heb het even moeilijk. Verwarring is mijn deel. Ik moet er wat uit gulpen. Lees verder
Ik heb er op gesakkerd. Ik heb er op gevloekt. Ik heb er mee gelachen ik heb er mee gedold. Hij en ik, dat was een nimmer aflatende botsing van keikoppen. Het is onzeker wie ooit won; als er al een winnaar nodig was. Het was geen strijd, het was meer een continu scherp houden van elkaar.
Ik zal nooit vergeten dat hij op een zomerdag, na een fantastische tocht, uiteindelijk toch neerzeeg en ik heel even, echt heel even, misschien tien minuten, meer niet, het gevoel kreeg dat ik hem fysiek de baas kon blijven.
Ik heb er ook waanzinnig intelligente, absurdistische conversaties en gesprekken meer proberen te voeren. Lees verder
Eind februari. De zon schijnt, en ik schrijf dit vanuit mijn hangmat. Waarom niet? Als je er één hebt kun je net zo goed gebruiken, vind ik. Het is heerlijk ontspannen, het zit comfortabel en je kunt al eens een keertje wegdoezelen.
Ik hoor u twijfelen. Februari, een hangmat… Lees verder
Ze kwamen samen het restaurant binnen. Het was moeilijk te bepalen wie er het meest breekbaar en zorgelijk uitzag. Het waren jonge mensen. Vooraan de dertig. Maar weltschmerz is van alle tijden, en zij hadden hun portie al binnen. En het leek er niet op dat het dra zou stoppen. Lees verder
U weet dat niet, maar ik neem regelmatig het openbaar vervoer. Ondanks alle twitter geneuzel vind ik dat dat meestal erg goed meevalt. Je hebt al eens wat vertraging, maar dat is niet zo erg, meestal kun je gewoon ergens doorwerken, iets lezen, wat drinken. Het heeft er misschien ook mee te maken dat ik graag in stations en luchthavens rondloop. En allicht is de belangrijkste reden het feit dat ik het me kan permitteren om buiten de spits te reizen. Bij deze dus nu al excuus voor wie zit te briesen op zijn stoel. Lees verder
Ik maak mij zorgen. Om u, beste lezer. Ik merk uit een aantal reacties dat het misloopt en ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. enerzijds heb ik geen zin om de betovering te verbreken. anderzijds wil ik u ook niet voor de gek houden. Maar het belangrijkste van al, ik wil ook niet dat u denkt dat ik een bijzonder spannend leven heb. Een woest, vuil leven misschien zelfs. Dat is het niet ik heb gewoon een levendige fantasie, meer niet. Lees verder
Ik hield hem al een tijdje in het oog. Soms overkomt mij dat, geheel ten onrechte, dat ik een soort opflakkering van jaloezie voel, bij wat volgens mij een eenvoudig en complexloos leven lijkt. Ik weet dat dat niet juist is, en dat ik die mensen onrecht aandoe. Maar in mijn hoofd lijkt het soms heerlijk om gewoon ergens op een steiger wat te staan metselen, lustig een dak bijeen te timmeren of wat hagen bij te snoeien. Lees verder
Ze gaf haar kopij af. Ze rook erg lekker, alsof ze zich voor deze dag opgemaakt had. Waarschijnlijk was ze altijd wel zo. Lang glanzend haar in een bestudeerd nonchalant dotje, een fijn truitje, verzorgde jeans. Haast aarzelend, maar uiterst minutieus noteerde ze in haar fijne handschrift wanneer ze afgegeven had. Ze ondertekende gedecideerd, en met een zwierig krulletje. Lees verder
De mensheid is fundamenteel op te delen in twee grote groepen. De snoezers en de springers. Ikzelf ben een springer. Dat heeft er mee te maken dat ik jaren geleden al de strijd heb opgegeven tegen de wanhoop van de slapeloosheid. Voor mij zijn er dus twee mogelijkheden. Lees verder
‘En dit is dan een witte Côtes du Rhône, bijzonder verfijnd…’
De wijnhandelaar schonk drie glazen uit en zette het professionele wijndrinkersneus-gezicht op. Er stonden al wat glazen en ontkurtkte flessen voor hem, en het was niet bepaald de gezellige, uitgelaten sfeer die je bij dat soort proeverijen vermoedt. Lees verder
Aaahh, de heerlijke opgeklopte feestvreugde van het eindejaar. Indigestie van drank, voedsel en verplichte nummertjes. ‘Ja, we gaan nog iets tof doen, maar eerst naar de bomma en de besnorde tantes!’.Teveel ‘druppelkes’, pintjes, glazen wijn en dan licht tot zwaar beschonken naar huis, kindjes netjes op de achterbank. Het is een soort vastgeroest beeld dat ik overhoud van kerst- en nieuwjaarsdagen. Een aantal tradities zijn in onbruik geraakt, maar veel andere blijven bewaard. Er is geen schansspringen meer, wel nog een nieuwjaarsconcert. En je mag geen fooi aan de vuilnismannen geven, sinds kort!
Foto van @stijnannendijck ooit gebruikt voor #MFL
Ik keek naar zijn handen. De handen die ik kende. Ik wist hoe ze geurden, in vroegere dagen, naar zeep en sigaretten. Donkere haren op de rug en daartussen die enorme zegelring met monogram.
In niets leken ze nu nog op de handen van mijn vader. Slap, levenloos, bedekt met pigmentvlekken en bloeduitstortingen. Ze liggen flauw in zijn schoot. Een schoot van kapotte benen. De kamerjas valt open om een incontinentie luier te laten zien. Het kan hem niet meer schelen. Hij heeft pijn. Hij doet niet meer aan trots en zelfrespect. Een zweem van urinegeur. Nooit gedacht dat je daar tranen van in de ogen kunt krijgen. Lees verder
Jeuj! Ik ben de “officiele hofblogger” van STIMA voor het internationale marketing congres.
Een tijdje geleden schreef ik een column in De Morgen over dat congres en de inflatie van de termen. Ik was er niet zo zeker van of we nu wel of niet een naam moesten geven aan de marketeers van vandaag. Hoeveel hybrider dan gisteren waren die dan wel niet? Het thema van het congres is namelijk ‘The Hybrid Marketeer’. Hybride marketers, dat zijn dus de jongens en meisjes die begrepen hebben dat het spel nu iets anders wordt gespeeld dan vroeger. Dat er meer bij komt kijken, dat het niet noodzakelijk allemaal zo academisch hoeft te zijn. Lees verder
