Voor veel van mijn inzichten val ik terug op mijn ongebreidelde fantasie. Daarnaast is er echter ook de K-woman. Een mooi klankbord, maar ook een soort eeuwige bron van wijsheid als het er op aankomt inzicht te krijgen in de perfide, ondoordringbare geest van de vrouw.Want ze kent haar zusters, en ze is niet altijd blij tot dezelfde ‘familie’ te behoren.

Ze weet hoe primair wij – of ik – denken, en voegt daar iets aan toe. Iets… Soms gewoon een gruwelijk inzicht, dat de bodem onder je voeten doet wegzakken.   Het is precies dat wat ik wil delen met jullie, mijn makkers!

Dit weekend struinden zij en ik door Hasselt. Ik heb verder niets met dat stadje. Zoals een goede vriend opmerkte: te perfect. Te clean. Op zaterdag door de winkelstraat zonder naar de kapper geweest, het is er hoofdzonde.

We liepen voorbij een afspanning op de markt, waar vrouwen in de vitrine zaten te eten.  Zoek daar verder niets achter. In Hasselt moet je gezien worden, en de horeca heeft zich daar kennelijk aan aangepast.

Veel vrouwen, in clubjes van drie, of twee. Zonder venten. Ook dat schijnt een reden te hebben maar daarover later meer.  Er gebeurde iets. Ruggen gerecht, borsten in de juiste houding geduwd, zachtjes elkaar aanstoten. Ik zag het niet, de K-woman vertelde het me, licht geamuseerd.

Nu weet ik wel dat ik, in mijn betere momenten, en als ik niet ongelukkig ben, best wel iets uit kan stralen. Het soort ‘jenesaisquoi’ van de grote man, weliswaar op leeftijd, maar het grijzende haar, de open en onbevangen blik… ja deze jongen mag er nog best wezen. Men vermoedt allicht ook dat ik het financieel helemaal gemaakt heb (ten onrechte), wat kan meespelen, maar ik wil verder niet vooruitlopen op de beweegredenen van de andere kunne. Wat er ook van weze, ik liep niet onopgemerkt voorbij en de sirènes spreidden hun netten.

Ik was dus uiteraard gevleid, wie zou dat niet zijn? Toen ik de reden vernam was het net dat ietsje minder. Voor eenzame vrouwen op de dool, is deze week, de week van Valentijn, nog erger dan een eenzame kerst/oudejaarsavond. Weer een jaar waarop ze niet zullen kunnen pochen met die mooie, zachte, intelligente succesvolle man. Weer een avond alleen met Mijnheer Codorniu, gerookte zalm en Vijf Tv.  En potpourri, niet te vergeten…

Desperate housewives zullen er alles aan doen, om tussen eind januari en de Valentijns-doomsday een vent te strikken, om toch maar even te ontsnappen aan het juk van de eenzaamheid, op precies die dag.  En wij – de venten – hebben dat niet door.

Het is moeilijk om hierover sociale experimenten op te zetten, maar als het klopt, dan zou het dus relatief simpeler moeten zijn om tussen pakweg eind januari en midden februari een vrouw te versieren. Stel het je maar voor. Begin februari, pintje drinken in een leuke tent, plezante madam tegen het lijf lopen.

Knip, succes… en hop, twee weken later geniet je van “Kleine Liefdesverklaringen van Venus,  op een bedje van Liefdeshooi, onder het genot van glaasjes Cupidobubbels (zie hiervoor mijn valentijn-cyclus De gerechtjes, of de productjes…) in één of andere mediocre middenstandstent.

Probeer er dan nadien nog maar eens onderuit te komen.

Daarom knapen, luistert allen goed!

Houd binnen dat zwijn,

tot na den Valentijn!