Ik ben blij als een kind. En zoals alleen een kind kan blij zijn met hele kleine geschenken is dat nu ook het geval. Het heeft niet zoveel te betekenen, maar toch…Voor het eerst in mijn leven is er een tekst van mij gelezen, gedragen door een acteur. Een mens van het métier, die dat heeft doen ademen. Dat is onvoorstelbaar leuk en spannend, en het spijt me dat ik u er mee lastig val, maar ik was er intens blij en zenuwachtig over.

Nu het verhaal. Bert schrijft een boek, dat weet u ondertussen al. Een digitaal marketingplan in 100 dagen. En hij vroeg mij om zo’n beetje de ceremoniemeester van de avond te zijn en de inleiding bijeen te babbelen. Wie mij kent weet dat ik graag en veel babbel, Maar ik weet ook dat ik geen professioneel spreker ben, en dat zo’n boekvoorstelling wel wat gewicht kan verdragen. En dat teksten het verdienen om op de juiste manier ‘levend’ gemaakt te worden.

Dus schreef ik een tekst, 100 zinnen, om in het thema van het boek te blijven. En Gene Bervoets vond het leuk om die te komen ‘zeggen’. Het eerste stukje van mijn zenuwen betrof het doorsturen van mijn pennevrucht naar die mens. Een examen aan de unief was voor mij simpeler. Gierende zenuwen. als zo iemand dat bagger vindt, dan is’t ook meteen klaar hè, dan denk ik dat je nooit nog nadenkt over monologen, boeken of zelfs blogstukjes.

Dat viel wonderwel mee. De hele mens Bervoets overigens. Geen kapsones, alleen warmte en sympathie. Toen we samen zaten om het geheel even te overlopen kwamen er nog wat vragen en aanwijzingen, maar daarna was’t klaar. En vrijdag was het dan zover. Op een barkrukje vertelde hij mijn tekst. Ik heb er niets van gehoord, bang als ik was dat de paar pointes die er inzaten de mist zouden ingaan, dat mensen zouden beginnen babbelen, niet geïnteresseerd zouden zijn, of het allemaal niet begrepen. Da’s niet gebeurd. Meer is het niet. Ik druk hem hier even af, voor zij die er niet bij waren. Het is een fijne avond gebleken, de afwezigen hadden zoals ze dikwijls ongelijk. Niet dat er veel waren.

In 100 zinnen een boek introduceren, zou me dat lukken?
Ik vraag me dan af wie die zinnen gaat tellen?
U kent mij misschien. Ik ben een acteur.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet zoveel weet over wat er gebeurt op de digitale snelweg. Laat staan dat ik iets zinvol kan zeggen over marketing, Of een digitaal marketingplan, dat dan nog eens in 100 dagen zou moeten klaar zijn…

Wat mij bezighoudt is het woord en de werelden, de verhalen, die je doet ontstaan door zinvol en geloofwaardig te vertellen. Storytelling heet dat nu, heb ik me laten vertellen. Daar weet ik dan eigenlijk weer heel van. Dus misschien zijn er toch raakvlakken tussen mijn beroep en dat van de marketeers. Verhaaltjes vertellen, mensen doen luisteren, mensen doen reageren. Soms heeft dat impact, soms niet. Soms geloven de mensen je, soms niet. Net zoals in theater. Het hoeft niet altijd gemakkelijk te zijn, of comfortabel. Als de mensen maar denken, na-denken, na een voorstelling, over een tekst, over een neergelegde visie. Dat is wat telt. Het resultaat, en hoe je er komt.

Toen ik hier een inleiding moest bijeen fantaseren dacht ik aan Wim Helsen, en Alain de Botton. Ik weet dat het een vreemde combinatie is. ‘Wees maar niet bang, want bij mij zijt ge veilig, gij prutser!’ Daar tegenover de “Religie voor atheisten”. In dat boek –dat overigens erg amusant geschreven is, wordt gezocht naar parallellen tussen de seculiere maatschappij en het geloof. Eigenlijk is het een pleidooi voor en een zoeken naar zingeving.. De zotskap en de denker. Ik weet wat het is.

Overigens, voor wie het niet kent…. ik ben zeker dat Els straks wel even de weg zal tonen, dat boek moet hier zeker te vinden zijn! Phew, we staan ver af van een digitaal marketingplan in 100 dagen, maar we komen er. Ik beloof het u.

