We zijn aan’t ontsporen. Allemaal samen. Allemaal samen zwermen we van het ene naar het andere, op zoek naar het nieuwe, het betere, het andere. Mocht ik niet beter weten, ik zou zweren dat we iets zochten.
Ik sla gemakshalve een paar jaar over over, maar het afgelopen jaar na de kouwe kak/scheet in een fles (schrappen wat niet past) van Diaspora, zag ik iedereen naar Quora zwermen, om daar tot de vaststelling te komen dat we elkaar eigenlijk niet zo bijzonder veel te vragen hebben.
Niet getreurd, Linkedin was aan een inhaalbeweging bezig, dus allen daarheen. Een wildgroei van groepjes, discussies, newsplatformen, blijk gevend van bedrijvigheid, maar een vreselijke inhoudelijke armoede etalerend. Onder het mom van bezig zijn worden er schijndiscussies geïnitieerd waar een beetje onderlegde eerstejaarsstudent economie eigenlijk meteen antwoord op zou (moeten) kunnen geven. En alles wordt met een aura van expertise omhuld, terwijl het fundamenteel niets te betekenen heeft.
Pas op, ik pleit mezelf niet vrij, ik doe heel hard mee. Na Linkedin (new and improved) kwam Google+, en ondanks zijn kwaliteiten en mooie layout vrees ik dat het ook niet echt de killer app zal worden… maar ik kan me vergissen. Tussendoor hebben we ook even de Pinterest hype meegemaakt, mooi, veelbelovend en creatief, maar toch ook een gigantisch herkauw-apparaat.
En toen kwam Connect.me en ik vergeet er nog een paar, allemaal leuk, en allemaal mensen die – net als ik – als ‘dewiedeweerga’ hun hele netwerk van het ene platformpje connecteerden naar het volgende, om te beseffen dat ze er daar ook niets mee uitrichtten. En ik wil niet gezegd hebben dat elk van die platformen geen meerwaarde heeft, verre van, daarvoor ben ik een te enthousiast gebruiker. Ik deel een overweging, meer niet.
Spotify… zelfde verhaal, het werd een erezaak om er als de kippen bij te zijn. De Early Adopters konden pochen over hun moeilijkheden om hun UK account om te zetten naar een Belgische, de andere lieten zo snel mogelijk weten dat ze niet opgerzet waren met Justin Bieber/Selah Sue reclames tussen de muziek. Ik denk dan, wees blij dat het Milow niet was! Maar dat terzijde.
In no time zitten we met zijn allen weer bij elkaar in de anonieme warmte van weer een nieuw dingetje waar we wat bij elkaar kunnen binnenkijken. En het is niet verkeerd, je leert mensen echt wel op een andere manier kennen. Gortdroog op linkedin, geestig op twitter en met een verrassend goede muzikale smaak op lastfm, of spotify.
De grootste tristesse moet echter nog komen, ik ben nog niet klaar. Ik ben al een tijdje fan van Komen Eten, omdat het zo bevreemdend is, voyeurist, intriest en hilarisch. En toegegeven, met Twitter op de voorgrond is het even mooi amusement als het Eurovisie songfestival met vrienden samen. Maar al die mooie mensen, intelligent, en hard werkend, en met zo veel geweldige boeiende mogelijkheden om zich te amuseren, zitten mooi na, of tijdens, het eten naar het ‘kaske’ te kijken, alleen, of met twee en met elkaar te communiceren via de interwebs.
De vooruitgang meneer!
En dan begin ik te denken. En vooral ook naar mezelf te kijken. De ‘attention span’ in heel dit verhaal, die wordt alsmaar kleiner. Wie een paar jaar geleden continu zijn status update op facebook werd gevraagd of hij niets beter te doen had. De halveringstijd van een bericht op facebook is volgens mij nog ongeveer een halve dag, daarna verzinkt het onherroepelijk naar de achtergrond. Bij Twitter is dat nog minder. Als je niet post, besta je niet.
