De bezem wagen van de liefde

“Ik denk dat we er beter mee stoppen, ik voel niets meer”. Ze sprak het berustend uit, bijna teder zelfs. Zijn wereld verging.

De mooiste, zachtste vrouwen kunnen het, de hardste mannen breken eronder. Omdat ze’t niet zien aankomen, omdat ze er niet op beducht zijn, of gewoon omdat ze nog verliefd zijn. Dat kan. Er is een wereld van verschil tussen de man die op een breuk aanstuurt, en die andere, die zich letterlijk van de prins geen kwaad bewust is, en zijn wijf graag ziet. En er dus ook slordig mee omspringt, wegens onbekommerd. Het tijdsbesef van de man is geworteld in oneindigheid. Er worden plannen gemaakt, projecten opgezet vanuit onsterfelijkheid. Dat hoort zo.

En dan gebeuren er fouten. Mannen, geboren met een stuk gereedschap in hun handen, proberen te repareren. Ze passen zich aan, ze proberen de relatie te lijmen. Zoals ze vrijen, zo gaan ze om met hun vrouw. Als ze stuntelen in bed, stuntelen ze daarbuiten. Als ze lomp zijn in de omgang zijn ze dat ook tussen de lakens. En als ze hun naakte bedgenote als een motor bekijken die ze even aan de praat moeten krijgen, beetje links draaien, beetje rechts wrijven, een procedure volgen en dan wordt het wel lekker… tja dan denken ze ook dat ze dat verhaaltje over die relatie wel kunnen oplossen. Hier en daar wat aandraaien, bijstellen, en het loopt weer als vanouds.

Fout. De vrouw spreekt het uit, en het is de conclusie van een intern proces. Het is geen schot voor de boeg, het is niet het begin van een opdracht, het is het einde van een situatie.

Grenzeloos vertrouwen en ongeloof gaan hand in hand, en de echtheid sluipt weg van het toneel… Geforceerd, onecht en een beetje pathetisch probeert hij er nog iets van te maken. Haar zachte sympathie wordt verkeerd begrepen als wegwijzer naar het rechte pad. Het zal hem wel lukken. Hem wel… Hem net zo min.

Je ziet ze na verloop hun frustraties uiten, binnen de gekende categorieën : erop los flirten,  in hun hok kruipen, een ‘rebound lief’ zoeken.Drank, hogere doelen, lange reizen, snelle auto’s, om te vergeten. Haar te vergeten.

Je herkent ze moeiteloos, en allemaal samen zitten ze in de bezemwagen van de liefde. Bijeengeveegd, illusies kwijt, A bloc gezeten en de pedalen kwijt…

21 gedachtes over “De bezem wagen van de liefde

  1. Mijn ervaring is eerder dat als vrouwen zeggen: “we moeten praten”, dan is er nog communicatie mogelijk, reparatie, … terwijl mannen meestal de relatie beëindigen als een fait accompli.

  2. Zo mooi en klassevol beschreven! Op zo’n momenten bieden de beste vriendinnen ‘van’ de gekwetste heren ook wel soelaas, het aanhoren van het verdriet, het troosten en al dan niet ondersteunen bij het uiten van de frustraties, om het leed te verzachten…ook dat hoort erbij.

  3. Tijd zal het leren, waarom je dat lijf zal missen of juist niet.
    Leren noemen ze dat, wie nooit pijn heeft gevoeld, heeft nooit geleefd, de liefde gesmaakt.

    • Dat denk je maar. Onze emotionele gelaagdheid is van een diepte.. Dat houd je niet voor mogelijk! Niets te maken met ijskreem en indulgence… Pure, rauwe pijn. Weliswaar niet erg lang, wegens te vermoeiend 🙂

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.