“Hier zitten veel Guidowijven… ”
Het is – net zoals de tussenpintjes – een concept dat enige toelichting verdient en verdraagt. Een Guidowijf – kort door de bocht – is schoon van ver, maar ver van schoon. En het is het soort van vrouwen dat voor mij schijnt te vallen, of ik voor hen. Dat laat ik in het midden. Het doet een beetje oneer aan de rijkdom van het concept, want er valt zoveel over te vertellen, maar laat ons het daar voorlopig bij houden, het ging immers over schoolfeestjes. Het is ook een idee dat mij verkocht werd door de K-woman. Zij heeft daar nogal een fijn oog voor. Voor alle duidelijkheid, ‘schoon’ word hier niet gebruikt als esthetische categorie, en ook niet in de zin van proper op hun lijf…
Zij vermoedt in mij ook een aanhanger van ordinair. Ik ga dat niet ontkennen… ook al omdat het geen zin heeft, het is een strijd die je nooit kunt winnen. Maar er valt overigens wel iets voor te zeggen. In tijden van celibaat heb je immers de meeste leut met ‘stringsletjes’ en ‘cleavage-cuties’, maar om nu te zeggen dat je daar iets mee opbouwt, uitbouwt? Ik dacht het niet.
Het artistieke, licht levensmoe type, is overigens ook niet zo’n aanrader in die context, omdat de ‘sex-probabiliteit’ daar te laag ligt. Je bent in beide gevallen zeker van dronkenschap, maar niet echt van verlossing. Fysiek dan… Dus ligt de keuze voor de hand. doe mij maar zo’n stringding. Strakke designerjeans, lekker opgetut, voltijds aan de cava, en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid van die kleine handdoekjes die in dégradé gerangschikt liggen op een plankje, naast de potpourri van bosvruchten in de badkamer. Properkes quoi!
Toen ik nog getrouwd was ging ik naar schoolfeestjes als papa en echtgenoot. Nooit heb ik een Guidowijf ontwaard. Ik zag de mama’s van de kindjes uit de klas van mijn dochters en zonen. Daarmee was de kous af. Geen boze intenties of snode overwegingen.
Nadien, als gescheiden man, was ik meer de sponsor van de schoolfeestjes. Ik werd uitgenodigd om er geld uit te geven. Ook toen lagen de prioriteiten anders. Ik had oog voor mijn kinderen, en hun leerkrachten, en voor de klok. Ik verveelde me er en bleef er liefst niet te lang en zowiezo geen hele middag. Ja, ik geef het toe. Een slechte vader.
Nu was ik er als observator en chroniqueur. Ik was er ook en vooral om wat pintjes te drinken met vrienden, en om te lachen en te vertellen. Maar dat terzijde.
Het was al een tijd geleden dat ik op het speelplein van een schooltje rondgelopen had, maar in plaats van Guidowijven zag ik eigenlijk iets heel anders. Ik zag verwaarloosde vrouwen. Niet fysiek hè, maar meer op het mentale vlak. Vrouwen die zich terdege van hun huishoudelijke taken kwijten, die man en kroost organiseren, voeden en liefhebben, en die in plaats daarvan niks terugkrijgen.
Oh jawel, auto’s, vakanties, en schoon kleedskes. Dat wel. Maar aandacht? een beetje aandacht, beste heren, daar gaat het over. Een vrouw, die zich helemaal opgetut heeft voor een schoolfeestje, hoe triest kan je bestaan zijn? Als je het daarvoor al doet…
Een schoolfeestje, daar kom je als mama eigenlijk om je kind te zien ravotten, de school wat te helpen. Als ’t echt moet bijspringen in de stand van de pannenkoeken, maar om er opgetut als naar het tuinfeest van Q heen te springen… nou nou nou.
Omdat ik een mens van het empirisch onderzoek ben, en ook wel een beetje van het woord, besloot ik het te testen. Complimentje links en rechts, wat lachen en dollen, op het flirterige af, met wildvreemden, en oh wat lieten ze het zich welgevallen…
Dat is toch niet normaal? Die vrouwen zouden in de fleur van hun leven moeten zijn, met opgroeiende kinderen, met een vent, met alles wat hun hart begeert. En in plaats daarvan zie je ze bijna radioactief opgloeien als een totaal onbekende een gratuit complimentje maakt of wat vriendelijk lacht. Waar zijn we – als vent, als koppel – in de fout gegaan?