Ik weet waarover ik het heb en u, als u eerlijk bent ook. Extreem vroeg opstaan en je hersenen pijnigen om origineel te zijn en te tonen dat je er al weer bij bent. Snel reageren. Geestig zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een heerlijk medium. Maar zoals al eens gezegd ’t is een gigantisch café, waar je’t overzicht kunt behouden en naadloos van de ene conversatie in de andere kunt binnenbreken, en dus ook oeverloos kunt lullen. I love it. Maar wat stelt het allemaal voor? En hoe zwaar grijpt het in, in echt productieve tijd?
Ik maak mezelf dan wijs dat ik het doe tijdens de dode uren in de auto, maar die uren hoeven niet dood te zijn, ik zou ze even goed kunnen besteden aan echt denkwerk. In plaats daarvan hengel ik naar aandacht, en promoot ik een imago, waar ik me dan nadien moet voor forceren om het ook nog eens waar te maken.
En u doet hetzelfde. Echt wel. U gaat samen met kindjes op stap en beide echtelieden putten zich uit om instagrammetjes, digitale hierogliefen uit te wisselen over wat ze aan’t doen zijn. En iedereen kijkt via het schermpje mee, hoe gezellig het wel is. Ik weet niet hoe gezellig dat wel is? Ik denk dat het veel gezelliger kan. Als ik met mijn lief op stap ben, dan wordt er gepraat, ruzie gemaakt, gelachen, geleefd, maar de behoefte om uitgerekend dat ‘samen’ te doorbreken door individuele kreetjes in cyberspace is onbestaand.
Toevalligerwijze zat ik gisteren met twee van mijn kinderen (laat ons ze gemakshalve water en vuur noemen) aan tafel, en begonnen we te praten. Lang heeft dat geduurd, en bevredigend was het gevoel. En warm de herinnering, zelfs de dag nadien. En in alle eerlijkheid, het was juister en voelde beter aan dan een tijdslijn vol bijval van mensen over weer een gevatte geestigheid. En nogmaals, als geen ander, ik kick op die geestigheden!
Ik las gisteren dat creatie kennelijk geboren wordt uit frustratie, métier en eenzaamheid, (Stone). Ik wil dat wel geloven. In plaats daarvan blijf ik dikwijls gebiologeerd naar het schermpje, de schermpjes staren. Krijg ik wel genoeg #FF? Evolueren mijn social metrics wel in de juiste richting? Ben ik wel ‘bezig’?
En ik verrechtvaardig het door te stellen dat ik converseer met mijn lezers, mijn fanbase, mijn virtuele vrienden. En dat zijn ze ook echt, iedere keer ik twitjes tegenkom in het echt blijf ik me verbazen over de geestigheid en de veelzijdigheid van hun persoonlijkheid. Het is toch gewoon veel leuker ‘in ’t echt’ meestal?
Mijn dochter zei gisteren, het nadeel van facebook is dat je nooit meer een verhaal kunt vertellen tegen vriendinnen, want ze weten het al van op facebook. Hoe triest!
En het absolute dieptepunt is nu bereikt, waarbij heelder hordes intelligente mensen Scrabble liggen te spelen. Niks mis mee, alleen doen ze’t via hun tablet, of smartphone, in stilte. Alleen. Zonder te kunnen lachen om bijeen gefantaseerde woordjes. En ze cheaten, om te kunnen winnen… How low can you go?
Met wat pech spelen ze tegen elkaar… woordenloos.
Just! Guidooohh 
Dit is inderdaad het gevoel dat al een tijdje overheerst. Ik moet inderdaad ook vaststellen dat Twitter (om er maar één te noemen) de laatste tijd soms lijkt op een ongelooflijk groot café vol belangrijke mensen die om aandacht schreeuwen in plaats van die interessante plaats vol interessante mensen met interessante tweets, die ik vroeger leerde kennen. En dan, plots, post er wéér iemand zo’n interessante tweet, en ben je weer vertrokken ;-D
Ik wacht al een paar jaar op het eerste feestje waar iedereen verplicht zijn smart phone aan de ingang moet afgeven, zodat iedereen met het hier-en-nu bezig is en niet bang moet zijn dat er ergens genante foto’s opduiken.
