De sociale media. En hoe ze je helpen in de menselijke contacten. Een stokpaardje. Een ergernisje. En waar een ergernis is is ook wel een blog te schrijven. Over de vluchtigheid, de paradox van het makkelijke contact, wat resulteert in geen zorg, geen zorgvuldigheid.
Een tijdje geleden was het mijn verjaardag. Allang niet meer iets waar ik echt vrolijk door word. Om eerlijk te zijn, al van kindsbeen af heb ik elk jaar gehoopt dat mijn ouders het zouden vergeten, zodat ik ’s avonds een beetje verongelijkt zou kunnen doen. Nooit gelukt. Maar verder heb ik er niet veel aan.
Dit jaar was de luim dusdanig dat ik mijn verjaardag ook uit mijn facebook profiel wipte, ongeveer een week op voorhand en dat ik dezelfde dag ook niemand ongein op mijn prikbord liet schrijven. Als het moest, dan maar via privé berichtjes. Containment heet dat. Nergens last van gehad. Hooguit vier vijf berichtjes, waar ik dan ook in alle ernst en met plezier op gereageerd heb. Dat lijken mij de mensen te zijn die echt weten wie je bent en hoe het echt zit met je leven. Trieste balans uiteraard, maar niemand heeft gezegd dat het altijd vrolijk moet zijn.
Maar wat zie ik nu? Erger nog, ik constateer het niet alleen, ik doe er ook nog eens aan mee. Ik kijk ’s morgens eens op facebook wie er jarig is, zet bij die mensen een fijn goedbedoeld berichtje op hun ‘wall’ ( die moeite doe ik nog wel, wil niet verzanden tussen de happy birthdays en 3 dikke kussen tekstsjablonen) en ’s avonds ‘liken’ ze dat. Kous af, voor iedereen. Twee muisklikken later is ’t al weer voorbij.
Waar wil hij naar toe? Ik hoor het u denken. Welnu, het gemakkelijke contact leidt enerzijds tot een fenomeen dat niemand je verjaardag nog vergeet, maar dat datzelfde gegeven ook absoluut niet meer belangrijk is. Het is uitgehold. Ik stond er vroeger om bekend dat ik rigoureus aan de verjaardagen van mijn vrienden dacht, zelfs aan sterfdata die relevant waren. Dat werd geapprecieerd. Nu is dat ‘normaal’, terwijl het in wezen ‘leeg’ geworden is. En dat is allemaal de schuld van de sociale media. Voilà… het geheugensteuntje holt uit wat ooit waardevol was.
En helaas, helaas, dat is niet het enige. als je tegenwoordig ziek bent, of godbetert half invalide omwille van wat dan ook, dan wordt dat wel even genoteerd. Maar een halve dag later even prompt vergeten. “Ze is toch moeilijk bereikbaar! Ik heb een sms gestuurd omdat ze niet opneemt om over die mail te praten die ik haar gestuurd heb.” Dat soort ongein.
Ze is ziek! Ze heeft dat gemeld. Niet om het te acteren en dan te vergeten, maar om er rekening mee te houden! En als ze er een week niet is, dan is dat geen reden tot irritatie, maar een indicatie van ernst. Het is in die context misschien verkieselijk om even een bezoekje te brengen, eerder dan een moderne-communicatiemiddelen-carpet-bombing-actie in te zetten.
Het is alsof bereikbaarheid zaligmakend geworden is en al de rest doet vergeten. Het resultaat is troosteloze en verarmende communicatie, van een oppervlakkige en trieste soort. Een beetje jammer eigenlijk. En met deze opwekkende gedachte stuur ik jullie allemaal het weekend in!
Just! Guidooohh 
Ach, al voor Facebook populair werd, was de verjaardagskaart een bijna vergeten gebruik. Nu denken de mensen nog eens aan je verjaardag!
ik weet niet of ze aan je denken, ze reageren automatisch, dat vind ik er zo jammer aan…
Ach, “als Facebook in 1 ding geslaagd is, dan is het wel om de jeugd er toe aan te zetten om verjaardagen te onthouden”, las ik overlaatst ergens online, over vluchtigheid gesproken. Ergens bevat dat statement wel een grond van waarheid. Of dat het dan gemeende wensen zijn, laat staan dat ze elkaar effectief het licht in de ogen gunnen en het beste toewensen voor weer een levensjaar, dat laat ik maar wijselijk in het midden.
De vraag is: wil je de ‘beste wensen’ nu, of niet? Ik ken je verder niet persoonlijk, tenzij ‘by proxy’, maar de algemene vriendelijke mens in me gebiedt me toch om te zeggen, hetzij een beetje laat: gefeliciteerd en alvast het beste voor het komende jaar.