Just! Guidooohh 
Sex-probabiliteit, dat is een mooie term. Geeft het een wetenschappelijk tintje!
Ik heb een pak binnenpretjes als ik dit lees! Stringsletjes en cleavage-cuties, dat gaat nog lang meegaan! Ik kijk al uit naar het volgense schoolfeest. By the way je komt ze ook tegen op communie- en lentefeestjes. Andere setting, zelfde moodswing!
Beste Guido,
Wat is er mis mee je op te tutten voor een schoolfeest?
Sommige vrouwen gaan graag tiptop de deur uit, uit respect voor zichzelf.
Eenmaal +35 zijn onze wapens tegen de tand des tijds wat straffer dan een huispak en losse haren in onze tanden.
En een complimentje krijgen is altijd meegenomen, als je als man dan al meteen de gloeilamp ziet branden…….tja.
Op zich is daar uiteraard niks mis mee, dat is zelfs prettig om naar te kijken. In mijn stukjes gaat het over uitvergroting, nooit over hoe de realiteit mogelijkerwijze is… Ook geen zin om wie dan ook voor wat dan ook te ver/be-oordelen. Hoop dat het zo ook niet overkwam. Dank dat je ’t leest en reageert
ik hoop dat ik mijn lief eerder achter de pannenkoekenkraam zie bijspringen dan zich als een halve taart in de cava en op de aanwezige vaders te storten…
Ooit.
Rofl 😉 ooit…
Als alleenstaande financieel niks onderdoende vrouw heb ik dezelfde gedachtengang over mannen. Genieten is de boodschap en niet teveel vragen stellen.
Misschien hebben die vrouwen voor hun verkeerde keuzes gemaakt in het leven Guido? Een beredeneerde keuze voor materiële uiterlijkheden met een man die dat met alle plezier sponsort. Meneer leeft zich toch uit in zijn boeiende job en vindt het niet erg dat hij harder moet werken om het plaatje van mevrouw te doen kloppen. Op schoolfeestjes staat meneer met zijn soortgenoten uitbundig pintjes te drinken en is mevrouw blij dat er nog chroniqueurs zijn.
’s Morgens wordt mevrouw berustend wakker en vertrekt ze naar Knokke om een nieuw kleedje te kopen voor het volgende schoolfeest. In de auto vraagt ze zich af waarom ze niet had gekozen voor die passionele avontuurlijke dromer. Uiteindelijk is ze toch blij dat ze niet in de financieel mindere interessante seriële monogamie is terecht gekomen en beslist om zichzelf te trakteren op een stel niet te belopen maar aandachtsverzekerende pumps.
prachtig, het klinkt alsof je het wereldje kent… 😉
Dank voor je reactie.
Er is gezinsdruk om de stad te verlaten en naar Zoersel te verhuizen;-)
Zijn die vrouwen en hun respectieve echtgenoot niet simpelweg uit elkaar gegroeid en op elkaar uitgekeken?
zal heel dicht bij de waarheid liggen, but your guess is as good as mine.. misschien zijn het ook gewoon vervelende vrouwen die niet beter verdienen 😉
thxs voor reactie !
Guido, ik moet ontzettend lachten en blèten met je stuk. Dit kwam er bij me op: als die vrouwen nu net een nieuwe jurk aan hadden voor de receptie na het schoolfeest ? En wat als die vrouwen radioactief opgloeien omdat ze na zo’n gratuit compliment beseffen dat ze het getroffen hebben met hun partner? ’t Is maar voor welke bril je kiest.
Monique,
uiteraard, en leuk voor al die vrouwen dat ze met verschillende nieuwe mooie outfitjes naar een receptie gaan waar de dresscode kennelijk heel divers is.
En uiteraard ben ik dermate transparant en weerzinwekkend dat ik ze blijer kon maken met hun partner. Ik heb al gezegd dat ik een ‘poor judge of character’ ben. En toch leken ze me blij…
😉
Ik ben overigens altijd blij als mensen een bril opzetten om over een situatie na te denken, en de waarheid, dat weet ik, die bestaat niet, of ik heb hem alleszins niet in pacht.
Bedankt voor je fijne reactie, zet mij ook weer eens aan het denken.