Mooie tekst en zo herkenbaar. Zelf ervaar ik ook de drang om deel te willen uitmaken van al die nieuwe manieren van communiceren en tegelijkertijd verlang ik soms ook naar the cloud of unknowing. Soms heb ik er eventjes echt genoeg van. Ik zal je alvast ook een like geven, kwestie dat je social statistics op peil blijven 😉
True story en heel herkenbaar. Ik denk dat ieder van ons, tweeps en bloggers, een enorm ego hebben en de drang voelen om dat te outen. Al zijn er natuurlijk gradaties. Ikzelf heb altijd geblogd omdat ik op de één of andere gedachte kwam waarvan ik dacht die in een leuke post te kunnen gieten. Een bedenking die ik me maak, waarvan ik dacht dat er nog mensen moeten zijn die zo denken en de goesting om dat in een leuke post te gieten. Ik blogde meer voor mezelf dan voor een ander. Ook al streelde het uiteraard mijn ego als men een reactie naliet dat men mijn post ‘leuk’ of ‘mooi’ vond. Een reactie tout court. Dan weet je dat je mensen op een bepaalde manier hebt kunnen beroeren. Of als iemand me op café aansprak en me vertelde m’n blog op de voet te volgen. Natuurlijk is dat leuk om horen. Maar het mag geen doel op zich worden. Vind ik.
Op Twitter is het nog erger. Daar heb je inderdaad een bepaalde groep ‘ik moet elk uur minstens vijf tweets posten of ik hoor er niet meer bij’ tweeps. Niet dat ik daar iets op tegen heb, integendeel, vaak zorgen zij voor de leuke tweets en discussies die mijn werkpauzes aangenaam maken. Maar als ik op zondagmorgen door m’n timeline ga en zie dat er weer x-aantal zijn die tijdens het uitgaan alles wat ze gedronken hebben en elke goeie plaat die ze gehoord hebben, op twitter hebben gezwierd, dan stel ik me daar toch bepaalde vragen bij. Nogmaals, niet dat ik daar iets op tegen heb, maar ik heb nog nooit de behoefte gehad om op vrijdag- of zaterdagavond, tijdens het uitgaan met m’n vriendin en maten, m’n gsm uit te halen en daar iets over op Twitter te plaatsen…
Soit, het is een wereld op zich geworden. Maar dergelijke post zet iedereen inderdaad eens voor de spiegel. Dat we de echte wereld ook niet uit het oog mogen verliezen…
as they say… zwei seelen, eine gedanke… maar omdat den duits nu ambetant doet… Two think as one… dank voor je reactie
wacht maar tot binnenkort: dan is het weer ‘mijn trends voor 2012’ tijd. Kan je je daar weer op verkneukelen. (en wij genieten van de volgende blogpost).
Een fantastisch voorbeeld van hoe introspectie tot maatschappijkritiek kan evolueren, mooie post.
Herkenbaar, ik pleit ook schuldig. Onlangs maakte ik dezelfde reflectie toen we met de collega’s tijdens de middaglunch in het bedrijfsrestaurant – in alle stilte – met en tegen elkaar #Wordfeud aan het spelen waren. Idiotie ten top?
oei, erg! moet een onwezenlijk beeld geweest zijn
Ik voel helemaal niet de nood om de geestige uit te hangen op FB (het enige netwerk waar ik dagelijks een kijkje neem). Ik vind het zelfs een beetje griezelig om een statusupdate te posten. Ik zou in een vol café ook niet brullen: ‘Hé, ik ben op reis geweest’. Tant pis voor mijn imago. Alle mensen waarmee ik op FB zit, kennen mij ook in het echt. ‘k Zou het triest vinden als ze hun oordeel over mij zouden baseren op m’n FB-statusupdates.