Ik denk dat die vluchtigheid en oppervlakkigheid niet enkel verbonden is met of te wijten is aan of wat dan ook met sociale media. Ik vrees een beetje dat het allemaal tekenen zijn van deze tijd en de huidige maatschappij. Wij hebben het allemaal druk druk druk. Onze kinderen hebben het allemaal druk druk druk. Studenten hebben haast allemaal een job. Dus door het feit dat we allemaal geen tijd meer over hebben en dus ook veel tijd moeten steken in het onthaasten, daardoor hebben we dan ook maar bitter weinig tijd of energie meer over voor onze contacten. We willen nog wel onze sociale contacten onderhouden maar doen dat helaas op de vluchtige en zelfde haastige manier als de manier waarop we leven.
Maar alvast weer bedankt voor de leuke tekst en de stof tot nadenken (heb er in het weekend wel inderdaad enkele keren lopen over nadenken).
Dank voor je reactie en rake bespiegelingen. Ik voel me – op een dag als deze – geprivilegieerd. Ik zit in de tuin van mijn lief, met een glas wijn, naarstig te pennen aan een blogje, na toch wel een fijn weekend. En dan krijg ik mooie en zinvolle reacties terug, op een tekst, op woorden. Met woorden, die toch zorgvuldig gekozen zijn. Ook dat is iets waar we te weinig bij stil staan. Dat mensen de moeite nemen om te reageren, om een tekst te laten doorsijpelen. Ik word er bijna lyrisch van. Maar ik weet het dus wel degelijk enorm te appreciëren. Dat dat tenminste geweten is!
Verjaar ook vandaag. Op mijn leeftijd (stukken ouder dan jij) begin dit een aanvaardingsproces te worden van de jaren van wijsheid. Zolang wij van groene blaadjes blijven houden is er niets ergs aan de hand.
Prettige verjaardag. Dat van die groene blaadjes mag je wel volledig voor eigen rekening houden 😉
Dank ook voor je reactie.
ach, niet zo depri.
nu we allemaal zoveel meer “vrienden” hebben, kunnen we toch niet alle data onthouden (ik spreek voor mezelf). dus een facebook geheugensteun is best wel goed.
Had ik het geweten ….. dan had ik je misschien wel gebeld…. maar nu kon ik niet 😦
en bij deze … een late gelukkige verjaardag maar vooral een gelukkig jaar….en ik zal je niet bellen 🙂
cheers
J.
sad but very true, again:)
En weet je wat zo mogelijk nog erger is? Maak binnen de kortste keren nog zo’n goed bedoelde, geëngageerde, kritische bedenking, en voor je het weet plaatst men jou in de categorie ‘verzuurd’, want ‘te serieus’.
Tegenwoordig moet alles even vluchtig zijn. Ook en zeker datgene waarover we een mening hebben en of geven. Hou het luchtig, en vooral niet té kritisch als het even kan.
Zonder met de vinger te willen wijzen naar die zender, die man of dat programma, maar… de wereld wordt stilaan een grote Walters Verjaardagshow…
Zolang we maar geen moeite moeten doen, niet al te hard moeten nadenken laat staan ons zorgen maken. En God beware ons van empathie, ethiek en normen en waarden, dat vooral!
Triestig ja, inderdaad. Maar dat sta ik al maanden, wat zeg ik jarenlang te prediken, Guido. En weet je met welk resultaat? “Dat ik verzuurd ben” -knipoog-
Fijn weekend,
Laurens,
Een beetje frisse zuurtjes als weerwerk tegen de sociale kandij kan ik best apprecieren hoor:) Maar ik vind in Guidooooooohh’s stukje wel wat meer nuance en relativering terug dan in jouw betoog. Daarom hou ik toch meer van Guidooooohh.
Huh? Heb nooit beweerd een wedstrijd met de grootmeester aan te gaan. Dat weet hij. Laat staan dat ik jou literair wou bekoren. 😉 Met bovenstaande wou ik instemmend ja-knikken. Blijkbaar liet ik me daarbij naar jouw mening iets te hard gaan? M’n vlees is zwak. Ik zal het nooit meer doen.
Jongens, as always, laat het ons licht badinerend houden, we hebben allemaal wel eens een moment dat het ons teveel wordt, maar het is niet meer dan dat… 😉 echt niet.
Laurens,
Het was zo niet bedoeld. Ik wou gewoon eens kunnen zeggen hoeveel ik van Guidooooooh hou:) En ook van de reacties die er op zijn stukjes komen!
Liefste Guido, en nog lievere bollegijz,
Van zodra men niet genoeg smileys plaatst, denken mensen meteen dat het serieus is. Zo blijkt ook nu weer. Kalmerende en verontschuldigende woorden waren heus niet nodig. Ben zeer goed geluimd. Zeker bij het lezen van stukjes als die van bovenstaande ondergewaardeerde auteur en bij het voeren van ‘open’ heen en weer reacties. Geen zorgen dus. En nog belangrijker: maak er wederom een spetterend anti-zuur weekend van kapoenen!
er groeit iets moois tussen ons, niet 😉
btw, ik ben wel blij met reacties en complimenten, echt wel !
Net zoals de evolutie van de kennis: vroeger wisten we weinig van veel, nu weten we veel van weinig.
Toen waren we wat onbereikbaarder, maar werden we wel geraakt door wat ons pad kruiste.
Ach Guido, VDB zei het al: Trop is te veel, en te veel is trop.