Net als je denkt dat de cyclus ‘Guido en publieke toiletten’  definitief afloopt, helpt het lot een handje. En kijk, de vragen borrelen op:  Wie ontwerpt het? Wie laat het in de winkels toe? Wie koopt het? Over wie het gebruikt kan helaas geen ambiguiteit ontstaan. We moeten wel – of in dit geval: ik moest wel-  het alternatief is nog onsmakelijker, en bespaar ik julie.

Je gelooft het niet

En toch, misschien is het zo gek nog niet. Uiteindelijk liggen zwart en donkerbruin qua tonaliteit dichter bij de finaliteit van de toepassing dan het zo vertrouwde maagdelijk wit.
Het gebruik van zwart papier kan gezien worden als een poging om de confrontatie minder scherp te maken, en de gebruiker minder acuut te wijzen op het vergankelijke van zijn stofwisseling.

Vanuit metafysisch oogpunt valt er dus wel degelijk iets te zeggen voor deze nieuwigheid, maar voor de controlefreaks onder ons, is het een moeilijker gegeven.

Wanneer zijn we echt, honderd percent, genadeloos, zeker van een smetteloos uitgevoerde operatie? In de lakmoestest van de veegoperatie kunnen we immers niet zeker genoeg zijn. Zo hebben we het ook onze kinderen geleerd. Laat zwart of bruin een dergelijke grondige aanpak toe? Wellicht wel, maar dan moeten we ons metafysische argument loslaten. Nabije inspectie drukt ons immers als het ware met de neus op de feiten, een ietwat onkiese aanpak, als u ’t mij vraagt.

Ik vrees dat we dit fenomeen moeten afdoen als de zoveelste grillige productline extension, ingegeven door een marketeer met teveel oog voor design en te weinig begrip voor de ‘practicalities of life’. Toegegeven, het moeten niet altijd bloemetjes zijn, maar ik zou toch willen pleiten voor een overwicht van wit, in dit gegeven. Kunnen we dat afspreken?

Dat brengt mij overigens naadloos (pun not intended) bij het volgende vraagstuk. Destijds werkte ik als consultant bij Nielsen. Wij merkten op dat de per capita consumptie van toiletpapier in het Zuiden hoger ligt dan in het Noorden des lands. Intrigerend toch? De juiste cijfers ontgaan mij maar het verschil was significant genoeg om er wilde theorieën op los te laten. Ik vermeld er een paar.

Het agrarische Noorden zou meer buitentoiletten hebben, waarbij gebruik gemaakt werd van free press, unigro boeken (u weet wel, postorder om blaaspijpjes van te maken) en dies meer… Ik weet niet of dat nog steeds het geval is en durf het eerlijk gezegd te betwijfelen.

Een andere theorie was veel creatiever, en legde de oorzaak bij de manier van gebruiken. Vlamingen zouden geneigd zijn het wrijfproces te herhalen, telkens opnieuw, met twee netjes opgevouwen velletjes, telkenmale checkend of er nog residuwaarden te bespeuren zijn. Zolang er sporen zijn, blijft de Vlaming ze wegwrijven, weliswaar per twee velletjes. In het Zuiden des lands zou dat iets nonchalanter gebeuren, zelfde uitgangspunt maar dan met proppen papier. Mooi toch?

Een andere mogelijkheid is het gebruik van de ‘halve keukenrol’ voor andere doeleinden dan simpel toiletbezoek. Een rolletje papier in de keuken maakt algauw een verschil met het gebruik van huishoudrollen. Dat het omgekeerde fenomeen niet tot uiting kwam in de Nielsen cijfers hoeft niets te betekenen. De penetratie van huishoudrollen was minder algemeen dan van toiletpapier.

Een vriendin van mij voegde daar onlangs nadenkend aan toe dat het wellicht ook te maken heeft met de eigen volksaard. Er werden daarbij woorden gepreveld als ‘anaal retentief’ en ‘zuinig’.
Niet zo fraai op het eerste gezicht, maar daarom niet minder discussie waard… Voor Master Foods bracht ik ooit eens een bezoek aan Waltham-on-Walt, waar ze een research labo voor pet food hadden. Eén van de amusantere bezigheden was daar het tot ontploffing brengen van dierlijke excrementen. Om de calorische restwaarde te bepalen. Private Label producten bleken een hogere energetische waarde te hebben, wat er dus op wijst dat er nog voedingsstoffen inzaten die niet geabsorbeerd werden door de beestjes. Kan een dergelijke redenering mutatis mutandis op de Vlaming en zijn eetgewoontes overgezet worden?

Misschien hebben Vlamingen gewoon een voedingspatroon dat gericht is op minder verlies, en daardoor ook minder gewrijf, en ligt dat bij onze Bourgondische zuiderburen nog net iets anders.

Zoveel vragen, en dat allemaal door een simpel rolletje papier… maar als u antwoorden hebt.