Ik zit op FB voor de uitnodigingen voor evenementen, de nieuwsjes die het makkelijker praten maken met mensen die je niet dikwijls ziet (genre ‘Ha, hoe was de reis? of ‘is uwe kleinen al genezen?’) en het nieuws van kranten en organisaties waarvan ik fan ben.
Mensen leren kennen via FB, dat is mijn nog niet overkomen. Of toch wel, maar dat was geen succes: http://oponseentje.blogspot.com/2011/01/lies-maakt-vrienden-op-facebook.html
Via het bloggen heb ik wel al de meest fantastische mensen leren kennen. Leve het bloggen dus!
Hou de avond voor volgende eurovisie maar al vrij hee .. Enne… jij hebt onlangs een leuk real scrabble avondje gemist in Zoersel 🙂
correctie, ik was niet uitgenodigd!! 😉
F*ck, ik ontdek Pinterest nu pas! Altijd gedacht dat het een flauwe woordspeling was 🙂 Ach, noem het een evolutie, noem het een reactie, whatever. Ik ben vanmiddag in Antwerpen gaan lunchen met @nodesktophero en @lamazone. Twee toffe mensen die ik via Twitter leerde kennen en vandaag voor het eerst in real life zag. Ik heb daar met veel plezier 200 km voor over. Maar ondertussen weet je het: die pinten staan genoteerd in mijn (digitale) agenda!
ik ben van ’t zelfde gedacht. Zalig om op die manier nieuwe mensen te leren kennen, doe je dat niet dan wordt het pas triest… En ik heb erg mooie boards op pinterest, al zeg ik het zelf!
Erg interessant onderwerp! Ik las laatst een artikel over hoe het gebruik van social media onder jongeren voor eenzaamheid zorgt. Het verleren van vrienden maken werd hierbij genoemd. Ik vind het eng en zielig tegelijk. En het ergste is dat ik ook tot deze club behoor.
http://www.rtl.nl/(/actueel/rtlnieuws/opmerkelijk/)/components/actueel/rtlnieuws/2011/08_augustus/15/opmerkelijk/Online-jongeren-net-zo-eenzaam-als-ouderen.xml
interessant artikel, dank je.
What can I say.
Pintje?
komt er zeker van. 😉
Vind je analyse best interessant, maar zonder twitter had ik ze nooit gekend…
ik besef het als geen ander, ik vind het ook echt een prachtig medium, maar de hang naar erkenning, die ik bij mezelf ervaar, zet aan tot denken. 😉
klop erop
Weer een knap staaltje. Je plaatst ieder van ons voor de spiegel.
En ja, ik ben ook een tablet-scrabble-man.
Volgens mij zit er maar één ding op: een scrabble-avond met al die woordenloze spelers!
ik speel het ook graag hoor, maar niets haalt het bij samen lachen voor het bord, en de brute overreding van de grote redenaars, dat QRRRPHHG echt wel een woord is,
Knappe post. Onze tijd wordt ongetwijfeld een erg vreemd hoofdstuk in de geschiedenisboeken.
Thxs mate. Je weet, ik ben altijd een beetje zenuwachtig als ik je avatar zie opduiken in mijn comments 😉
tja, ook ik creëer uit frustratie, métier en eenzaamheid 🙂
Laat ons samen zuipen en verder creëren!
Mooi gezegd… en, shit, helaas herkenbaar. Nog een leestip: http://www.guardian.co.uk/books/2010/feb/21/the-age-of-absurdity-foley
Thxs, leuk, nog eentje om te lezen en of bij de hoop te smijten..;-)
Juist.
Al gelezen? http://www.theshallowsbook.com/nicholascarr/Nicholas_Carrs_The_Shallows.html
Neen, dank je, ga ik zeker doen…
Yep, so true. Komt wél ff aan die tekst 😉