Ha, de intelligentsia! Die schone soort. Sommige van die mensen kom ik ook in het echte leven tegen, op feestjes (ja, ik ben een gelukzak!). Ik heb eens geprobeerd om ze in vakjes te zetten, wat allicht niet klopt, maar op zich best een vermakelijk idee is. Ik ben er eigenlijk benieuwd naar, of u ze ook (h)erkent.

De Bedachtzame. Dat is ‘by far’ de meest ergerlijke. Het is de man/vrouw die traag, en liefst met wat moeilijke woorden de dingen verwoordt op een manier waardoor het gezelschap rond hem onmiddellijk in slaap valt, maar ook niet durft te twijfelen aan zijn autoriteit. Caroline-Gennez-gewijs houden ze hun publiek in een soort van didactische houdgreep. Ze. Verklaren. De. Dingen. Op. Een. Bevattelijke. Wijze. Rinkelt er een belletje? Waar makkelijke dingen moeilijk gemaakt worden, waar spontane opmerkingen ineens verzanden in een epistemologisch debat? Dat type. Waanzinnig saaie mensen om mee te praten. Een lang goed gesprek gevoerd? Het zal wel, maar nauwelijks gedachtenlijnen ontwikkeld.

De Nostalgische Archivaris. Het klinkt hermetisch. Het is het niet, en u kent ze. Is het u nooit overkomen dat u laaiend enthousiast over een boek, een plaat, een theatervoorstelling kwam vertellen, en dat er dan iemand snerend zei dat het vroegere werk beter was? Die types. Vroeger was beter, het eerste werk was beter, in die bezetting klonk het beter, ze hebben al beter gezien, ze weten het beter. Hun kennis is encyclopedisch. Je kunt het ook nooit winnen, want als je het op tijdlijn probeert te halen gaan ze dieper.  Ah, het Stabat Mater… ja, ja, uiteraard Pergolesi, maar wie heeft het uitgevoerd? Welk ensemble? Welke platendruk bedoel je dan? etc, etc…   Met geen mogelijkheid kun je  van dit soort experten debat winnen. Niet dat het altijd om winnen gaat, maar ’t is de manier waarop ze de vreugde van een ontdekking onderuit halen, het zijn de dementors van elk gesprek. Ze zuigen de ziel eruit.

De Rustige Reutelaar. Elk gesprek bestaat uit participanten, onderwerpen en ritme. Let maar eens op, het is echt zo. Wie het ritme onderuit haalt zorgt voor onzekerheid, en zachtjes dooft het verhaal uit. niemand durft nog, niemand kan nog.  De Bedachtzame Reutelaar begint meestal zijn zinnen met ‘Ik ben het er niet helemaal mee eens….. en dan volgt een pijnlijke cadenza aan voorwaardelijken, pauzes, kreunen, risicoloze tussenzinnetjes. Niemand weet waar het naar toe gaat, hijzelf ook niet. Er zijn wat vage toespelingen, wat staren in de verte… Het is onmogelijk om ze te negeren, je kunt ze niet onderbreken en je weet niet wanneer ze klaar zijn. Heel, heel moeilijk! Treurnis wordt ons deel met een rustige reutelaar in ons midden.

De Cynische Conspiracyman. ‘He is in the know’. Hij weet. wij gissen. Typische uitlatingen van dit soort types zijn ‘Tja, als je denkt dat het zo in elkaar zit….’ (deze drie puntjes zijn dan synoniem voor veelbetekenend stilzwijgen).  ‘Ik denk dat dat redelijk kort door de bocht is, wat je daar zegt, maar goed… (weer cf supra)’ . Je kunt geen domein aanhalen of ze kennen de zogezegde achtergronden, en het maakt niet uit of dat nu mode, architectuur, politiek of bedrijfsleven is. Ze weten het.  Ze weten alles, en wij zullen het later wel in de kranten lezen. Geen hond die dan nog weet wat ze er ooit over zouden kunnen gezegd hebben. Het is een spel van veelbetekenende glimlachjes, van uitgestelde beloftes en van holheid. Maar het maakt indruk.Wij kijken er met grote ogen en onverholen achting naar, ‘coz they know people in high places’. De sfinxen.

De Wauwelende Woordjesbrouwer. Het lijkt alsof ze het grote blufboek van Paul Jacobs vanbuiten kennen. Gebrek aan logische opbouw en argumentatie wordt verborgen onder terminologie. Gebrek aan kennis wordt bedolven onder namedropping en feitjesherkauwen. Uitermate vervelend en irritant, ook omdat het soms fout is, maar niemand durft er tegen ingaan, omdat de meeste mensen die parate kennis niet hebben. Laten uitrazen, die handel en verder babbelen.

De Drammer.  Ik heb mezelf ook maar in een groep gesmeten, ook al maak ik daar puur IQ-matig misschien niet eens aanspraak op. Ik zou liefst van al, altijd een flipboard meezeulen om stellingen redeneringen toch maar goed op te schrijven, zodat er geen inconsistenties in het verhaal komen. Mateloos irriterend en gelijkhebberig, deze soort. Ze pakken je op woorden, op redeneringen, ze willen in heel erg hoge mate gelijk halen, en halen zo de bubbeltjes uit elke sprankelende conversatie. Ze hebben ook geen schrik om zowel demagogische als rhetorische truukjes uit te halen. als er maar gewonnen wordt.

Wat mij van hen onderscheidt is dat ik al heel lang beseft heb dat je dat beter houdt voor een gesprek van man tot man, of vrouw tot vrouw, maar beter niet in gezelschap begint te doen, om bovenstaande reden. It kills the ambiance.  Vandaar dat ik me op recepties onledig houd met licht badinerende bespiegelingen. Oh ja, je moet het ook nooit doen in een gesprek van man tot vrouw, it kills the sex.