“Wees maar niet bang, bij mij zijt ge veilig”. Alles wat nieuw is, boezemt ontzag en angst in. Zeker voor diegenen waarbij het overkomt als ‘nieuw’ en onbekend. En de automatische reflex is er dan ook één om dat nieuwe te doen conformeren aan wat we al kennen. De reflex ook om het ver weg te houden. Om het slechts met mondjesmaat toe te laten in onze geordende wereld. Niks overhaasten, nergens klakkeloos inspringen, maar alles zoveel mogelijk doen lijken op wat we kennen. Marketing vroeger, marketing nu. Reclame op het internet. ons brochures werden onze websites. Onze sociale media werden onze roepkanalen. En zo voort… tot we het eindelijk wat beter begonnen te begrijpen.

En dan dat andere fenomeen. De vereenzaming, de eenzaamheid achter zo’n flikkerend scherm en tegelijk ook de behoefte om te tonen wie we zijn. Proberen bij de clubjes te geraken. Alain de Botton legt op dat vlak mooie parallellen met onze moeder de heilige kerk.

Ik ga dat hier ook eens proberen. Wat is Facebook eigenlijk anders dan een moderne geloofsbelijdenis? De verheerlijking en de aanbidding van drank, spijs, ons persoonlijk hedonisme? En niet te vergeten onze huisdieren! Kinderen of poezen, het maakt niet uit. This is my church, u sijt wellecome!

Iedereen doet zijn best om zinvol te lijken, om te tonen hoe interessant hij/zij is, samen met de vrienden. Bij gebreke aan gesprek, om te tonen waarover we meningen hebben, publiceren we ze dan maar. Of we lenen ze, ondersteunen ze. De kerk van de gelijkgestemden. Denk verder! Er zijn nog meer gelijkenissen… Er zijn onze hogepriesters, en onze evangelisten. De bloggers, de sprekers, de “slidesharesharers”, een woord dat je bijna niet uitgesproken krijgt. Ze houden ons op het rechte pad, onderwijzen in de rechte leer. Moderne theologen, die nadenken, godzijdank niet verkrampt, maar met een brede visie. Ze zijn hier ook aanwezig, in de zaal, vrij talrijk zelfs.

Sharing is caring, de veelgehoorde kreet. Het kan zo bij de werken van barmhartigheid gevoegd worden! Waar de kerk en zijn rituelen vroeger een ordenend effect had op de maatschappij, gebeurt dat nu vrijuit via de sociale media.

“Metten, lauden, de noon, het lof” , het is vervangen door “early tweets, twunches and movember meetup’s.” Follow Friday, als beter missionariswerk… Nieuwe zieltjes worden toegevoegd aan de twitterkudde. En dat is mooi, niemand wordt achtergelaten. Iedereen mag mee.

Vroeger gingen we na de kerk een pint drinken in het dorpscafé. Heerlijk lullen aan de toog. Met een pintje. Dat dorpscafé is globaal geworden. Het heet nu ‘Bij den twitter’. Moeiteloos kunnen we gezellig meesurfen in eindeloze flardjes conversatie. Het feelgood gevoel is erg hoog, en quasi verplicht.

We spreken over conversatie starters en meme’s, wat je nu uitspreekt als meam, vroeger als mémé! Vroeger was dat een hond en de bomma, nu ben ik daar niet zo zeker van…Ik zou het overigens iedereen aanraden om de hond als conversatiestarter au sérieux te nemen. Overal waar je komt met een hond ontstaan gesprekken. Echte gesprekken, ’t is maar een tip, en een aanrader. Dat van die meme, dat moet je maar aan de specialisten hier in de zaal laten uitleggen, ik ga dat niet doen.

Kortom, de behoefte om erbij te horen, om te volgen, om tot de grootst mogelijke mondiale gemeenschap te horen, is erg tastbaar aanwezig. En tegelijkertijd is er de schrik om heel even niet mee te zijn.

In die zin is Bert iemand die het goed voorheeft met de mensheid. Kom hier, want bij hem zijt ge veilig! Hij loodst u erdoor. Al lang niet meer op persoonlijk vlak, uw facebookpaginatje en uw twitterdingske, want dat kent u ondertussen al. Maar u, daar… ja, gij, de ondernemer, die vloekt en tiert omdat de zaken niet zo goed gaan als je wel gehoopt had. Gij, die marketeer, die het internet bijwijlen vervloekt, met zijn ingewikkelde e-commerce regels, met zijn nieuwe digitale manier van reklame voeren. We kunnen u helpen.

Voor u is er Bert… Digital Bert, Ibert, motorsuperhero Bert, Bert Van Wassenhove, die het allemaal nog eens uit de doeken doet, en helpt… Bij hem zijt ge waarlijk veilig.

Ik was blij dat het gedaan was… en ook een beetje trots!