André Everaert (1933-2014)
Ik mag misbruik van u maken. U leest mij, u kent mij onderhand beter dan ik mezelf meen te kennen. Dus mag ik even op u leunen. Zo gaat dat, in mijn kop.
Ik heb het even moeilijk. Verwarring is mijn deel. Ik moet er wat uit gulpen.
Ik had het er vandaag met de K-woman over. Ik voel geen verdriet, ik voel geen gemis. Dat is geen grootspraak. Het is een bijzondere vaststelling. En tegelijk hik ik constant tegen een enorme huilbui aan, die ik voor me uitduw, zonder ze te willen zien.
Ik ben jaloers op de oprechtheid, en de zuiverheid van de gevoelens van mijn broers, en de onvoorwaardelijkheid die daaraan verbonden is. Ook al gaat dat ten koste van hun eigen comfort, hun eigen leven, ze hebben alles voor hun mama over. Ik doe veel, maar het voelt anders aan, ik ben gewoon zo niet. Dat merkte ik de afgelopen dagen.
Op dit moment voelt het aan als het vooruitschuiven, het wegwuiven bijna, van iets wat ik niet wil onderkennen. Ik blijf bezig. Koortachtig. Frenetiek, want er is te weinig tijd. De nacht voor de begrafenis van mijn vader, en ik schrijf een stukje. Weet dat ik er al vele geschreven heb. In het verleden, maar ook nu. Die zijn niet voor publicatie. Kennelijk is het de enige uitdrukkingsvorm die ik ken, voor dit soort gevoel.
Mensen die mij liefhebben dringen aan op contact, en ik wil het niet. Ik wil alleen zijn, en ik schrijf wat. Niets met van mij af schrijven te maken, alles met niet willen toegeven aan dat ene breekpunt, de kwetsbaarheid, het kunnen geraakt worden. Blijven lullen, blijven lachen, blijven relativeren. Het is belangrijk.
Ik schreef deze week de teksten voor de uitvaartplechtigheid, en ik kon dat doen zonder een spier te vertrekken. Vanuit het ambacht. Wat wil je vertellen, hoe ga je dat doen zodat je maximale impact hebt op hen die het horen. Het klinkt bijna brutaal, smerig en berekenend. Wat het niet is. Het kwam er in één gulp uit. Getraind als ik ben in het neerpennen van onbenulligheden, lukt het eens zo goed met een echt thema. Schrijven is een contactsport.
En toch. Ergens in die periode werd ik gebeld door mijn ‘bergbuddy’ Wim. Wij doen ‘samen van de bergtochten’. Wie het al ooit gedaan heeft weet waarover ik het heb. Samen een berg op, samen stappen, samen zwijgen, en toch redelijk dicht bijeen. Wat nodig is wordt gezegd, meer niet. Hij weet niet half hoeveel hij voor me betekent. Terwijl hij me condoleerde, vlogen mijn ogen over de teksten, en begon ik alsnog te slikken en tranen weg te duwen. Vooralsnog is hij dus de enige die het gehoord heeft, jullie lezen het. Meer niet.
Waarom ween je dan? Niet om het verlies. Zo zijn wij niet. Voor een stuk om het verdriet dat anderen hebben. Voor een stuk ook om de schuld.
Mijn leven staat zo haaks op dat van mijn vader. De fouten die ik gemaakt heb, tegenover mijn kinderen, dat is bijna niet recht te trekken. Misschien is dat wel de essentie van een afscheid van ouders. Beseffen wat ze voor je deden en proberen alsnog het goede te doen. Misschien moet ik dat wel proberen. Harder proberen.
Morgen wordt een moeilijke dag.
Just! Guidooohh 
Ik begrijp je gevoel, buiten is er niets aan je te zien maar de innerlijke ik, het gevoel van binnen is moeilijk te delen en ook onbegrijpbaar voor buitenstaanders, ver of dichtbij, het zit van binnen en op één of andere manier kan het er niet uit. Ik wens je van harte heel veel sterkte
Guido,
De teksten waren prachtig!!! Het waren de juiste woorden voor zo een mooi mens want dat was
je vader wel!!! En kan je eigenlijk zo een leven samenvatten in enkele woorden?? Ik denk het niet
lach, denk na over de zalige momenten en ook de verdrietige. Maar vooral luister naar elkaar, wees er voor elkaar,zorg voor tante Lut!!! Want de moelijke momenten zijn super lastig en soms heb je het
gevoel of er komt geen einde aan!!! Maar dan na vele tranen kan je op een dag een beetje genieten
van een streepje zon, een stukje muziek en nog zoveel meer!!
Ik denk dat ons mama nu wel eens vlugger zal een telefoontje doen, wij proberen misschien wel deze
zomer eens langs te gaan.
Kathleen en Marc Soenens Delodder
Dag Guido
Man, wat lijk je ongelooflijk hard op je pa. Mooie foto.Nog steeds lees ik met heel veel graagte je schrijfsels. Jammer om vandaag te moeten lezen wat er al een lange tijd zat aan te komen. Van harte sterkte daarvoor.
Mooie woorden, heel eerlijk ook.Je schrijft tenminste over wat je denkt en voelt. Al laat je het misschien niet altijd merken en doe je je sterker voor dan je bent.
De pijn , de tranen zullen wel komen – op jouw moment, wanneer jij er klaar voor bent. Zo gaat dat…
Je bent een opmerkelijke man, net zoals je pa bllijkbaar was.
Het gedicht van Auden is al jaren mijn favoriet. Het zegt inderdaad alles.
Ik wens jullie speciaal nu heel veel warmte.
Carine x
Ik herken het jammer genoeg heel erg. Veel sterkte vandaag.
Die gevoelens van verdriet voor ons uit duwen hebben we allemaal. Daarnet braken mijn tranen even door toen mijn vroegere levensgezellin en nog steeds beste vriendin mij een brief liet zien die ze geschreven had als afscheid aan ons vader, haar schoonvader. Het waren gewoon enkele regels met anekdotes uit de voorbije twintig jaar die me duidelijk maakten dat ook zij, een buitenstaander , wist wat voor een bijzonder iemand hij was en hoe elk moment dat we samen doorgebracht hebben speciaal is. Voor het eerst in de laatste zeven dagen heb ik echt gehuild, zoals een kind. Weet dat je niet alleen bent. Tot morgen.
Dag broer! 😉
In je hoofd
kan je alles.
Fietsen naar de maan,
op de wolken staan.
Strelen met je handen los,
lopen door een donker bos.
Vechten als een tijger,
dansen met een elf.
Afscheid nemen zonder tranen.
Alles gaat vanzelf.
Tot het zover is.
(Theo Olthuis)
wat mooi, ik kende het niet… ik vrees het ergste, inderdaad
“Everyone has a plan…
Until they get punched in the face”
(Mike Tyson)
Je lijkt op hem… Morgen brandt er hier in het mooie zuiden van la douce een kaarsje voor hem, daar kan je alvast van op aan.
lief, dank je!