Ik werk in een heerlijk vakgebied. Elke week is er wel iets nieuws om je over te verbazen. Elke week wel een andere buzz, hype of een concept dat wordt klaargestoomd om de marketingwereld te bestormen. En het is opnieuw zo ver. Nuance: het is iets dat al een beetje bestond, maar ik wist niet dat er een naam voor bestond.

Twitter heeft Blue Fin labs overgenomen, en dat bedrijfje hield zich bezig met het meten van de impact en het verband tussen ‘sociale interacties en communicatie tijdens het tv-kijken’.

U denkt bij ‘sociaal’ en ‘tv’ ongetwijfeld aan lachen en het commanderen van jong grut om pintjes en chips te halen. Het zou me niet verwonderen dat ze dat fenomeen binnenkort bijvoorbeeld ‘social snacking’ noemen.  Zoals er ongetwijfeld nog een moment komt van ‘social sporting’, voetballen met een smartphone in de hand, of beter nog: re-enacting van internationale wedstrijden via PS3, maar dan in het echt. Andere mogelijkheid: ‘drinking games’ met jonge gastjes, die een shot achterover gooien telkens als Horatio van ‘CSI’ zijn zonnebril afzet.

Het zijn allemaal ideetjes maar dat is niet waar Blue Fin Labs zich mee bezighoudt. Het opzet van dat bedrijf is zoals te verwachten een stuk gesofisticeerder. Bij ‘social tv’ gaat het over de mate waarin een tv programma er in slaagt om activiteit op sociale netwerken te genereren. Ik heb het daar vroeger al eens over gehad. Het bekendste voorbeeld is bij ons allicht ‘Komen Eten’. Voor dat programma circuleert er op dit moment zelfs een grappig bingospelletje dat alle clichés oplijst. Bij wijze van grap, maar wel pijnlijk juist en bovendien erg amusant, omdat het meestal nog klopt ook.

Daar zijn we dus nu beland. Het gaat zelfs zover dat Google+ als social-mediaplatform wordt afgedaan net omdat de ‘interactive’ tijdens de SuperBowl daar erg klein was. Niet zo op Twitter en op Facebook.

Ik weet niet hoe het met u zit. Maar ik word daar moe van. Ik ben de eerste om tijdens een programma mijn mening te ventileren op twitter, maar om dat nu maatgevend te noemen voor het succes van een ‘format’? Dat gaat me te ver. Vooral ook omdat die interacties heel dikwijls samenvallen met uitlach-tv, met verkeerd spektakel. Ik hou mijn hart vast voor de dag dat programmamakers afgerekend worden op het (gebrek aan) social-tv-potentieel van hun geesteskinderen.

Om een voorbeeld te geven: de behoefte om te tweeten tijdens een film als ‘Schindler’s List’ is onbestaande. De discussies ten gronde die naar aanleiding van zo’n film gevoerd worden, zijn wel boeiend. ‘The Voice van V laanderen’ zorgt daarentegen steeds voor een tweet-bonanza, maar asjeblief: niet elke avond. Ja, ik ben voor het maatschappelijk debat, maar dan met echte inhoud, niet met snelle kreetjes. Na de terreur van de sms-voting gaan we nu dit krijgen, leren we het dan nooit?